De psycholoog

Ik schreef eerder al over de intake die ik een maand geleden bij de Helen Dowling stichting had, gister had ik een tweede afspraak en het kwam erop neer dat ik complimentjes kreeg voor de manier waarop ik omga met de onzekerheden in mijn ziekteproces én met de gevolgen van mijn vertrek uit Zegveld. De psycholoog benoemde nog eens duidelijk dat het goed is om het ziekzijn niet weg te stoppen of te negeren, maar om het een plek in mijn leven te geven, zonder dat het mijn hele leven bepaalt. Ze bracht mooi onder woorden hoe ik het probeer te doen: de onzekerheid die het geeft verdient wél erkenning, maar níet de hoofdrol.

Ze vond dat ik nu geen professionele hulp nodig had en bevestigde me in de manier waarop ik nu leef en dat is fijn. Ik mag aankloppen als ik dreig vast te lopen, dat geeft een rustig gevoel. 

Op de radio hoor ik regelmatig de hit 'I am ready to love myself' van Rondé en dan denk ik: ja, dat wil ík ook kunnen zeggen. Ik probeer het schuldgevoel over mijn vertrek uit Zegveld los te laten en mijzelf meer ruimte te geven, mezelf niet te veroordelen en te genieten van het leven dat ik leef. 

Ik heb me de laatste weken verwonderd over het feit dat ik (samen met een vrouw uit mijn flat die ook een adoptiehond uit Oost Europa heeft) de enige in de wijde omtrek ben met een straathond, ik zie in de buurt en rond de plas alleen maar rashonden. 

Ik realiseerde me vandaag pas dat het verschijnsel 'vuilnisbakkenras' natuurlijk niet meer bestaat, omdat er in ons land geen loslopende honden meer zijn, die voor vermenging van rassen zouden kunnen zorgen, wat eigenlijk helemaal in gaat tegen de situatie in de mensenwereld!

Terzijde:

Inmiddels is onze reis naar Jordanië al weer even geleden. Door gebrek aan WiFi daalde mijn score Wordfued toen dramatisch! Het heeft me anderhalve maand gekost om mijn oude score van 1600 weer te bereiken. Vandaag ben ik zelfs doorgestoten naar 1700, hoger dan ever! 

Leuk spelletje! 

en als toegift: Woerden bij het laatste rondje met Mac.

Klein huiselijk leed

In de podcast 'Teun en Gijs vertellen alles' wordt wekelijks hun klein huiselijk leed besproken. In deze categorie heb ik vandaag een gruwelijk voorbeeld meegemaakt: een madeninvasie!

In mijn flat wordt geen groen afval gescheiden, vraag me niet waarom, het zal wel een logistieke reden hebben. Ik houd me bij het neurotische af aan het scheiden van al mijn afval, dus het voelt al heel misdadig om mijn aardappelschillen en uitgebloeide bloemen bij het restafval te gooien. 

In Zegveld was het een sport om de bak met restafval zo leeg mogelijk te houden, de container hoefde ik maar eens in de drie maanden aan de weg te zetten! 

Naast de groenbak hadden we dan ook nog de kippen waar we etensrestjes en oud brood kwijt konden. 

Het gebeurde in de zomer wel dat er in de kleine groenbak in de keuken maden zaten, dan kon ik dat buiten met de tuinslang en een borstel snel schoonmaken en was het weer onder controle. Vanuit die angst verschoon ik mijn met groen afval verontreinigde vuilnisbak twee keer per week en gooi ik geheel tegen mijn natuur in halfvolle zakken in de container buiten. 

Vanmorgen gooide ik argeloos iets in de bak en viel mijn oog op een dingetje op de grond ernaast, het bleek, oh gruwel, een levende made!

Ik dwong mezelf niet hysterisch te reageren en at in schijnbare rust eerst mijn ontbijt. 

Ik mijn huis zonder overdaad aan spullen(!) Heb ik geen plastic klushandschoenen, dus ging ik onbeschermd aan de slag. Eerst moest die vuilniszak eruit, hoe vies was dat! De maden vielen eruit, ik veegde ze zoveel mogelijk bij elkaar, sloot walgend de zak en bracht hem via de lift naar de vuilstort buiten, gelukkig zonder een spoor van ontsnapte beestjes achter te laten. 

Toen ik monter boven kwam en de bak met sop onder de kraan had schoongemaakt en er een maagdelijk schone zak in had gedaan, dacht ik de klus geklaard te hebben. 

Maar nee! Tijdens mijn afwezigheid had een leger van maden de benen genomen en zochten ze in alle richtingen een veilig heenkomen en dan blijken ze nog verrassend snel vooruit te komen! Ik ging er met stukken keukenpapier achteraan, uiteindelijk ging ik over tot het met doodsverachting doodtrappen van de beestjes.

Ze verstopten zich op ieder donker plekje en toen ik ze zelfs onder de tapijtrand betrapte, heb ik de stofzuiger erbij gepakt en ging ik alle randjes en hoekjes langs. 

Ik troost me met de gedachte dat de maden zichzelf niet kunnen voortplanten en ik hoop een vliegeninvasie te hebben voorkomen! 

We hebben in Zegveld een onverklaard gebleven vliegenplaag in de woonkamer gehad, waarbij we minitieus de kamer hebben nagezocht op zoek naar etensresten of maden, niets gevonden. Uit wanhoop hebben we toen zelfs de schoorsteen afgesloten met de gedachte dat er mogelijk een dode vogel in het rookkanaal zou kunnen zitten. 

Het waren heel trage vliegen die allemaal naar de ramen vlogen. Marcel zoog ze twee maal per dag met de slang in de stofzuiger op, hun jammerlijke dood tegemoet. 

Ik moet er niet aan denken dat híer mee te maken in mijn mooie, schone huisje! 

Mildred kwam op de koffie en liep een rondje mee rond de plas. Het was fijn om elkaar weer te zien en te spreken, zeker nu zij met ziekte en zorgen in haar familie te maken heeft. 

Woerden-Harmelen-Kamerik 18 km

Gister belde Cecilia om een wandelafspraak te maken voor vandaag. 

Ik vond in mijn digitale bestand een rondwandeling van onbekende herkomst, die ik inschatte op ca 12 km, dat bleek achteraf een té voorzichtige inschatting, want het werden er 18. 

Ik voelde me onderweg een beetje schuldig tegenover Mac die zulke afstanden natuurlijk niet gewend is. Om het goed te maken namen we af en toe een pauze, zodat ie een beetje uit kon rusten in de schaduw. 

De volgende keer moet ik ook maar een aparte fles water voor hem meenemen met een bakje. Nu hebben we geïmproviseerd: Cecilia schonk water in mijn handen, filmde met haar andere hand en Mac dronk.

We liepen kilometers lang over het jaagpad langs de Oude Rijn naar Harmelen. De laatste keer dat ik daar liep was het koud, er zat geen blad aan de bomen, de lucht was grauw en het pad blubberig. Nu zag het er sprookjesachtig mooi uit: de bomen vol in blad, groen gas, blauwe lucht, zon, overal bloeiende hortensiastruiken en zomerbloeiers in de tuinen langs het water, bootjes en vlonders, moestuintjes, schapenweitjes en boomgaarden. 

We maakten een praatje met een vrouw en haar bejaarde moeder die op gevaarlijk hoge trappen pruimen aan het plukken waren. We kregen een paar gulle handen vol heerlijk sappige pruimen mee voor onderweg. Jammie!

De route leidde ons over een niet onderhouden pad in een houtwal, dat overwoekerd was door brandnetels en bramentakken, door wie wil je pretoria worden. We liepen beide met blote benen, maar het aantal bloedende striemen viel uiteindelijk gelukkig mee, wel even teken checken vanavond!

Onderweg liepen we heerlijk boerderijen en tuinen te bekijken en sprak Cecilia uit wat ik ook dacht: prachtig om te zien, maar ik hoef het niet te hébben. Dat sloot goed aan bij de gedachten van gister: de ballast van bezit. Wat je hebt moet je ook weer onderhouden en verzorgen, het plezier van het bewonderen bij een ander is óók fijn en is minder geld- en tijdverslindend. 

Nou besef ik dat wij vanuit een luxe positie praten, we zou ons een hoop kúnnen veroorloven als we dat zouden willen, maar we kunnen kiezen voor een bestaan zonder veel spullen in de wetenschap dat we de mogelijkheid hebben zaken aan te schaffen als dat nodig is. 

En zo is er elke dag wel een moment dat ik me gelukkig prijs met mijn bestaan als pensionada én dat ik blij ben dat ik steeds mijn spaarpotje ben blijven vullen in de jaren dat ik het te druk met werk en gezin had om het uit te kunnen geven.😁

En Mac..... die ligt al uitgeteld te slapen! 

Brediuspark

Vanmorgen liep ik met Mac naar Anke in Woerden voor een gezamenlijke wandeling met de honden door het Brediuspark. 

Het deed me denken aan lang geleden toen ik in het centrum van Haarlem woonde en ik als kersverse moeder van Maarten met de kinderwagen (een pronkstuk uit de jaren vijftig) naar Mildred liep. Zij had toen nog geen kinderen, maar wel een hond,Tommy. We liepen dan samen een eindje door de Haarlemmerhout. Wat liep ik dan trots te zijn! 

We konden de honden op meerdere plekken los laten, ik verbeeld me dat ze daar echt van genoten. 

In 2008 is er in de oude boerderij die in het park ligt brand geweest, de hele kap van het rieten dak was weg en het gebouw stond járen lang als een triest bouwval in de mooie groene omgeving. Het is inmiddels helemaal gerenoveerd en het wordt sinds kort uitgebaat als park-café Bredius, en aanwinst voor Woerden. De ernaast gelegen kinderboerderij wordt nu ook opgeknapt en de serveerster vertelde dat er nog een kinderspeelplaats in de planning staat.

We dronken koffie op het grote terras. Anke had voor de honden knaagstangen meegenomen waar ze letterlijk een hele kluif aan hadden.

Ik wandelde terug naar huis en was wéér verbaasd hoe ik me zó op mijn plek voel hier. Ik kom graag binnen in mijn rustige, strakke, opgeruimde, vriendelijke en gezellige huis.

Toen ik Marcel leerde kennen en in aanraking kwam met de wereld van antiek, curiosa en verzamelen gingen we naar veilingen en we bezochten beurzen en rommelmarkten. Ik heb hartstochtelijk antieke poppen en oud speelgoed verzameld, maakte zelfs reizen naar speelgoedbeurzen in het buitenland. 

Ik genoot ervan, maar was tegelijkertijd ook altijd een beetje jaloers op het strakke en opgeruimde interieur van vriendin Mildred.

En nu geniet ik van de nieuwe orde en netheid in mijn huis. Iedere kast is overzichtelijk ingericht zonder niet noodzakelijke leuke spulletjes. 

Gisteravond zag ik de tragikomische film Housewitz, die filmmaker Oeke Hoogendijk over haar bejaarde moeder maakte; als gevolg van haar kampverleden en het verlies van haar vader en broer in de oorlog ontwikkelde ze een al tientallen jaren bestaande fobie waardoor ze haar huis niet uit durft. Het was een bijzondere en wat excentrieke vrouw. In de film werd geen oordeel gegeven, niet over haar manier van omgaan met haar fobie of over de troep in haar huis, een enorme chaos met óverál spulletjes. Ik bedacht me er geen dag in te kunnen leven en voelde gewoon zelf de aandrang om er te ruimen. 

Het deed me denken aan de keuken van mijn schoonmoeder waar de tafel en het aanrecht altijd afgeladen vol staan met voorraden en leuke oude spulletjes. Mijn eerste reactie daar is ook altijd: wég ermee!

Ik heb zelf het grote ruimwerk al gedaan vóórdat ik hoogbejaard ben.

Gister lunchten Gea en Rika hier en merkte Rika op dat ze nergens boeken had gezien. Ik lees graag, maar kreeg door de jaren heen een hekel aan de zinloze aanwezigheid van boekenkasten in huis. Ik heb ze allemaal door iemand op laten halen. Als ik nu een boek koop of krijg, lees ik het met plezier en dan geef ik het door aan een ander.

Een leven zonder de ballast van bezit, heerlijk! 

(Uit)puffen

Vandaag was het dan zover: de hitte was daar. Écht puffen werd het hier in huis niet eens, in Zegveld bleef de warmte vooral boven zo hangen. 

Ik had voor het eerst de luxaflex naar beneden om de ochtendzon buiten te houden, een ingreep waarvoor ik de nieuwe keukentrap tevoorschijn moest halen, want bij het trekken aan het koordje dreigde de hele boel naar beneden te storten (ik hoop dat ik het simpel op kan lossen, want het valt onder mijn overnameboedel en ik kan er dus niet de handige mensen van de beheerder voor laten opdraven). 

Ik zette de balkondeur wijd open en had een dag om bij te komen en uit te puffen, even zonder hond, dus zonder verplichtingen. 

En in de tussentijd......

haalden Maarten en Hanneke gelukkig op tijd hun vliegtuig.....

viert Hannah met een vriend vakantie in Guatemala ......

hangt Suus aan een zip-lijn tussen de boomtoppen van het tropisch regenwoud in Costa Rica.....

staat Wouter in de keuken van het restaurant en spant hij zonwering op zijn dakterras...

en voel ik dat ik mijn keerpunt heb gemaakt, de fut komt weer terug en de stemming verbetert; ik ben net als een uitgedroogd plantje met hangende blaadjes dat een plons water heeft gekregen: de blaadjes komen weer langzaam omhoog, het herstel is weer ingezet. 

En dus heb ik lekker achter de computer gezeten, mijn Italiaanse wandelroute verder gepland en overnachtingen geboekt. 

Het duurt nog wel even, maar ik heb nu al voorpret. 

Afscheid

Ik heb me vandaag als een prinsesje laten behandelen. 's Morgens even de deur uit met Mac, daarna hup mijn bed weer in en om 12 uur reed Marcel voor om Mac en mij op te halen voor een dagje Zegveld.

De Costaricanen waren er al met al hun koffers. Maarten en Hanneke waren de hele middag druk met films en muziek downloaden (dat gaat bij hen thuis niet met slecht internet), fotoalbum maken (dat doet Hanneke, elk jaar een nieuwe van het jaar daarvoor, bij voorkeur op de laatste dag!), het laatste pakketje uit de brievenbus, inpakken (Maartens afdeling en toen ie klaar was kwam er nog een hele droogtrommel met kleren bij), stroopwafels halen voor iedereen in Costa Rica enz. enz.

Ik bemoeide me met geen van hun troubles en deadlines, liep niks te redderen, maar zat op een stoel in de schaduw onder de bomen en genoot van de spelende mannetjes.

Luuk in het vuur van zijn spel met een dinosaurus in zijn hand die gevaarlijk op me afkwam: " ....en de dinosaurus kijkt uitgehongerd naar het oude gezicht van de oma", keíhard die kinderen. 

Voor de laatste maaltijd hadden ze gekozen voor zuurkool met spekjes, worst én jus, want dat was er deze weken nog niet van gekomen. Vandaag de uitgelezen dag: hoogzomer en 32° Celsius.

Maarten maakte er een gekke-bekken-foto van.

En toen kwam het uitzwaaimoment. Morgen brengt Marcel ze vóór dag en dauw naar Schiphol.

Mac blijft een nachtje logeren in Zegveld en komt morgenavond weer hier naar toe, kan ik nog even een dagje mijn gemak houden. Hij begreep er niks van, dat ik zonder hem vertrok en het is gek dat ie nu niet bij me in de kamer ligt.

De longarts belde vanmorgen, hij wil nóg een lange kuur antibiotica geven om de aanhoudende longafwijkingen weg te krijgen. Ik vind het een vaag plan, maar misschien helpen ze ook wel om dat gesnotter en die keelpijn weg te krijgen. 

In de put

Vrijdag kreeg ik keelpijn en werd ik wéér verkouden, maar niet ziek en geen Covid. Zaterdag voelde ik me akelig, maar had ik geen koorts. En sinds gisteravond is mijn buik van slag, voortdurend braken en diarree. En de samenhang? 

Ik lag in bed en kleedde me drie keer aan om met wiebelende benen de hond uit te laten. 

Ik heb nu verschrikkelijke dorst en heb net een sterk antibraakmiddel genomen uit mijn geheime trommeltje in de hoop dat ik kan drinken n het binnenhoud.

Morgen komt Maarten met de rest voor de laatste dag in Zegveld. Ik wil daar ook zo graag bij zijn! 

En anders vraag ik Marcel of ie de hond neemt zolang ik in bed lig. 

Plannen maken

Agnes raadde me aan de komende periode van pauze in de medische diagnostiek te gebruiken om leuke dingen te doen. Ik heb mezelf nu eerst op een rustig regime gezet van aarden op mijn nieuwe stek, wandelen met Mac door de omgeving, fietsen in de omgeving, werken in het hospice en bezoekjes van en aan vriendinnen, maar 's avonds in bed heb ik bustickets geboekt naar Tsjechië voor eind augustus, waar ik 10 dagen bij Agnes en Larry ga logeren; zij wonen daar sinds een paar jaar in een inmiddels mooi opgeknapt oud huis midden in de natuur. 

Met Cecilia waren er al plannen voor een wandeltocht van Florence naar Sienna in oktober (onder voorbehoud van ziekte en/of corona-ellende), daar hebben we gister ook wat concretere plannen voor gemaakt. Gisteravond heb ik een traject van de Via Francigena (een pelgrimstocht naar Rome) bekeken om alleen te lopen vóórdat Cecilia komt en vandaag hebben we vluchten geboekt, in oktober! 

Ik heb eerst de optie trein bekeken met een NS internationaal dame aan de lijn, dat werd drie maal overstappen, gekke aankomsttijden, geen slaapplek in de nachttrein en drie keer zo duur als met het vliegtuig! En wat doe je dan.....

Heerlijk om weer plannen te maken! 

Vandaag staat er al weer ruim 20 km op de teller, deze keer geen wandel- maar fietskilometers. In het kader van het ontdekken van mijn nieuwe omgeving zocht ik een alternatieve route naar het buitenhuisje (het Stulpje) van Gea en Rika in Kanis. Ze hebben daar een paradijsje met een tuin vol bloemen en romantische zitjes. 

Gea wees me een mooie groene route terug over Spengen en de Hollandse Kade. Het bleek niet de kortste maar wel de mooiste manier om weer naar huis te fietsen. 

Toen ik thuis kwam, keek Mac me met zijn trouwe hondenogen licht verwijtend aan. Ik at snel een broodje en liep toen een nieuw rondje door de wijk met hem, waarbij ik zó vaak de hoek omging én drie maal door de knieën moest om poepzakjes te vullen en te zoeken waar ik die weer ergens kwijt kon, dat ik er geen grotere kennis van dit deel van Snel en Polanen door kreeg.

Ik liet hem even vrij in een losloopveldje voor honden. Hij wilde dat ik met hem speelde, maar die stoeipartijen die Suzanne en Maxwell met hem houden durf ík niet aan. 

Ik kom wel aan voldoende beweging deze weken! 

Zomer

's Morgens ging ik met stofdoek en stofzuiger het huis door, een borstel door het toilet, de wastafel een nat doekje en klaar! Wat een gemak zo'n overzichtelijk huis. 

Vorige week zijn twee installateurs bezig geweest en werd één keukenkastje weggehaald om ruimte te maken voor een splinternieuwe vaatwasser. Een beetje overdreven luxe voor een éénpersoonshuishouding, maar tóch wel fijn. Én, hij werd geplaatst op kosten van het vastgoedbedrijf waar ik mijn appartement van huur. 

Nóg minder huishoudelijk werk voor deze dame. 

Vandaag kwam Cecilia mijn huis bekijken en net als iedereen kwamen de kwalificaties ruimte, licht en uitzicht aan bod. 

We aten een broodje en liepen wéér een rondje om de plas, waar het strandje nu vol was met spelende en zwemmende kinderen, zonnebadende ouders met parasolletjes en picknickmanden en waar Mac op het hondenstrandje lekker los mocht. 

's Avonds fietste ik op uitnodiging van Gea en Rika naar de Boerinn in Kamerik, een uitspanning in het boerenland waar een openlucht cabaretvoorstelling werd gegeven. Dit Klapstoeltheater, zoals het heet,  is uit nood geboren in coronatijd toen alleen voorstellingen in de buitenlucht mogelijk waren en blijkt nu gewild in het zomerseizoen. 

Vóór de pauze was er een hilarisch damesduo over inclusiviteit, zwart en wit, gender en ongemakkelijke situaties die zich daarbij voordoen. 

In de pauze een zomers glaasje rosé en na de pauze een cabaretier die een voorproefje gaf van een voorstelling die hij komend jaar gaat spelen. 

Bij ons vertrek werden we verrast met een prachtige zonsondergang......

....... en later thuis zag ik vanaf mijn balkon nog de supermaan, groot en oranje, een magisch mooi gezicht! 

Hond in huis

Toen ik in het ziekenhuis lag (al weer bijna twee jaar geleden) wilde ik graag zelf een hond om mee te kunnen lopen. Marcel voelde niet voor de voortdurende aanwezigheid van een hond in huis, dat vond ik toen zo vreemd. Nu ervaar ik hoe dat is en begrijp ik wel wat hij bedoelde. Het is vreemd dat Mac voortdurend laat voelen dat hij weet dat ik er ben, hij kijkt naar me zodra ik me beweeg, denkt dat we naar buiten gaan als ik alleen maar naar het toilet loop (naast de voordeur) en kijkt verwachtingsvol als ik naar de bergruimte loop waar zijn brokkenverzameling staat. 

Zo'n beestje heeft de hele dag niks te doen en wacht tot ík bereid ben hem aandacht te geven of met hem naar buiten te gaan. Dat geeft me wel een wat onrustig gevoel, zeker in mijn pas herwonnen vrije leven zonder oordeel of commentaar van anderen.

De laatste tijd staat het hebben van huisdieren steeds meer in de aandacht. In Australië moeten katten nu binnen blijven en mogen ze, na veel protest van poezeneigenaren, alleen nog aangelijnd naar buiten om te voorkomen dat ze de biodiversiteit aantasten door als hoogste in de voedselketen gigantische aantallen kleine dieren prooi maken. 

Ik denk ook dat het houden van een trouwe viervoeter als huisdier over een aantal jaren 'not done' meer is, het is toch een onnatuurlijk leven voor zo'n beest: hele dagen binnen zitten en af en toe aangelijnd naar buiten om te plassen, te poepen en wat beweging krijgen. Alleen omdat wij mensen er plezier aan beleven en/of het gezelschap waarderen. 

Nou, wat een negatieve geluiden laat ik nu horen. Voor drie weken is het best gezellig om een vriendje in huis te hebben. 

Vanmiddag hadden 'we' een date met Anke en haar labradoedel Knut bij de plas. De kennismaking verliep heel rustig, Mac reageert sowieso heel rustig op andere honden. Bij het hondenstrandje én op grote stukken zonder fietsers liet ik hem los lopen, hij liep niet weg en kwam netjes naar me toe als ik hem riep.

Mac verdeelt zijn plasjes over legio plekjes nadat hij ze zorgvuldig besnuffeld heeft, voor de grote boodschap wordt géén speciale plek uitgekozen. Op willekeurige plekken, vaak midden op het trottoir, gaat hij ongegeneerd op zijn hurken en laat hij een drol achter, waarna ik, wél gegeneerd, door de knieën moet om het met een plastic zakje op te rapen, jakkes! Er blijken in de buurt weinig openbare vuilnisbakken te zijn om het te kunnen dumpen, gênant om met zo'n zakje te lopen! 

De logé

Ik sta bekend als een angsthaas voor honden, maar dat is niet altijd zo geweest. 

Als jong meisje had ik in mijn herinnering altijd bovenaan op mijn verlanglijstje 'een hond' staan, dat zat er niet in, maar ik kreeg uiteindelijk tóch een grijze poedel, een spéélgoedpoedel. Hij had wel een echte, leren halsband met riem, een rode. Ik liep dan met dat arme beest over straat, ik trok hem achter me aan en sprak hem vermanend toe. 

Samen met mijn vriendinnetje Mildred belden we bij hondenbezitters in de buurt aan om de hond uit te mogen laten. Één van die honden, in mijn herinnering een langharige, grijze, stevige hond die de vreemde naam Criset had, liep aan de riem met ons mee. Wij wisten niet dat hij gek op water was; toen we langs de Blekersvaart in Heemstede liepen, rende hij als een dolle naar het water om een frisse duik te nemen. Ik voelde me zó verantwoordelijk dat ik krampachtig het leidsel vast hield. Ik liet op tijd los voordat hij me het water in trok, maar hield er gruwelijke schaafwonden aan over. 

Papa was heel bang voor honden en heeft die angst denk ik op mij overgedragen; ik ben nooit gebeten. Maar mijn hart slaat op hol als ik als wandelaar of fietser een loslopende hond zie. 

Vooral de waarschuwing van mensen die níet bang zijn dat honden het 'voelen' of 'ruiken' dat je bang bent en je dan juist kwaad kunnen doen, helpt niet echt om moed te krijgen! 

Bij wandelingen met ons gezin op vakantie beschermde ík niet mijn kinderen, maar liepen Marcel en Maarten voorop (eventueel met tal of sterren in de aanslag) als beschermers van mij en de kleintjes. 

Ik heb wél wat vertrouwen in de honden van vriendinnen, Maarten en Suzanne (hoewel die van Maarten in Costa Rica me ook tot bloedens toe heeft verwond toen ik hem niet losliet toen hij uitviel naar een klein loslopend hondje!)

En nu heb ik een kleine drie weken de hond van Suus te logeren. Zelf aangeboden zelfs!

Gister kwam ie en liep ik 's avonds voor het slapen nog een blokje om. 

Vannacht realiseerde ik me opeens dat ik nog geen bak water voor hem had neergezet, zodat ik stommelend in het donker (om de kleine Luuk niet wakker te maken) het dier van water voorzag. Hij dronk achter elkaar de bak leeg! 

Hij kreeg een plekje in de hal, maar ik heb hem vandaag al twee keer van mijn mooie nieuwe bank af moeten jagen. 

Vandaag heeft Mac laten zien dat ie heel wat lopen kan. 's Morgens liepen we een flinke wandeling in het Linschoterbos en 's middags maakten we met broer Gerard en Jeanette een rondje rond de plas. 

Al met al bijna 15 km!

NB Vandaag belde de hematoloog. Nu het me beter gaat (geen koortspieken meer) stelde zij voor even pas op de plaats te maken en over drie maanden de PET-CT scan te herhalen. 

Ik ben daar heel blij mee en heb het geparkeerd.