We liepen de route Zuider- en Westerheide tussen Laren en Hilversum. Het was een beetje miezerig, grijs weer, op zo'n dag zien de bomen er extra naakt, kaal en naargeestig uit en vallen de dode berken die her en der in het bos liggen extra op. Marcel noemt dat 'moordenaarsweer'.
Toch was het heerlijk om los van alles de natuur in te lopen, de kale heide op en diep de buitenlucht binnen te laten stromen. Heerlijk!
We liepen door chique villawijken met rietgedekte huizen, dikke auto's voor de deur en stevige hekwerken eromheen. We doorkruisten Laren en dronken koffie in één van de vele horecagelegenheden. De route leidde ons over de heide en door bosgebied. Hier en daar kwamen we de karakteristieke wegwijzers van het Voetstappenpad rond Hilversum tegen.
We waren voorbereid op regen, dus gewapend tegen de natte sneeuw die begin van de middag begon te vallen. We lunchten op een aftands bankje in de kou, gelukkig had ik mijn thermoskan met warme chai latte meegenomen.
Terug in Laren dronken we thee in het restaurant tegenover het Singer museum, waar het nog vol zat met late lunchgasten aan keurig gedekte tafeltjes met linnen tafelkleden, glanzend glaswerk en glimmend bestek. Naast ons aan de bar zaten, heel stereotyp, twee dames met opgespoten lippen te borrelen. Ook al kán ik het me veroorloven, ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om een uiensoepje of een tosti (hier croque monsieur!) voor 13.50 te bestellen!
En toen hadden we een tijdslot in het Singer museum, waar een tentoonstelling was van Kees van Dongen, die al even op mijn verlanglijstje stond.
Al snel werden we opgenomen in het leger 60 plussers dat het museum bezocht. We moeten er inmiddels aan gaan wennen, dat we behoren tot deze groep grijze muizen die gewapend met museumkaart de musea overspoelen.
Van Dongen woonde en werkte vanaf 1900 in Parijs. Hij behoort tot het 'fauvisme', een groep van 'de wilden', die onconventioneel werk leverden, de avant gardisten, brutale werken, vreemd kleurgebruik. Hij werkte met en werd beïnvloed door kunstenaars als Picasso en Matisse.
Zijn kleurgebruik wordt door de tijd steeds uitbundiger, deze spátte van de muur.
Wat wordt er toch allemaal uit de kast gehaald voor dit soort tentoonstellingen. Een gastconservator die er haar levenswerk van maakte zijn werk volledig te doorgronden, legio schilderijen vanuit heel de wereld bijeen gebracht, in zes zalen chronologisch opgebouwd zijn professionele ontwikkeling, een audiotour met aanvullende informatie.
Geweldig!
Ik reed voldaan en tevreden met zwiepende ruitenwissers door de stromende regen naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten