Parken van Amsterdam: 13.2 km

Ik had me voor het wandelweekend met de broers véél te warm aangekleed, dat wilde ik niet nóg een keer verkeerd doen, zodat ik vanmorgen met een zomerwandelbroek, een shirt met korte(!) mouwen en een dun wandeljack de deur uitging. Aangekomen op station Amsterdam Sloterdijk had ik spijt, want het was kóud! Wat had ik graag een das en handschoenen willen hebben! 

Ik liep weer met een Wandelpoolgroep, deze keer met Corrie in the lead, die een prima tempo liep, die ga ik dus in de gaten houden. Ze loopt met kleine groepjes, vandaag waren we met negen vrouwen. 

                    Het Erasmuspark

We verzamelden bij station Amsterdam-Sloterdijk. Ik kende dat vroeger als een klein stationnetje vóór CS vanuit Haarlem, maar het is nu een enorm station geworden. Het gebied eromheen is volgebouwd met hoogbouw, níet te herkennen. 

De wandeling bracht ons door drie parken naar het Paleis op de Dam. 

Ik vind het bijzonder dat er al zo lang geleden al oog was voor het belang van groen in de grote steden. Het eerste park waar we doorheen liepen was het Erasmuspark, waar ik nog nooit van gehoord had. 

In de parken was de lente duidelijk zichtbaar, práchtige bloesembomen

En wéér werd ik verrast, dat ik me 's morgens meld bij acht onbekende bejaarde dames (en denk ik: wat dóe ik hier) en er een uur later achter ben, dat het net als ik gewoon leuke vrouwen zijn, die allemaal een eigen verhaal hebben. Die grijze massa is niet saai, het zijn allemaal individuen met een eigen leven. Waarom blijft dat me steeds verrassen? 

                  Het Rembrandt park

Na een koffiepauze in een gezellig caféliepen we tenslotte het Vondelpark in

Toen we rond lunchtijd in het Vondelpark liepen, was de zon doorgebroken en aten we onze boterhammetjes op bankjes in het Rosarium.

Het Vondelpark is best groot, het is een oase in het drukke centrum en het voldoet aan een behoefte: fietsers, wandelaars, toeristen, studenten in het gras, hondenuitlaters en als je door het hek naar buiten loopt, sta je in het drukke centrum van de stad. We liepen via het Leidseplein, de Leidse straat en het Rokin naar de dam. 

We eindigden de wandeling met een bezoek aan het Paleis op de Dam. Het was voor publiek geopend te ere van 750 jaar Amsterdam. 

We kregen een audiotour mee en hoorden dat het 400 jaar oud is. Het was gedurende 150 jaar stadhuis en werd na de revolutie het paleis van Lodewijk Napoleon en later van Willem I.

Dit is de Burgerzaal; die wordt bij een staatsbezoek omgetoverd tot een zaal waar het staatsbanket wordt opgediend. 

Er was pas een NPO-serie van kok Yvette van Boven, waarin je zag wat er dan allemaal gebeurt in dat Paleis: de koks in de keuken, de prachtige gerechten, de bloemstukken, de serviezen, de lakeien,  het opdienen van de gangen. 

Bijzonder om daar rond te mogen lopen. 

                      Zicht op de Dam

Wat een prachtige hoofdstad hebben we toch, maar wat is het er drúk! We liepen, omstuwd door een traag voortbewegende massa toeristen, richting Amsterdam CS.

En nu weer lekker rustig thuis op de bank, een biertje en soep op het fornuis.

De DLI

DLI is de medische term voor Donor Lymfocyten Infusie, het is een vervolgbehandeling bij recidief van het lymfoom na allogene stamceltransplantatie. En gister was het zover. De dag ervoor is 'mijn' onbekende donor ergens op aarde in een ziekenhuis geweest en zijn er lymfocyten uit haar/zijn bloed verzameld en naar het UMCU gebracht.

Wouter kwam naar het ziekenhuis, waar we ons op de afdeling dagverblijf melden. Het kostte even voordat er uiteindelijk met hulp van een echo-apparaatje een infuus geplaatst was, maar daarna was het een fluitje van een cent en een uurtje later mocht ik al weer naar huis. 

De hematoloog legde me uit dat ik de DLI moet zien als een legertje soldaten, dat mijn donor-immuunsysteem komt versterken, maar ik merk dat ik de gedachte aan een oorlog in mijn lijf helemaal niet prettig vind. Net als in de grote boze wereld kent een oorlog immers alleen maar verliezers. Ook de gedachte aan een groep wilde hyena's, die aangetrokken door kapotgestraalde tumorcellen, vraatzuchtig door mijn lijf gieren vind ik niet fijn. 

Ik zat 's avonds wat onwezenlijk op de bank; na de oogoperatie, de bestralingen en het infuus is de behandeling nu gedaan en is het afwachten op dingen die gaan komen. Gaat het werken en/of gaat het me schade brengen? 

Maar vanmorgen viel alles op zijn plek. Ik fietste voor de eerste keer dit seizoen naar Linschoten voor een openlucht-Qi-Gong-les.

    We doen oefeningen doen op dit veldje

met dit als mijn uitzicht, gericht naar de zon

Langs de rand van het veldje groeide daslook, ik rook de uiige lucht als we voorover bogen 

       Sleutelbloem, die kende ik nog niet

We kloppen het lichaam wakker, maken met onze voeten in een stevige berghouding contact met de aarde, openen ons hartcentrum, laten Chi, energie uit de natuur ons lichaam instromen en laten spanning en ongerechtigheden via de aarde afvloeien. Dat klinkt allemaal een beetje raar misschien, maar probeer het eens te visualiseren. En toen werd het opeens een welkomstritueel voor de cellen van mijn donor, een liefdevolle ontvangst, geen agressief leger, maar een bron van hulp, een stille kracht die me weer sterk maakt. 

En nu ben ik er helemaal okay mee.

Hoe fijn is dat! We eindigden met een kruidenthee en een kletspraatje, zonder dat ik het deelde en nu heb ik geprobeerd er woorden aan te geven. 

PS Bovendien is de lente begonnen én is het vandaag Nationale Opschoondag, dat kan alleen maar helpen met de opruimactie in mijn lijf! 

Dag 2: Hoenderloo naar Otterlo, 25 km

We werden vanmorgen door een wel héél uitbundig gastvrije dame welkom geheten aan het ontbijt; zó vrolijk dat het haast te veel was. We kregen keus uit één of twee eieren, klaargemaakt op iedere gewenste wijze en er stond een heel uitnodigend ontbijtbuffet klaar met verse croissants, verschillende broodjes, flessen boerenyoghurt en de vreemdste, huisgemaakte jams. Een héérlijk verwenontbijt. 

Bij vertrek stond de thermometer op nul graden, de rijp stond op de struikjes! We begonnen de dag met dikke jassen, mutsen en handschoenen, maar in de loop van de dag ritste ik de fleecevoering uit mijn jas en verdwenen handschoenen en oorwarmers in de rugzak. Het werd een prachtige, zonnige dag! 

De route van deze twee dagen bestond uit een aantal etappes van het Veluwe Zwerfpad, die we linksom vanuit Otterlo liepen. 

Gerard gebruikt de app Komoot als wandelnavigator en die kan ook práten. Ik schrok steeds als die monotone stem in zijn broekzak begon te vertellen hoe we moesten lopen. Ik weet niet of ik daar aan zou wennen, maar het is wel makkelijk dat je niet steeds op je mobiel hoeft te kijken om de route te checken, zeker als het regent. 

Hier lopen we op de zandverstuiving bij Kootwijk, alsof je op het strand loopt, zwaar door het mulle zand.

De route was heel afwisselend, door bos en over open stukken hei en zand met daarboven een strak blauwe lucht. 

Heel fijn dat we allevier van wandelen houden, het is een heel makkelijke, uitnodigende manier om met elkaar in gesprek te gaan, herinneringen te delen en dagelijkse perikelen te bespreken. 

De route leidde ons langs Radio Kootwijk, een bouwwerk van Berlage uit de twintiger jaren van de vorige eeuw

In Kootwijk aangekomen was het weer zó zacht, dat we zonder jas een terrasje in de zon konden pakken.

                         Kijk ze stralen! 

En zo hebben deze noeste schoenen ons weer een kleine 50 km laten lopen over de mooie Veluwe deze dagen. Die van mij (links boven) zijn inmiddels echt óp, er zitten slijtage gaatjes bij de voorvoet en de hakken zijn afgesleten. Morgen nieuwe! 

De datum voor volgend jaar staat al in onze agenda!

Broertjesweekend: van Otterlo naar Hoenderloo, 23 km

Toen mama nog leefde, gingen we rond haar verjaardag met z'n vieren bij haar op bezoek. We maakten die dag dan met z'n vieren een wandeling en aten samen. Na het overlijden van mama in 2021 zijn we gestart met een jaarlijks wandelweekend, dit jaar voor de derde keer. 

Gerard heeft voor nu een tweedaagse tocht uitgezocht op het Veluwe Zwerfpad.

Ik haalde eerst Gerard en Roeland op in Zeist en vervolgens Ewout bij een bushalte in Otterlo en met een auto vol reden we naar het beginpunt van onze tweedaagse, waar ik mijn autootje eenzaam achterliet op een parkeerplaats. 

De weersverwachtingen voor vandaag voorspelden een snijdend koude noordenwind een een gevoelstemperatuur rond het vriespunt, zodat we met thermoleggings, winterjassen, mutsen, sjaals en handschoenen op stap gingen. Toen de zon zich liet zien werd het warmer, maar zodra die zich achter een wolk verschool, waren we weer blij met die uitrusting. 

We liepen onderweg te kletsen, waarbij het ging over ons pensionadobestaan (alleen Ewout werkt nog!), over onze gezinnen, over vroeger, over onze jaren met papa en mama, over onszelf. Wat bijzonder om samen terug te kijken en te delen hoe het is om je volwassen kinderen te zien en hoe je je tot hen verhoudt, wat je wel en niet aan ze kunt vragen, hoe je een oordeel, een zorg en een mening wel of niet met ze deelt. Intieme en waardevolle gesprekken. 

En ondertussen liepen we een groot deel van de dag over de Hoge Veluwe, waar papa en mama graag kwamen, waar ze met onze kinderen tijdens logeerpartijen liepen en waar ze met hen het Museonder bezochten en een pannekoek aten bij restaurant de Koperen Kop (nu verbouwd tot Parkpaviljoen). 

Tijdens de wandeling passeerden we ook de plek waar mijn urn tzt begraven wordt, een stukje rechts van dit pad het naaldbomenbos in

Het landschap op de Hoge Veluwe is heel gevarieerd met dennenbos en open vlaktes.

We hielden pauzes onderweg voor een boterham, krentenbol en stukje fruit en eindigden rond vijf uur bij een hotel in Hoenderloo, waar we rustig de tijd namen voor een biertje, voordat we een heerlijke warme douche namen en ons settelden op onze kamers. 

We aten in een nabijgelegen restaurant, bewonderden na de maaltijd de winterse sterrenhemel en liggen nu genoeglijk onder onze dekbedden terug te blikken op deze dag. 

Dit wandelweekend met z'n vieren heeft deze derde keer de status van traditie bereikt, die houden we erin! 

Woelen en schoonzetten

Ik heb vandaag twee nieuwe woorden geleerd: woelen en schoonzetten. Wat dat is? Dat hoor je zo. 

Vanmorgen meldde ik me bij Ad en Dirk in de Brediustuin, beide zijn voormalig veehouders. Ad is net begonnen als dagcoördinator op de donderdag en Dirk, een oude rot in de moestuin, werkt hem in. Na een paar minuten begreep ik al dat ze beide hun eigen ideeën hebben over de aanpak in de tuin. 

Ik ben geleidelijk aan een tuinierder geworden: eerst een binnenplaatsje en een daktuin in de Ceciliasteeg, toen een flinke stadstuin aan het Floraplein en in Zegveld een hele grote tuin. Van buurvrouwen kreeg ik pollen planten die ik leuk vond en leerde ik nieuwe namen. Ik merkte wat het wél of juist niet goed deed in mijn schaduwtuin met bomen en natte veengrond. Ik heb stukken grond onttrokken aan de vrije natuur en tot perken gevormd. Ik heb leren zagen, spitten en hakselen, ik kruide kubieke meters grond, aarde en mijnsteen rond, leerde verse mest uitketsen over mijn gras en genoot van mijn electrische maaimachine. 

Ik ben ook nog hobbyboerin(netje) geweest met kippen, dwerggeitjes, eenden en Quessantschaapjes.

Maar waar ik nooit toe ben gekomen en waar ik niets van weet, dat de moestuin. Ik heb wel eens met de gedachte gespeeld me in te schrijven voor een volkstuin in Zegveld, maar zag in dat het me dan boven het hoofd zou groeien. Mijn verwachtingen van het werk in de Brediustuin zijn hooggespannen. Laat maar eens zien of ik me klein laat krijgen door veenmollen en slakken.

Ik leerde vandaag dat er voor- en tegenstanders zijn van het omspitten van de aarde. De oude rot is er vóór, de moderne tuinder wil de grondstructuur met wormen en andere beestjes niet verstoren.

Hoewel dat laatste wel mooi klinkt, ik mag toch graag zo'n omgespit veldje zien: zwarte kluiten schone aarde, prachtig. 

Er zijn ook stroken aarde in de tuin waar winterrogge op groeit, met het omspitten komt dat ín de grond en fungeert het als meststof. 

Ik werd aan het 'schoonzetten' van een paar zaaiveldjes gezet, dat betekent gewoon wieden, onkruid verwijderen, maar ik vind het een prachtige term, die ga ik zeker gebruiken. Het kon met een schoffel of hak, maar ik ging liever op mijn knietjes te werk. Ik deed dat altijd met zo'n klein handharkje maar dit gereedschap (geen idee hoe het heet) blijkt véél sneller en efficiënter te werken. Je haalt de aarde los en plukt zo het onkruid weg, dat had ik jaren eerder willen weten! 

En kijk hoe prachtig het er dan bij ligt als je klaar bent, dat gaf me echt voldoening

En dit apparaat is de 'woeler'. Als het onkruid eruit is, ga je er met de woeler door. De pinnen de grond in trappen en dan het apparaat naar je toetrekken en zo de aarde loswoelen en dan is ie zaaiklaar.

Leuk om het hele gebeuren vanaf het begin mee te gaan maken. Ik zie al voor me hoe ik straks in september met een zelfgekweekte pompoen in mijn fietstas naar huis rijd en er dan een soepje van ga koken. 

Volgende keer ga ik in vol ornaat: in mijn overall met tuinlaarsjes, zo deed ik dat in Zegveld ook.