Nóg meer poetsen

Gister was dag drie van het leegruimen van het huis van moeder Lies in Haarlem.

Wát een project is dat geweest! 

Het lukte de club sjouwers om de laatste spullen het huis uit te dragen. Ik redde op het laatst toch nog een beeldje dat ik ooit voor haar gemaakt had uit de boedel.

Ze leverden het huis 'bezemschoon' op. Ze lieten op mijn verzoek het koffiezetapparaat, twee kopjes en de stofzuiger achter, maar bleken helaas wel de apart gehouden schoonmaakmiddelen al te hebben afgevoerd. 

Cecilia had aangeboden mee te komen helpen met poetsen en, georganiseerd als ze is, verscheen ze met emmer, doekjes, sponsjes en vloermop.

Ik ging met de stofzuiger van zolder tot keuken door het huis, zoog spinnenwebben weg, veegde richels schoon, sopte (net als de dag tevoren bij Suus) de koelkast en de keukenkastjes en bond de talloze, inmiddels veelal overbodige snoeren van kabeltelevisie ed uit zicht. 

We lieten het huis keurig achter met glimmende vloeren, wat een voldaan gevoel geeft dat! Als het zo'n rotzooi is, dan is schoonmaken best leuk! 

Ik had mijn auto verruild voor de grotere van Marcel en nam voor hem deze veel te lange ladder mee.

Vanmorgen was ik wéér in Haarlem voor de fotograaf van de makelaar. Terwijl ik in de auto op hem wachtte, had ik het zicht op de enorme prunusboom die sinds jaar en dag een enorme kruin vol roze bloesem had in het voorjaar, moeder Lies d'r grote trots. Vorig jaar bloeide hij heel karig en nu is ie dood. Is dat niet bijzonder? 

Toen ik het huis verliet liepen er een fotograaf, de makelaar en een man die alle ruimtes kwam opmeten door het huis en werd het opeens een object, dat klaargemaakt moet worden voor verkoop aan nieuwe mensen die er een nieuw leven aan gaan geven.

Ik vond het een passend slot, het leven van moeder Lies is met een leeg huis en een gestorven boom heel beeldend tot een eind gekomen.

En nu lig ik heel voldaan te relaxen in een warm bad, voor het eerst sinds ik hier woon. Alleen de jongetjes hebben er een keer ingezeten, zoals je aan de krokodil, de schildpad en de bootjes rond het bad nog kunt zien.

Verhuizing

Gister hielp ik Suzanne met het inpakken van de laatste spullen in dozen, waarna ik me met sop, schoonmaakazijn, baking soda, schuursponsjes en microvezeldoekjes op de keukenkastjes stortte. Als resultaat een lege, stralend schone keuken, jammer dat ze die moeten achterlaten! 

Ook de badkamer kreeg een sop-makeover en ook hier is het resultaat voor de nieuwe huurder. 

Vanmorgen stond ik al vroeg voor hun deur op de verhuisdag. Suus had een verhuiswagen met twee professionele verhuizers geregeld. 

Ik reed met de tv en andere elektronica én hond Mac in de achterbak als eerste naar het nieuwe huis. 

Ik leefde me uit op de bovenverdieping, ik veegde, stofzuigde en dweilde alledrie de kamers om de spulletjes te ontvangen én ik sopte de keuken, zodat ik 's middags de kastjes kon vullen met alle spulletjes. 

's Middags waren alle kledingkasten weer gemonteerd en kon Suus ze inruimen

Ik was aan het eind van de dag hélémáál gebroken, maar ik liet ze voldaan achter; het bed netjes opgemaakt en een provisorisch ingerichte woonkamer (want de muren moeten nog). 

Nu een biertje en een bordje pasta en morgen aan de gang in Haarlem, daar moet het huis helemaal leeg komen. 

Zucht! 

Ontspanning

Tussen de bedrijven door maakte ik deze dagen ook tijd voor ontspanning vrij. 

Zo zat ik vrijdagmiddag midden in een bioscoopzaal en maakte ik weer eens nadrukkelijk mee hoe anders het is een film zo te bekijken in plaats van op tv. Het is een bewuste stap de buienwereld uít en de film ín en dat effect is nóg sterker bij een bioscoopbezoek overdag. 

Ik heb de laatste weken moeite mijn gedachten stil te zetten, dat lukte tijdens de film wél, ik werd volledig de film ingetrokken. 

Ik zag The Whale en werd toeschouwer van het leven van een alleenstaande leraar Engels die zich door verdriet, eenzaamheid en onmatigheid letterlijk dood-eet. In de laatste fase van zijn leven zoekt hij hernieuwd contact met zijn tienerdochter, die hij, nadat hij zijn vrouw acht jaar daarvóór verliet, niet meer had mogen zien. 

Zijn monsterlijke vetzucht is aanvankelijk niet om aan te zien, maar gaandeweg zie je steeds meer de persoon ín dat enorme lichaam. 

Het was schokkend, beklemmend en met een verrassend mooi einde. 

Een film die je nog een poosje navoelt; de stap naar buiten, het licht van de middag in, was groot. 

Gistermiddag treinde ik naar Amsterdam om een keer aanwezig te zijn bij een uitvoering van de Amsterdamse Cantorij, het koor waar wandelvriendin Simone al jaren in zingt. Ze hadden een programma 'Duitse romantiek rondom Mendelssohn' en zongen in de Waalse Kerk, die op een zaterdagmiddag slechts te bereiken is door je tussen een langzaam voortbewegende meute toeristen heen te worstelen langs hasj-café's, Nutella-bars, koffiehuizen, souvenirshops en eethuisjes.

Ook hier stapte ik bij binnenkomst in de kerk een volstrekt andere wereld in. Om me heen verzamelde zich een gezelschap van grijze dames en heren, die zich tóch weer onderscheidde van de gemiddelde concertbezoeker, een beetje alternatiever. Zestigers en zeventigers die een stukje vrijgevochtenheid uit hun jongvolwassenenheid nooit helemaal zijn kwijtgeraakt. Míjn observatie dan hè.

Vóór de pauze werden christelijke liederen gezongen. De sopranen, alten, tenoren en bassen stonden soms apart gegroepeerd als de stemmen tegen elkaar in zongen en verdeeld dooreen bij andere liederen. 

We konden de liedteksten meelezen in het programmaboekje, waarin de inhoud voornamelijk smeekbeden waren aan God of aanmoedigingen de Heer toe te juichen met termen als zaligheid, dienstknecht, loflied, barmhartigheid, genade, jubelzang, aanschijn en verlossing. Taal die ik met mijn gereformeerde opvoeding ken, maar niet meer 'spreek'. Hoe zou dat zijn voor ongelovige koorleden, zou dat niet vreemd zijn zulke teksten uit te spreken? 

Na de pauze werden er romantische, wereldlijke liederen gezongen, waarin de natuur en de liefde bezongen werden: brede dalen, ruisende bladeren, stromende beken, het groene bos, gouden dromen,  gelukzaligheid, weemoed en pijn. 

Broer Gerard was er met Jeanette, haar zus zingt ook in dit koor en zij zijn als donateurs van het koor vaker bij een uitvoering aanwezig. 

Ze nodigden me uit bij hen in de Jordaan mee te eten, een gezellige afronding van deze dag. 

Vóór de verhuizing

Vanmorgen was ik in het UMCU. Het gaat goed daar, Marcel heeft zich de rol van patiënt en zaalgenoot snel eigen gemaakt en mag morgen na het 5e medicijn infuus naar huis.  

Na een lunch in het ziekenhuis restaurant reed ik naar Suus om te helpen met inpakken. We vulden vuilniszakken met kleding, schoenen en tassen, brachten kleding naar de textielcontainer, vulden dozen en

vervolgens laadden we mijn auto vol met bloempotten en planten, die Max en ik alvast naar het nieuwe huis reden, terwijl Suus de keukenkastjes onderhanden nam.

Ik ben eens gaan tellen hoeveel verhuizingen wij en nadien de kinderen al achter de rug hebben: ik vanuit mijn ouderlijk huis 2x in Amsterdam, met het gezin 3x, Maarten 4x, Suus nu de 6e x, Hannah 5x en Wouter 4x.

En elke keer is het wéér inpakken, spullen schiften, kamers opknappen, inrichten..... Het is altijd weer een monsterklus.

Dinsdag moet het gebeuren! 

Het huis in Haarlem

Bij een rondwandeling door het UMCU ontdekten we deze inpandige watertuin

Gister heeft Marcel zich voor de komende dagen geïnstalleerd in het ziekenhuis. Hij kreeg een PIC lijn, een centraal infuus en doorstond de eerste gift aan medicatie goed. Hij is blij dat er nu gehandeld wordt. 

Ik bracht hem er heen en de kinderen zijn inmiddels ook op bezoek geweest. 

Vandaag ging ik in zijn plaats naar het huis van moeder Lies in Haarlem. Een paar weken terug is er een vrachtwagen vol antieke kasten en ander meubilair opgehaald voor de antiekveiling in Haarlem. 

Ik verwachtte vandaag dan ook niet de chaos die er nog bleek te zijn in het huis, nog steeds zóveel spullen! 

Er kwamen vandaag mensen van een boedelruimingsbedrijf, met zijn zessen vulden zij twee vrachtwagens en ze komen volgende week nóg twee keer. Hopelijk is het dan leeg!

Ik heb drie uur lang met mijn kniebeschermers om op het garagepad gekropen om met een onkruidmes de woestenij aan onkruid te verwijderen om de blik op het huis wat te verbeteren voor de foto's die de makelaar volgende week komt maken. 

Die belangrijke eerste indruk hè.

Dat was een dankbare klus en het gaf me een voldaan gevoel in al die chaos.

Wordt vervolgd! 

Tobben

Ik ben altijd een enorm goede slaper geweest. Ik heb 40(!) jaar nachtdiensten gedaan, eerst als analiste, toen als co-assistent, assistent in opleiding en uiteindelijk internist. Ik sliep in heel veel verschillende bedden, in meerdere ziekenhuizen met een pieper en/of telefoon naast mijn bed. Het was heerlijk dat ik tussen al die nachtelijke bezigheden door zó weer in slaap kon vallen.

En nu ik een leven zonder zorgen leid, slaap ik opeens niet meer. Ik lig de laatste week steeds úren wakker en dan gaat een mens tobben en wordt ieder probleem groter en komen er steeds meer zorgen bij. 

Alles wat ik achter me meende te hebben gelaten, doemt deze dagen weer groot op, ik voel (en maak) me weer verantwoordelijk voor man, huis en kinderen. En ook al prent ik me de wijze woorden van Geertje in:" je mag je zorgen maken, maar het is van hun/hem, het is niet jouw verantwoordelijkheid", het lukt me niet het los te laten. 

Morgen breng ik Marcel voor opname naar het UMCU, donderdag moet ik in Haarlem het leeghalen van het huis van moeder Lies coördineren en de oprit onkruidvrij maken voordat volgende week de fotograaf van de makelaar plaatjes komt schieten. En dan wil ik Suus en Max helpen met klussen in hun nieuwe huis en bij de verhuizing volgende week. 

En zo dendert die trein in mijn hoofd maar door: de belastingaangifte (die extra ingewikkeld is als je nog getrouwd bent maar niet meer samenwoont), kan ik volgende maand wel op reis, hoe moet het met de tuin in Zegveld als Marcel het (nog) niet kan doen enzovoort, enzovoort.

Het zijn dan wel geen wereldproblemen, ze ontregelen me wel en dan is het zomaar weer 2.05 uur.

Is de ontsnapping naar een vrij en zorgeloos bestaan tóch niet zo ideaal als het leek? Of ziet het er bij het aanbreken van een nieuwe dag weer beter uit?

Klussen

Ik ben he-le-maal kapot! 

Na een doorwaakte nacht (geen idee waarom, ik heb vijf uur lang yoga ontspanningsoefeningen gedaan!) stond ik om acht uur naast mijn bed en reisde ik een uurtje later met een thermoskan koffie, een plamuurmes en een paar werkhandschoenen af naar Suus en Max in Utrecht.

We reden langs Gamma waar we een behang-afstoommachine huurden naar hun nieuwe huis in de wijk Ondiep.

De sleuteloverdracht was woensdag, donderdag kwamen de cv jongens en gister was de hele installatie klaar, het was er bloedheet toen we arriveerden.

          Check die lamp en dat plafond! 

Het hele huis zit vol met schrootjes en óverál van dat dikke jaren zeventig profielbehang. We vlogen met zijn drieën met onze plamuurmessen tegen de wanden en staken de dikke laag er met enige moeite af. 

We kregen de afstoommachine op gang, waarmee het lukte de onderlaag los te steken. We hadden ook behangoplosser meegenomen, wat ook bij werkte. 

s Morgens nog een nette bejaardenwoning, een uur later een bouwproject.

Binnen de kortste keren werd het één grote chaos, maar aan het eind van de dag was de hele kamer kaal, was de vloer aangeveegd en stond de eerste rij gevulde vuilniszakken in de keuken. 

We werden zó fanatiek dat we onszelf amper tijd gunden om een kop koffie (mét worteltaart!) te drinken en een broodje te eten. 

Ik heb sinds het breien van mijn wintertrui nog steeds last van een brei-arm en daar helpt alleen rust. Het schuren van mijn tafel en de urenlange inspanning vandaag deden hem geen goed. Ik ben benieuwd hoe ik morgen wakker word.

En nu kan ik niet wachten tot we met een breekijzer dat schrootjesplafond mogen slopen! 

Balkonseizoen geopend!

Ik begon de zaterdag lekker lui, ik stond pas op toen ik er zin in had, ik maakte mijn ontbijtje, dronk koffie (mét worteltaart die heel goed gelukt was) en las mijn krantje tot ik door het mooie weer naar mijn balkon werd gelokt. 

Ik was het voorjaar al begonnen met een pot violen op tafel en een bak hyacinten op mijn plantenstellage. Eerder had ik de potten met vaste planten al teruggeknipt en de vlonder gepoetst.

Opeens zag ik dat de tijd gekomen was om het wind-/zichtscherm aan te pakken. Ik nam het over van de vorige bewoners, maar ik ergerde me al langer aan de twee soorten materiaal in verschillend ruitpatroon én aan die lelijke nep-klimop die er aan vast zit.

Ik kocht bij Praxis een rol loodzware bamboestokken die, toen ik ze met enorme krachtsinspanning eerst in de auto en toen bij mij naar boven had gesleept te groot bleken. Toen weer helemaal terug naar de winkel waar mijn oog viel op een soortgelijke constructie van wilgentakken. (Met een beetje mazzel loopt ie nog uit ook, dat is me al eens gebeurd met een wasmand van wilgentenen, daar kwamen blaadjes aan!)

Ik sloopte de hele constructie en toen ik de mat aan het balkon vast wilde maken met de aangeschafte tiewraps, bleken deze nét wat te klein. Ik vertikte het om voor een dérde keer naar de Praxis te rijden. Met engelengeduld lukte het uiteindelijk de boel vast te zetten. 

Ik potte een nieuwe hortensia in verse aarde en zag dat bij doodgewaande plantjes de eerste groene blaadjes ontspruiten, zodat ik de eerste gietronde van het seizoen maakte. 

En nu zit ik op de bank tevreden over de verrichte arbeid van mijn biertje te genieten! 

De twééde tropische verrassing

De tropische ziekteverwekker was een onwelkome gast uit Costa Rica, Hanneke was echter wél zeer welkom in Nederland. Ze is hier 10 dagen, nadat haar vader opnieuw ziek geweest is; ze logeert in Brabant. Vandaag kwam ze bij mij op bezoek samen met Erny, de vrouw van haar vader. 

Het was heel gezellig om ze bij mij thuis te verwelkomen. Ze namen een mooie bos bloemen mee die hélémáál past in de mooie vaas van moeder Lies, alsof hij ervoor bedoeld is! 

Heel onwezenlijk om Hanneke live te zien en haar even te kunnen huggen terwijl Maarten en de jongens zóver weg zijn. Hoog tijd dat er een teleporteerarmband komt waarmee we af en toe een sprong over de wereld kunnen maken. 

Erny volgt mijn blog, dus wist al hoe ik er bij zit hier in Woerden. Ik ben blij mét en trots óp mijn huisje en laat het graag aan iedere bezoeker zien. 

Zie hier mijn zicht op mijn tafel vanaf mijn plekje op de bank, daar ben ik nog elke dag blij mee. 

We kletsten weer helemaal bij en lunchten bij Fabels, een eethuisje vlakbij, met een 'twaalfuurtje' en een wijntje. 

In Costa Rica op de farm is er elke dag wel een brandje te blussen: een lekke band, een kapotte wasmachine, een miereninvasie, een zieke student, een niet opdagende werknemer of verzin het maar. Nu kwam er een berichtje van Maarten dat er maandag, op de dag voor Hanneke's vertrek een document getekend moet worden bij de Kamer van Koophandel. De onrust van het leven in Costa Rica reikt tot over de oceaan. Zij genieten daar van de natuur, maar verdrinken langzaam in de hoeveelheid werk door de gestage groei van het project, eigenlijk is het niet meer te doen met zijn tweeën. 

Daar kan je als moeder je zorg om hebben, maar je verandert er niks aan.

"Ach, ze zijn nog jong" denk je dan maar.

Wel en wee in Woerden

En dan is het zomaar een week stil vanuit Woerden. Niet omdat ik niets te melden heb, maar omdat ik de woorden niet kan vinden voor de situatie waar we mee te dealen hebben. 

Ík heb er geen moeite mee mijn hebben en houwen op tafel te gooien, maar dat geldt niet voor Marcel. Ik volsta dan ook met de melding dat hij een tropische ziekte heeft opgelopen in Costa Rica, waarvoor hij binnenkort moet worden opgenomen voor behandeling. Door dit alles ben ik meer dan voorheen bij zijn bestaan betrokken, wat een hele impact heeft. 

Ik heb ook leuk nieuws te melden, op de foto zien jullie Suus en Maxwell bij de notaris, waar ze deze week het koopcontract tekenden van hun huis! Na het behalen van haar master, de komst van Max uit Virginia en haar promotie in Tilburg is dit één van haar grote live events. 

Gister werd het huis meteen al bevolkt door werklui en liet ze weten dat de woonkamer een grote bouwput is geworden die vol ligt met buizen en radiatoren voor de aanleg van centrale verwarming. 

Zondag ga ik erheen om te kijken en te helpen. 

Gister heb ik me eindelijk kunnen zetten tot een monsterklus: de tafel. In het voorjaar heb ik het mangohouten tafelblad na uitvoerig vergelijkend warenonderzoek schoongemaakt en behandeld met een peperdure set flesjes. Het vormde een soort kunststof film die wel bescherming bood aan het hout, maar waar losse fliebertjes in ontstonden, géén gezicht. 

Ik ben uren bezig geweest om die lagen er met schuurpapier af te krijgen zonder krassen te maken; alsof ik met een nagelschaartje een gazon moest knippen. Ik ben meer van de grote-stappen-snel-thuis-klussen.

Ik kreeg, inmiddels maanden geleden, van een Camino vriend het advies het blad in deze meubelolie te zetten, de eerste laag zit erop en nu: vlekkerig resultaat! Ik hoop dat dat met uitwrijven en na een tweede laag beter wordt. 

Ik heb nog maar twee keer gebakken in mijn oven, met een succesvolle appeltaart en een rampzalig mislukt baksel als resultaat.

Gister waagde ik me aan een worteltaart, dat klínkt als een gezonde lekkernij, maar naast een grote winterpeen en een hand walnoten gaat er voornamelijk bruine suiker in. Eindelijk vond ik een goed recept voor de toplaag: roomkaas gemengd met poedersuiker. 

Ziet ie er niet prachtig uit? 

Straks nóg een verrassing uit Costa Rica! 

Bach

Opvallend veel wandelvriendinnen zingen in koren, ik kan er zo al vijf noemen. 

Ik ben daar stilletjes best jaloers op, want het lijkt me héérlijk om samen met anderen uit volle borst te kunnen zingen; die omschrijving zegt precies hoe dat moet voelen. 

Mijn zangkwaliteiten schoten al op jonge leeftijd tekort bij het meezingen van psalmen en gezangen tijdens de kerkdiensten van vroeger, ik zong te hoog (en haalde dan de hoogste noten niet) óf te laag (en dan eindigde de lage noten met een soort gebrom uit de diepte); ik hield uiteindelijk mijn mond maar of playbackte dat ik meezong om niet op te vallen. 

Ik zong wel kinderliedjes voor en met de kinderen, waarbij ik wel moet zeggen dat Abel regelmatig riep: nee oma, niet zingen! (maar dat kwam misschien omdat hij gewoon niet van liedjes hield)

Vandaag was ik bij een uitvoering van een 'pop-up-koor' in de Dominicuskerk in Amsterdam, waarin Cecila meezong.

Kijk wat een stralend plaatje van haar! Wij kennen elkaar in wandelbroek met regenjack en lompe wandelschoenen, nu was ze als koorlid een echte dame en ook nog eens een sopraan. 

Geoefende hobbyzangers konden zich inschrijven voor deze dag om met elkaar een ingekorte versie van de Johannes Passion te oefenen en deze aan het eind van de middag voor publiek te zingen. 

De stukken die normaal door de evangelist worden gezongen werden hier door een verteller in het Nederlands voorgelezen, waarbij het me opviel dat ook hier, net als in de regelmatig herziene vertalingen van de Bijbel, gebruik werd gemaakt van de Jip en Janneke taal die daar in gebruikt wordt.

Zo vertelde hij dat Jezus met zijn kruis naar het 'executieterrein' werd gebracht, zo'n moderne aanpassing geeft misschien duidelijker aan wat het is, maar haalt de magie van de eeuwenoude geschiedenis weg. 

Ik genoot van de uitvoering en had goed zicht op de zangers die vol aandacht en overgave zongen (enigszins afgeleid door een lompe celliste die vlak voor me vol overgave op haar instrument stond te zagen, zodat die doffe, zware klanken de overhand kregen).

Na afloop werd ik uitgenodigd voor het avondeten bij Cecilia en Herman, de aanzet naar Pasen is gemaakt. 

In en om Laren, 16 km

Het programma van vandaag lag in handen van Cecilia: een wandeling rond Laren én een bezoek aan het Singermuseum.

We liepen de route Zuider- en Westerheide tussen Laren en Hilversum. Het was een beetje miezerig, grijs weer, op zo'n dag zien de bomen er extra naakt, kaal en naargeestig uit en vallen de dode berken die her en der in het bos liggen extra op. Marcel noemt dat 'moordenaarsweer'.

Toch was het heerlijk om los van alles de natuur in te lopen, de kale heide op en diep de buitenlucht binnen te laten stromen. Heerlijk! 

We liepen door chique villawijken met rietgedekte huizen, dikke auto's voor de deur en stevige hekwerken eromheen. We doorkruisten Laren en dronken koffie in één van de vele horecagelegenheden. De route leidde ons over de heide en door bosgebied. Hier en daar kwamen we de karakteristieke wegwijzers van het Voetstappenpad rond Hilversum tegen.

We waren voorbereid op regen, dus gewapend tegen de natte sneeuw die begin van de middag begon te vallen. We lunchten op een aftands bankje in de kou, gelukkig had ik mijn thermoskan met warme chai latte meegenomen. 

Terug in Laren dronken we thee in het restaurant tegenover het Singer museum, waar het nog vol zat met late lunchgasten aan keurig gedekte tafeltjes met linnen tafelkleden, glanzend glaswerk en glimmend bestek. Naast ons aan de bar zaten, heel stereotyp, twee dames met opgespoten lippen te borrelen. Ook al kán ik het me veroorloven, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om een uiensoepje of een tosti (hier croque monsieur!) voor 13.50 te bestellen!

En toen hadden we een tijdslot in het Singer museum, waar een tentoonstelling was van Kees van Dongen, die al even op mijn verlanglijstje stond. 

Al snel werden we opgenomen in het leger 60 plussers dat het museum bezocht. We moeten er inmiddels aan gaan wennen, dat we behoren tot deze groep grijze muizen die gewapend met museumkaart de musea overspoelen. 

       Herkenbare invloeden van van Gogh

Van Dongen woonde en werkte vanaf 1900 in Parijs. Hij behoort tot het 'fauvisme', een groep van 'de wilden', die onconventioneel werk leverden, de avant gardisten, brutale werken, vreemd kleurgebruik. Hij werkte met en werd beïnvloed door kunstenaars als Picasso en Matisse.

Zijn kleurgebruik wordt door de tijd steeds uitbundiger, deze spátte van de muur. 

Voor dit schilderij poseerde zijn zwangere vrouw Guus

Hier moeder Guus met dochter Dolly, met de titel Ma gosse et sa mère (mijn meisje en haar moeder). Zó lief!

           Hier dochter Dolly als meisje

En dan die ogen van al de vrouwen die hij schilderde! 

Hier schilderde hij de ex van Picasso, die hij na hun breuk 'inpikte' als model

                             Zelfportret

Wat wordt er toch allemaal uit de kast gehaald voor dit soort tentoonstellingen. Een gastconservator die er haar levenswerk van maakte zijn werk volledig te doorgronden, legio schilderijen vanuit heel de wereld bijeen gebracht, in zes zalen chronologisch opgebouwd zijn professionele ontwikkeling, een audiotour met aanvullende informatie. 

Geweldig! 

Ik reed voldaan en tevreden met zwiepende ruitenwissers  door de stromende regen naar huis.