Tobben

Ik ben altijd een enorm goede slaper geweest. Ik heb 40(!) jaar nachtdiensten gedaan, eerst als analiste, toen als co-assistent, assistent in opleiding en uiteindelijk internist. Ik sliep in heel veel verschillende bedden, in meerdere ziekenhuizen met een pieper en/of telefoon naast mijn bed. Het was heerlijk dat ik tussen al die nachtelijke bezigheden door zó weer in slaap kon vallen.

En nu ik een leven zonder zorgen leid, slaap ik opeens niet meer. Ik lig de laatste week steeds úren wakker en dan gaat een mens tobben en wordt ieder probleem groter en komen er steeds meer zorgen bij. 

Alles wat ik achter me meende te hebben gelaten, doemt deze dagen weer groot op, ik voel (en maak) me weer verantwoordelijk voor man, huis en kinderen. En ook al prent ik me de wijze woorden van Geertje in:" je mag je zorgen maken, maar het is van hun/hem, het is niet jouw verantwoordelijkheid", het lukt me niet het los te laten. 

Morgen breng ik Marcel voor opname naar het UMCU, donderdag moet ik in Haarlem het leeghalen van het huis van moeder Lies coördineren en de oprit onkruidvrij maken voordat volgende week de fotograaf van de makelaar plaatjes komt schieten. En dan wil ik Suus en Max helpen met klussen in hun nieuwe huis en bij de verhuizing volgende week. 

En zo dendert die trein in mijn hoofd maar door: de belastingaangifte (die extra ingewikkeld is als je nog getrouwd bent maar niet meer samenwoont), kan ik volgende maand wel op reis, hoe moet het met de tuin in Zegveld als Marcel het (nog) niet kan doen enzovoort, enzovoort.

Het zijn dan wel geen wereldproblemen, ze ontregelen me wel en dan is het zomaar weer 2.05 uur.

Is de ontsnapping naar een vrij en zorgeloos bestaan tóch niet zo ideaal als het leek? Of ziet het er bij het aanbreken van een nieuwe dag weer beter uit?