Terwijl iedereen om me heen de rugzak weer had omgegord en was vertrokken, ging ik naar de nabijgelegen bar om op mijn dooie gemakje te ontbijten. Toen ik de gang naar het treinstation maakte, was ik me er van berust dat ik uít de Camino stapte en dat was prima!
Ik liet me de laatste dagen de roman 'Schemerleven' van Jaap Robben in mijn oortjes voorlezen door een vrouw met een zware, rustige, doorrookte stem die leek op die van Hanneke Groenteman. De hoofdpersoon is een bejaarde weduwe die na het overlijden van haar man haar eerste liefde herbeleeft van wie zij in 1963 ongehuwd zwanger werd. De schande in die tijd, verstoten door haar ouders, ontslagen door haar baas, geweigerd door hospita's, de afwijzing van haar gehuwde geliefde en hoe haar leven verder verliep.
Prachtig hoe de auteur door haar geschiedenis te vertellen de vrouw ín die oude, grijze dame kan laten zien.
Je vergeet wel eens dat iedere oudere ook jóng is geweest en alle levensstadia heeft doorleefd en een geschiedenis bij zich draagt. Bij deze vrouw is een gebeurtenis van 60 jaar geleden voortdurend belangrijk gebleven in haar leven.
Ik vond het mooi.
En, na een treinreis, stond ik weer, vóór de kathedraal! Ik ben de tel een beetje kwijtgeraakt, maar het blíjft een fotomomentje!
Ik dompelde me onder in de gekte van de stad: het witte toeristentreintje, de doedelzakspeler onder de poort, de nieuw aangekomen pelgrims die zich in alle standen vrolijk laten fotograferen op het plein voor de kathedraal, kreupel lopende pelgrims die het tóch gehaald hebben, groepen fietsers, scholieren.
Het lukt me elke keer weer om volledig gedesoriënteerd te raken en als een kip zonder kop door de nauwe straatjes van het oude centrum te dolen voordat ik de kathedraal bereik; daarvandaan kan ik het weer een beetje overzien.
In de 'Huiskamer van de Lage Landen' van het Genootschap werd ik met mijn pelgrimspaspoort op de foto gezet en kreeg ik mijn laatste stempel.
Ik vond na wat zoeken het restaurantje terug waar ik eerder een heerlijke paella heb gegeten. Ik bestelde een vegetarische, zodat ik geen verwijtende blik van een gamba kreeg, met spinazie en artisjok én het eerste glas lèkkere vino tinto! Heerlijk!
Ik herinnerde me dat ik met Suzanne eens in een heerlijke binnentuin op een terras zat en ik liep puur op mijn gevoel het buurtje in boven San Martiño Pinario en oh wonder.... daar was het! Een sprookjestuin en een oase van rust midden in de gekte van Santiago. De tuin van hotel Costa Vella, onthoud dat voor als je hier ooit komt!
Ik stond(!) drie kwartier devoot bij een pilaar in de kathedraal de Spaanstalige pelgrimsmis bij te wonen in de hoop dat er opeens onrust zou ontstaan en de in rood fluweel geklede mannen tevoorschijn zouden komen om het wierookvat aan te steken en te laten slingeren. En ja, het spektakel voltrok zich weer en ik stond er met mijn neus bovenop.
En nou is het weer mooi geweest, morgen naar huis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten