Als jong meisje had ik in mijn herinnering altijd bovenaan op mijn verlanglijstje 'een hond' staan, dat zat er niet in, maar ik kreeg uiteindelijk tóch een grijze poedel, een spéélgoedpoedel. Hij had wel een echte, leren halsband met riem, een rode. Ik liep dan met dat arme beest over straat, ik trok hem achter me aan en sprak hem vermanend toe.
Samen met mijn vriendinnetje Mildred belden we bij hondenbezitters in de buurt aan om de hond uit te mogen laten. Één van die honden, in mijn herinnering een langharige, grijze, stevige hond die de vreemde naam Criset had, liep aan de riem met ons mee. Wij wisten niet dat hij gek op water was; toen we langs de Blekersvaart in Heemstede liepen, rende hij als een dolle naar het water om een frisse duik te nemen. Ik voelde me zó verantwoordelijk dat ik krampachtig het leidsel vast hield. Ik liet op tijd los voordat hij me het water in trok, maar hield er gruwelijke schaafwonden aan over.
Papa was heel bang voor honden en heeft die angst denk ik op mij overgedragen; ik ben nooit gebeten. Maar mijn hart slaat op hol als ik als wandelaar of fietser een loslopende hond zie.
Vooral de waarschuwing van mensen die níet bang zijn dat honden het 'voelen' of 'ruiken' dat je bang bent en je dan juist kwaad kunnen doen, helpt niet echt om moed te krijgen!
Bij wandelingen met ons gezin op vakantie beschermde ík niet mijn kinderen, maar liepen Marcel en Maarten voorop (eventueel met tal of sterren in de aanslag) als beschermers van mij en de kleintjes.
Ik heb wél wat vertrouwen in de honden van vriendinnen, Maarten en Suzanne (hoewel die van Maarten in Costa Rica me ook tot bloedens toe heeft verwond toen ik hem niet losliet toen hij uitviel naar een klein loslopend hondje!)
En nu heb ik een kleine drie weken de hond van Suus te logeren. Zelf aangeboden zelfs!
Gister kwam ie en liep ik 's avonds voor het slapen nog een blokje om.
Vannacht realiseerde ik me opeens dat ik nog geen bak water voor hem had neergezet, zodat ik stommelend in het donker (om de kleine Luuk niet wakker te maken) het dier van water voorzag. Hij dronk achter elkaar de bak leeg!
Hij kreeg een plekje in de hal, maar ik heb hem vandaag al twee keer van mijn mooie nieuwe bank af moeten jagen.
Vandaag heeft Mac laten zien dat ie heel wat lopen kan. 's Morgens liepen we een flinke wandeling in het Linschoterbos en 's middags maakten we met broer Gerard en Jeanette een rondje rond de plas.
Al met al bijna 15 km!
NB Vandaag belde de hematoloog. Nu het me beter gaat (geen koortspieken meer) stelde zij voor even pas op de plaats te maken en over drie maanden de PET-CT scan te herhalen.
Ik ben daar heel blij mee en heb het geparkeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten