Een patiënt (in het ziekenhuis) of een bewoner (in het hospice) is eerst een onbekende en wordt, als daar de tijd voor is, vanzelf een persoon als je meer zicht krijgt op verhalen uit het leven en de familie en vrienden rond hem of haar heen. Dat proces blijft nog steeds een verrassend, uit meneer of mevrouw X komt een persoon van vlees en bloed naar boven met een verleden en een plek en betekenis in zijn/haar omgeving.
Vandaag namen we als familie afscheid van de laatste broer van mijn vader, een alleenstaande oom zonder nageslacht, een oom die voor zijn neven en nichten (waar ik er één van ben) een bijzondere plek innam. De oom die allemaal dingen wist, die onze vaders níet wisten. Hij had verstand van het heelal en de natuur, hij fotografeerde met professionele camera's, had zijn eigen donkere kamer, hij speelde dwarsfluit en piano, kon tekenen, schilderen en etsen en trok met zijn tent door Noorwegen toen wij nog braaf als gezin met de ANWB in Nederland leerden hoe dat moest, kamperen.
Wij bezochten hem de laatste twee jaar met regelmaat en dachten hem te kennen, maar het verhaal van zijn leven werd bij de afscheidsdienst aangevuld door de verhalen van mijn grote broer, jongere nichten en een neef, die sinds zijn jonge jaren met hem musiceerde en de herinneringen van een lid uit zijn "tweede" familie, waar hij via zijn werk in terecht kwam en die nét zulke innige herinneringen aan hem had als wij, zijn neven en nichten.
Wat is het een mooi ritueel om na het overlijden een persoon te herdenken, om terug te kijken en de leemtes in te kleuren.
En wat blijft afscheid nemen een moeilijk proces. Het terugzien van beelden van onze oom als jonge man, maar ook onze ouders en eerder overleden ooms haalde weer herinneringen naar boven.
En geleidelijk is nu mijn/onze generatie aan de beurt, daar word ik me steeds meer bewust van.
That's life.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten