Kwam het door het onzalige plan om vier dagen moederziel alleen door een grijs, koud, kaal en troosteloos landschap te gaan lopen?
Als ik omkijk naar de afgelopen acht maanden is het voor het eerst dat ik me zo voelde. Voor het slapen gaan belde ik met Maarten voor een babbeltje, maar dat was niet genoeg om het kwijt te raken.
Vanmorgen had het nare gevoel me nog niet verlaten en smeerde ik weinig enthousiast mijn broodje voor onderweg.
Het kostte drie uur(!) voordat ik met auto, trein en bus in Schoorl arriveerde, waar ik eerst een restaurantje opzocht voor een kop koffie (en dat werd een slaap bakkie in een leeg restaurant!☹️)
Van daaruit zag ik meteen waarom het begin van de wandeling op de kaart als Klimduin werd beschreven, ik startte met een klim omhoog door het mulle zand en stond even later in de kale bossen van Schoorl.
Ik wandel eigenlijk nooit alleen in Nederland, daar ben ik te bang voor. Gek genoeg heb ik daar in Spanje en laatst in Italië geen last van gehad.
Ik kan me herinneren dat ik éénmaal met Maarten als kleintje in het zitje voor op de fiets door de Kennemerduinen fietste en 'verdwaalde', ik voel nog de paniek die er bij me uitbrak, maar we zijn toen ongedeerd weer in de bewoonde wereld terecht gekomen.
Ik had vandaag het eerste uur wel een unheimisch gevoel, maar dat verdween gelukkig. Ik zag in de joggers en mountainbikers al gauw geen potentiële moordenaars meer.
Ik liep door stukken met dit soort enge, kale kronkelige bomen, later kwamen er ook vriendelijker open stukken duin.
Nu en dan kwam ik een koppeltje wandelende dames van zekere leeftijd (de mijne!) met haarbanden en mutsen op hun grijze koppies (hoor wie het zegt!)
Onderweg kreeg ik een telefoontje van een Camino vriendin; door een poosje gezellig te kletsen, knapte ik echt wat op en toen ik even later in Bergen aan Zee even van de route afweek om een glimp van de zee te zien en even neer te strijken in een strandtent, hervond ik mezelf weer.
Ik warmde heerlijk door en at een grote kom stevige erwtensoep met roggebrood en spek.
De weg liep verder kronkelend door duingebied naar Egmond, waar ik om vier uur 's middags arriveerde bij Stijnie en Gerrit van Vrienden op de Fiets, leeftijdsgenoten en óók wandelaars.
Ik werd verwelkomd met een mok thee, kreeg een fijne kamer, nam een warme douche en mocht voor de maaltijd aanschuiven voor een heerlijke ovenschotel. Gezellige kletspraat aan tafel en daarna weer helemaal tevreden met het leven naar mijn kamer, beetje appen en tv kijken in mijn bed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten