Het was heel gezellig om ze bij mij thuis te verwelkomen. Ze namen een mooie bos bloemen mee die hélémáál past in de mooie vaas van moeder Lies, alsof hij ervoor bedoeld is!
Heel onwezenlijk om Hanneke live te zien en haar even te kunnen huggen terwijl Maarten en de jongens zóver weg zijn. Hoog tijd dat er een teleporteerarmband komt waarmee we af en toe een sprong over de wereld kunnen maken.
Erny volgt mijn blog, dus wist al hoe ik er bij zit hier in Woerden. Ik ben blij mét en trots óp mijn huisje en laat het graag aan iedere bezoeker zien.
Zie hier mijn zicht op mijn tafel vanaf mijn plekje op de bank, daar ben ik nog elke dag blij mee.
We kletsten weer helemaal bij en lunchten bij Fabels, een eethuisje vlakbij, met een 'twaalfuurtje' en een wijntje.
In Costa Rica op de farm is er elke dag wel een brandje te blussen: een lekke band, een kapotte wasmachine, een miereninvasie, een zieke student, een niet opdagende werknemer of verzin het maar. Nu kwam er een berichtje van Maarten dat er maandag, op de dag voor Hanneke's vertrek een document getekend moet worden bij de Kamer van Koophandel. De onrust van het leven in Costa Rica reikt tot over de oceaan. Zij genieten daar van de natuur, maar verdrinken langzaam in de hoeveelheid werk door de gestage groei van het project, eigenlijk is het niet meer te doen met zijn tweeën.
Daar kan je als moeder je zorg om hebben, maar je verandert er niks aan.
"Ach, ze zijn nog jong" denk je dan maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten