zondag 12 maart 2023

Bach

Opvallend veel wandelvriendinnen zingen in koren, ik kan er zo al vijf noemen. 
Ik ben daar stilletjes best jaloers op, want het lijkt me héérlijk om samen met anderen uit volle borst te kunnen zingen; die omschrijving zegt precies hoe dat moet voelen. 
Mijn zangkwaliteiten schoten al op jonge leeftijd tekort bij het meezingen van psalmen en gezangen tijdens de kerkdiensten van vroeger, ik zong te hoog (en haalde dan de hoogste noten niet) óf te laag (en dan eindigde de lage noten met een soort gebrom uit de diepte); ik hield uiteindelijk mijn mond maar of playbackte dat ik meezong om niet op te vallen. 

Ik zong wel kinderliedjes voor en met de kinderen, waarbij ik wel moet zeggen dat Abel regelmatig riep: nee oma, niet zingen! (maar dat kwam misschien omdat hij gewoon niet van liedjes hield)

Vandaag was ik bij een uitvoering van een 'pop-up-koor' in de Dominicuskerk in Amsterdam, waarin Cecila meezong.
Kijk wat een stralend plaatje van haar! Wij kennen elkaar in wandelbroek met regenjack en lompe wandelschoenen, nu was ze als koorlid een echte dame en ook nog eens een sopraan. 

Geoefende hobbyzangers konden zich inschrijven voor deze dag om met elkaar een ingekorte versie van de Johannes Passion te oefenen en deze aan het eind van de middag voor publiek te zingen. 

De stukken die normaal door de evangelist worden gezongen werden hier door een verteller in het Nederlands voorgelezen, waarbij het me opviel dat ook hier, net als in de regelmatig herziene vertalingen van de Bijbel, gebruik werd gemaakt van de Jip en Janneke taal die daar in gebruikt wordt.
Zo vertelde hij dat Jezus met zijn kruis naar het 'executieterrein' werd gebracht, zo'n moderne aanpassing geeft misschien duidelijker aan wat het is, maar haalt de magie van de eeuwenoude geschiedenis weg. 

Ik genoot van de uitvoering en had goed zicht op de zangers die vol aandacht en overgave zongen (enigszins afgeleid door een lompe celliste die vlak voor me vol overgave op haar instrument stond te zagen, zodat die doffe, zware klanken de overhand kregen).

Na afloop werd ik uitgenodigd voor het avondeten bij Cecilia en Herman, de aanzet naar Pasen is gemaakt. 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten