Vorige week ontmoette ik in de rij voor de kassa twee dames, die vertelden dat ze élke week gingen, ongeacht wat er draaien zou. Ik was verbaasd, je gaat toch niet naar een film waar je niks van weet of die je niet aanspreekt? Inmiddels denk ik daar anders over.
Gister werd deze Italiaanse film vertoond.
Vier mensen worden op het moment dat ze uit het leven willen stappen door een onbekende man meegenomen en naar een leegstaand hotel gebracht, waar ze een week met elkaar optrekken in een 'tussentijd', tussen leven en dood.
Ze zien hun eigen begrafenis, ze zien de mensen die ze achter lieten, ze krijgen glimpen te zien van hun latere leven en na zeven dagen worden ze weer achtergelaten in het moment waar ze uit zijn weggetrokken. Wat gaan ze doen?
Ik genoot van de de film, leefde mee met de persoonlijke verhalen, bekeek de interactie tussen de vier personen, bewonderde de man die ze een spiegel voorhield zonder op ze in te praten, zag het mooie Rome, hoorde fijne filmmuziek een had een heerlijke avond.
Toen ik na afloop verschillende recensies op internet las, waren deze héél wisselend: van een lovende vier sterren in Trouw tot een magere twee in de Volkskrant met denigrerende termen als: "inconstinent, voorspelbaar en vol clichés".
Ook met boekrecensies sluit een gegeven oordeel vaak helemaal niet aan bij míjn beleving van een boek, ik moet me er dan ook maar niet teveel door laten leiden en gewoon kijken en lezen en dan zelf mijn oordeel vormen.
Dat doen die dames die álles kijken op de dinsdag avond in de bios misschien juist wel goed!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten