Hond in huis

Toen ik in het ziekenhuis lag (al weer bijna twee jaar geleden) wilde ik graag zelf een hond om mee te kunnen lopen. Marcel voelde niet voor de voortdurende aanwezigheid van een hond in huis, dat vond ik toen zo vreemd. Nu ervaar ik hoe dat is en begrijp ik wel wat hij bedoelde. Het is vreemd dat Mac voortdurend laat voelen dat hij weet dat ik er ben, hij kijkt naar me zodra ik me beweeg, denkt dat we naar buiten gaan als ik alleen maar naar het toilet loop (naast de voordeur) en kijkt verwachtingsvol als ik naar de bergruimte loop waar zijn brokkenverzameling staat. 

Zo'n beestje heeft de hele dag niks te doen en wacht tot ík bereid ben hem aandacht te geven of met hem naar buiten te gaan. Dat geeft me wel een wat onrustig gevoel, zeker in mijn pas herwonnen vrije leven zonder oordeel of commentaar van anderen.

De laatste tijd staat het hebben van huisdieren steeds meer in de aandacht. In Australië moeten katten nu binnen blijven en mogen ze, na veel protest van poezeneigenaren, alleen nog aangelijnd naar buiten om te voorkomen dat ze de biodiversiteit aantasten door als hoogste in de voedselketen gigantische aantallen kleine dieren prooi maken. 

Ik denk ook dat het houden van een trouwe viervoeter als huisdier over een aantal jaren 'not done' meer is, het is toch een onnatuurlijk leven voor zo'n beest: hele dagen binnen zitten en af en toe aangelijnd naar buiten om te plassen, te poepen en wat beweging krijgen. Alleen omdat wij mensen er plezier aan beleven en/of het gezelschap waarderen. 

Nou, wat een negatieve geluiden laat ik nu horen. Voor drie weken is het best gezellig om een vriendje in huis te hebben. 

Vanmiddag hadden 'we' een date met Anke en haar labradoedel Knut bij de plas. De kennismaking verliep heel rustig, Mac reageert sowieso heel rustig op andere honden. Bij het hondenstrandje én op grote stukken zonder fietsers liet ik hem los lopen, hij liep niet weg en kwam netjes naar me toe als ik hem riep.

Mac verdeelt zijn plasjes over legio plekjes nadat hij ze zorgvuldig besnuffeld heeft, voor de grote boodschap wordt géén speciale plek uitgekozen. Op willekeurige plekken, vaak midden op het trottoir, gaat hij ongegeneerd op zijn hurken en laat hij een drol achter, waarna ik, wél gegeneerd, door de knieën moet om het met een plastic zakje op te rapen, jakkes! Er blijken in de buurt weinig openbare vuilnisbakken te zijn om het te kunnen dumpen, gênant om met zo'n zakje te lopen!