De Costaricanen waren er al met al hun koffers. Maarten en Hanneke waren de hele middag druk met films en muziek downloaden (dat gaat bij hen thuis niet met slecht internet), fotoalbum maken (dat doet Hanneke, elk jaar een nieuwe van het jaar daarvoor, bij voorkeur op de laatste dag!), het laatste pakketje uit de brievenbus, inpakken (Maartens afdeling en toen ie klaar was kwam er nog een hele droogtrommel met kleren bij), stroopwafels halen voor iedereen in Costa Rica enz. enz.
Ik bemoeide me met geen van hun troubles en deadlines, liep niks te redderen, maar zat op een stoel in de schaduw onder de bomen en genoot van de spelende mannetjes.
Luuk in het vuur van zijn spel met een dinosaurus in zijn hand die gevaarlijk op me afkwam: " ....en de dinosaurus kijkt uitgehongerd naar het oude gezicht van de oma", keíhard die kinderen.
Voor de laatste maaltijd hadden ze gekozen voor zuurkool met spekjes, worst én jus, want dat was er deze weken nog niet van gekomen. Vandaag de uitgelezen dag: hoogzomer en 32° Celsius.
Maarten maakte er een gekke-bekken-foto van.
En toen kwam het uitzwaaimoment. Morgen brengt Marcel ze vóór dag en dauw naar Schiphol.
Mac blijft een nachtje logeren in Zegveld en komt morgenavond weer hier naar toe, kan ik nog even een dagje mijn gemak houden. Hij begreep er niks van, dat ik zonder hem vertrok en het is gek dat ie nu niet bij me in de kamer ligt.
De longarts belde vanmorgen, hij wil nóg een lange kuur antibiotica geven om de aanhoudende longafwijkingen weg te krijgen. Ik vind het een vaag plan, maar misschien helpen ze ook wel om dat gesnotter en die keelpijn weg te krijgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten