Het deed me denken aan lang geleden toen ik in het centrum van Haarlem woonde en ik als kersverse moeder van Maarten met de kinderwagen (een pronkstuk uit de jaren vijftig) naar Mildred liep. Zij had toen nog geen kinderen, maar wel een hond,Tommy. We liepen dan samen een eindje door de Haarlemmerhout. Wat liep ik dan trots te zijn!
We konden de honden op meerdere plekken los laten, ik verbeeld me dat ze daar echt van genoten.
In 2008 is er in de oude boerderij die in het park ligt brand geweest, de hele kap van het rieten dak was weg en het gebouw stond járen lang als een triest bouwval in de mooie groene omgeving. Het is inmiddels helemaal gerenoveerd en het wordt sinds kort uitgebaat als park-café Bredius, en aanwinst voor Woerden. De ernaast gelegen kinderboerderij wordt nu ook opgeknapt en de serveerster vertelde dat er nog een kinderspeelplaats in de planning staat.
We dronken koffie op het grote terras. Anke had voor de honden knaagstangen meegenomen waar ze letterlijk een hele kluif aan hadden.
Ik wandelde terug naar huis en was wéér verbaasd hoe ik me zó op mijn plek voel hier. Ik kom graag binnen in mijn rustige, strakke, opgeruimde, vriendelijke en gezellige huis.
Toen ik Marcel leerde kennen en in aanraking kwam met de wereld van antiek, curiosa en verzamelen gingen we naar veilingen en we bezochten beurzen en rommelmarkten. Ik heb hartstochtelijk antieke poppen en oud speelgoed verzameld, maakte zelfs reizen naar speelgoedbeurzen in het buitenland.
Ik genoot ervan, maar was tegelijkertijd ook altijd een beetje jaloers op het strakke en opgeruimde interieur van vriendin Mildred.
En nu geniet ik van de nieuwe orde en netheid in mijn huis. Iedere kast is overzichtelijk ingericht zonder niet noodzakelijke leuke spulletjes.
Gisteravond zag ik de tragikomische film Housewitz, die filmmaker Oeke Hoogendijk over haar bejaarde moeder maakte; als gevolg van haar kampverleden en het verlies van haar vader en broer in de oorlog ontwikkelde ze een al tientallen jaren bestaande fobie waardoor ze haar huis niet uit durft. Het was een bijzondere en wat excentrieke vrouw. In de film werd geen oordeel gegeven, niet over haar manier van omgaan met haar fobie of over de troep in haar huis, een enorme chaos met óverál spulletjes. Ik bedacht me er geen dag in te kunnen leven en voelde gewoon zelf de aandrang om er te ruimen.
Het deed me denken aan de keuken van mijn schoonmoeder waar de tafel en het aanrecht altijd afgeladen vol staan met voorraden en leuke oude spulletjes. Mijn eerste reactie daar is ook altijd: wég ermee!
Ik heb zelf het grote ruimwerk al gedaan vóórdat ik hoogbejaard ben.
Gister lunchten Gea en Rika hier en merkte Rika op dat ze nergens boeken had gezien. Ik lees graag, maar kreeg door de jaren heen een hekel aan de zinloze aanwezigheid van boekenkasten in huis. Ik heb ze allemaal door iemand op laten halen. Als ik nu een boek koop of krijg, lees ik het met plezier en dan geef ik het door aan een ander.
Een leven zonder de ballast van bezit, heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten