Ik werd 10 jaar geleden ziek en ben uiteindelijk niet meer teruggekomen op mijn werkplek. Ik vond het jarenlang lastig om mensen te vertellen dat ik niet meer werkte, ik voelde altijd de drang om me te verantwoorden waaróm dan wel niet. Toen ik 65 jaar werd, voelde dat al wat 'normaler', maar nu ben ik volkomen gelegitimeerd om geen betaalde arbeid meer te verrichten.
Vanmiddag werd mijn bejaardenstatus nógmaals bevestigd: de jaarlijkse lunch met gepensioneerde oud-Hofpoort specialisten, waar ik helemaal voor naar Oudewater fietste (maar dan wel elektrisch!). Het is bijzonder om herinneringen op te halen aan hoe fijn en kleinschalig het toen was, nog vóór de fusie met het Antonius Ziekenhuis, dat het Hofpoort 'verzwolgen' heeft.
We hebben de tijd meegemaakt dat het ziekenhuis groeide, aanbouw en verbouw van afdelingen, het aantal specialismen nam toe, de intensive care werd gemoderniseerd, we kregen een dialyse en een randstedelijke dependance van de st. Maartens kliniek uit Nijmegen in huis, een regionaal psychiatrisch centrum en een steeds beter uitgeruste radiologie afdeling. Na de fusie werden steeds meer functies opgeheven.
WOERDEN • Het St. Antonius Ziekenhuis in Woerden gaat tegen de vlakte. Er komt een medisch gezondheidscentrum voor terug, met daaromheen een woonzorgcomplex en woningen voor verschillende doelgroepen.
Recent las ik dit in de Woerdense Courant, wat een droevig einde!
Ik ben dankbaar dat ik de fase van verval niet meer van binnenuit heb hoeven meemaken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten