Gister belde Cecilia om een wandelafspraak te maken voor vandaag.
Ik vond in mijn digitale bestand een rondwandeling van onbekende herkomst, die ik inschatte op ca 12 km, dat bleek achteraf een té voorzichtige inschatting, want het werden er 18.
Ik voelde me onderweg een beetje schuldig tegenover Mac die zulke afstanden natuurlijk niet gewend is. Om het goed te maken namen we af en toe een pauze, zodat ie een beetje uit kon rusten in de schaduw.
De volgende keer moet ik ook maar een aparte fles water voor hem meenemen met een bakje. Nu hebben we geïmproviseerd: Cecilia schonk water in mijn handen, filmde met haar andere hand en Mac dronk.
We liepen kilometers lang over het jaagpad langs de Oude Rijn naar Harmelen. De laatste keer dat ik daar liep was het koud, er zat geen blad aan de bomen, de lucht was grauw en het pad blubberig. Nu zag het er sprookjesachtig mooi uit: de bomen vol in blad, groen gas, blauwe lucht, zon, overal bloeiende hortensiastruiken en zomerbloeiers in de tuinen langs het water, bootjes en vlonders, moestuintjes, schapenweitjes en boomgaarden.
We maakten een praatje met een vrouw en haar bejaarde moeder die op gevaarlijk hoge trappen pruimen aan het plukken waren. We kregen een paar gulle handen vol heerlijk sappige pruimen mee voor onderweg. Jammie!
De route leidde ons over een niet onderhouden pad in een houtwal, dat overwoekerd was door brandnetels en bramentakken, door wie wil je pretoria worden. We liepen beide met blote benen, maar het aantal bloedende striemen viel uiteindelijk gelukkig mee, wel even teken checken vanavond!
Onderweg liepen we heerlijk boerderijen en tuinen te bekijken en sprak Cecilia uit wat ik ook dacht: prachtig om te zien, maar ik hoef het niet te hébben. Dat sloot goed aan bij de gedachten van gister: de ballast van bezit. Wat je hebt moet je ook weer onderhouden en verzorgen, het plezier van het bewonderen bij een ander is óók fijn en is minder geld- en tijdverslindend.
Nou besef ik dat wij vanuit een luxe positie praten, we zou ons een hoop kúnnen veroorloven als we dat zouden willen, maar we kunnen kiezen voor een bestaan zonder veel spullen in de wetenschap dat we de mogelijkheid hebben zaken aan te schaffen als dat nodig is.
En zo is er elke dag wel een moment dat ik me gelukkig prijs met mijn bestaan als pensionada én dat ik blij ben dat ik steeds mijn spaarpotje ben blijven vullen in de jaren dat ik het te druk met werk en gezin had om het uit te kunnen geven.😁
En Mac..... die ligt al uitgeteld te slapen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten