Vrijdagmiddag fietste ik naar een matinee voorstelling in de bioscoop en genoot ik met een handjevol bezoekers van de (filmhuis)film Quiet Girl. Ik heb recent de roman Foster, waarop de film gebaseerd is, gelezen. Het had niet mooier verfilmd kunnen worden, het meisje speelt haar rol zó natuurlijk. Er is weinig actie, maar veel gevoel in de film, heel ontroerend.
Ik zou het vroeger niet in mijn hoofd gehaald hebben om alleen naar de bioscoop te gaan, gek genoeg vind ik het nu helemaal geen probleem en beleef ik er ook in mijn eentje veel genoegen aan.
Vandaag was ik opnieuw verbaasd dat ik me op een Eerste Pinksterdag, die ik normaal met gezin en schoonmoeder vierde, zonder enig gevoel van heimwee of weemoed tevreden met alleen mezelf doorbracht.
Hoe gek (en hoe fijn!) is het dat ik me niet alleen of eenzaam voel na al die jaren met een groot gezin.
Gisteravond was Suzanne hier om me te helpen met het in elkaar zetten van een IKEA boekenkast, ik heb al eens eerder vermeld dat mijn dochters er heel handig in zijn én het nog leuk vinden ook.
Als ik de foto van mijn studeer-/poppenkamer bekijk, zie ik nog slechts één verbeterpunt: die lamp!
Ik las voor de leesclub het boek 'Het Lichtje in de Verte' over een man die als enige bewoner in een verlaten dorpje in de Italiaanse bergen woont en op onderzoek uitgaat naar de bron van het lichtje dat hij 's avonds aan de overkant van de berg ziet schijnen. Hij ontmoet daar een jongetje dat moederziel alleen woont en dan gaan heden en verleden, dood en leven schuiven en door elkaar lopen. Fascinerend en mysterieus.
Er bestaat een verfilming van (la Lucina) waarin de schrijver zelf de hoofdrol speelt; het lukte me helaas niet deze op mijn scherm te krijgen.
Toch nog maar eens vragen of de kinderen daar wél in slagen 🤔.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten