Na koffie met appeltaart en een struggel met de gehuurde wadloopschoenen togen we onder leiding van een gids naar het wad.
We liepen naar het land achter de dijk, dat zich daar in de laatste eeuw gevormd heeft. Op het buitendijks gras liepen schaapjes te grazen. Hier staan we in het gras bij een veldje zeealsum en zeekraal.
En toen door de glibberige slik het wad op, wat een bizar gevoel was dat! Onze voeten zakten tot over de enkels in de derrie, waarbij ook meteen duidelijk werd, dat je daar niet met gewone gympen kunt lopen, die zou je zo verliezen in de bodem!
Ik had mijn telefoontje in een waterdicht hoesje om mijn nek hangen en kon het schermpje door het plastic heen bedienen en dat werkte.
We zagen krabbetjes, drolletjes van zeepieren en schelpen. Wist je dat schelpen ín de bodem leven? Ik dacht dat ze klapwiekend door het zeewater heen bewogen.
Af en toe liepen we door geulen heen, waarin het water je aan de benen zeewaarts trok. Ik was op zulke momenten blij dat mijn sterke zoon mij bij de hand kon nemen.
De zwerftocht over het wad duurde twee en een half uur. Het was een avontuurlijke ervaring, een 'lekker-vies' gevoel, zoals je met je handen in de Slimy kan knijpen en je het tussen je vingers door voelt stulpen.
Na afloop dronken we Slik-bier en aten we een flinke portie kibbeling met patat en reden we weer dat pokkeneind naar huis. Ik realiseerde me dat ik qua kilometers zowat naar Parijs had kunnen rijden vandaag!
En nu zit ik nog heerlijk na te genieten op mijn bank met een grote kop thee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten