Dag 16: Bestemming bereikt! 18.1 km

Vanmorgen waren we een poosje zoet met het opruimen en leegmaken van de geïmproviseerde slaapkamer. We pakten onze spullen in met de wetenschap, dat we na een paar dagen zonder douche mogelijkheid vanavond weer uitgebreid onder warm stromend water alles van ons af zouden kunnen spelen. Een eigen schoon toilet en koud water drinken wanneer je maar wilt. 

          De afscheidsfoto met Mehmet

Het was nog steeds prachtig weer met een stralende zon en nog koel, maar de het werd vandaag opnieuw een heel warme dag. Ik klaag niet, want gister appte Gerard dat het bij jullie regende en slechts 13 graden was. 

      Zicht van de herberg op het stadje

Vanaf het hooggelegen vertrekpunt liepen we zo de ruige, rotsige bergen in, eerst flink dalend over keien en rotsen en ook weer zigzaggend een volgende berg op. 

Achterom kijkend verdween de rotspunt met de herberg steeds verder uit zicht

De hele omgeving was kaal met alleen lage struikjes, distels, bosjes tijm. Of die rotsen nou zo geërodeerd zijn door menselijk ingrijpen, alleen door het weer of door het soort steen? Misschien van alles wat. 

Ik voelde op die ruime, open paden met uitzicht alom wel heel nadrukkelijk de vrije ruimte om me heen, de weidsheid die Zegvelders en Woerdenaren zo fijn vinden in het open, groene land. De vrijheid en ruimte die ik voel als ik mijn woonkamer in kom, ruimte die ik helemaal mag voelen en gebruiken zoals ik zelf wil. 

Ook nu was er weer de afwisseling van ploeteren naar boven en heerlijk dalen zonder zorgen, de beloning voor de inspanning. 

We hadden vandaag één dorpje met theehuis onderweg, een heerlijke plek buiten in de schaduw van een grote boom. We dronken er thee en aten tosties van plat brood. Ze waren lekker pittig, ik vermoed dat de korst voor het grillen was  ingesmeerd met Chili-olie; thuis ook eens proberen. 

De laatste afdaling duurde lang en was hier en daar moeilijk en spannend, we kwamen zonder valpartijen beneden. Tussen de rotsen was een of aquaduct. We hoefden daar gelukkig niet overheen, de Amerikaanse Jamie durfde er als enige op te lopen. 

En toen was daar opeens het einde van de tocht. Morgen gaan we de stad neerkijken en de tombe van Rumi bezoeken. 

Voor nu: schoongewassen en moe, maar voldaan!