(Weer) naar de Marker Wadden

Toen ik deze winter voor de eerste keer op de Marker Wadden was, nam ik me voor om in het voorjaar nog eens terug te komen om te zien hoe het eruit zou zien met de struiken in het groen en de bloei van wilde bloemen én nadat de trekvogels weer terug zouden zijn. 

Op het laatste moment sloot ik me aan bij een excursie van het Genootschap, ondanks de beroerde weersverwachting. Dames van de leesclub gisteravond voorspelden me hoge golven, slagregen en op z'n minst zeeziekte en waren bang dat we op dat gevaarlijke IJsselmeer schipbreuk zouden lijden. 

De gids vertelde ons na aankomst dat de wind nét niet hard genoeg was geweest om de vaart te cancellen, maar dat wist ik nog niet toen ik 100 km lang met zwiepende ruitenwissers naar Lelystad reed.

De vorige keer voeren we met een klassieke oude houten zeilboot, nu met een degelijke veerboot. Wel minder avontuurlijk. 

We passeerden "Exposure”, het stalen kunstwerk van Antony Gormley (in de volksmond oneerbiedig de 'Poepende man' genoemd) op de Markerstrekdam

Onze groep werd toegewezen aan Natuurmonumenten-vrijwilliger Martin toegewezen. Deze wijsneus leidde ons ruim anderhalf uur lang rond over het voor bezoekers toegankelijke deel van de Wadden. Hij etaleerde met graagte zijn kennis en hield ons met flauwe grappen bij de les. 

Één van de duizenden pollen helmgras die na het opspuiten van het land 10 jaar geleden allemaal handmatig door vrijwilligers zijn aangepland. Wat een monsterklus! 

                            De zeeraket

Als je gister goed bent opgelet, dan herken je hier de rietorchis. Wat een toeval! Vóór gister kende ik hem nog niet en nu zagen we hem wéér.

Ik had geleerd van gister en had een buff haarband om die mijn oren voor de harde wind beschermden. Door die harde wind waren de vogels minder zichtbaar in de lucht, ik zag voornamelijk meeuwen en meeuwachtigen.

Het leukste van de dag waren toch wel de drie pulletjes die zich, verlaten door hun moeder, al snel aansloten bij ons gezelschap. Waarom? Op zoek naar bescherming? Hun instinct volgend? De kleine pootjes bewogen pijlsnel, de koddige kleine vleugeltjes uitgestoken, hielden ze ons wandeltempo bij. 

We gingen er van uit dat ze ten dode opgeschreven waren en, uitgeput van het kilometerslang rennen, een prooi voor de visarend zouden worden tót een stel jongens ze in het water zetten bij een moeder met een aantal kleintjes. Ze zwommen er gewoon achterraan. Hopelijk redden ze het!

            Stortbuien op de terugweg!

Terug op het vaste land was er een 'café St Jacques' als afsluiting van de dag. 

Nu rustig op de bank. Morgen familiedag in Zeist, wéér op stap!