De psycholoog

Ik schreef eerder al over de intake die ik een maand geleden bij de Helen Dowling stichting had, gister had ik een tweede afspraak en het kwam erop neer dat ik complimentjes kreeg voor de manier waarop ik omga met de onzekerheden in mijn ziekteproces én met de gevolgen van mijn vertrek uit Zegveld. De psycholoog benoemde nog eens duidelijk dat het goed is om het ziekzijn niet weg te stoppen of te negeren, maar om het een plek in mijn leven te geven, zonder dat het mijn hele leven bepaalt. Ze bracht mooi onder woorden hoe ik het probeer te doen: de onzekerheid die het geeft verdient wél erkenning, maar níet de hoofdrol.

Ze vond dat ik nu geen professionele hulp nodig had en bevestigde me in de manier waarop ik nu leef en dat is fijn. Ik mag aankloppen als ik dreig vast te lopen, dat geeft een rustig gevoel. 

Op de radio hoor ik regelmatig de hit 'I am ready to love myself' van Rondé en dan denk ik: ja, dat wil ík ook kunnen zeggen. Ik probeer het schuldgevoel over mijn vertrek uit Zegveld los te laten en mijzelf meer ruimte te geven, mezelf niet te veroordelen en te genieten van het leven dat ik leef. 

Ik heb me de laatste weken verwonderd over het feit dat ik (samen met een vrouw uit mijn flat die ook een adoptiehond uit Oost Europa heeft) de enige in de wijde omtrek ben met een straathond, ik zie in de buurt en rond de plas alleen maar rashonden. 

Ik realiseerde me vandaag pas dat het verschijnsel 'vuilnisbakkenras' natuurlijk niet meer bestaat, omdat er in ons land geen loslopende honden meer zijn, die voor vermenging van rassen zouden kunnen zorgen, wat eigenlijk helemaal in gaat tegen de situatie in de mensenwereld!

Terzijde:

Inmiddels is onze reis naar Jordanië al weer even geleden. Door gebrek aan WiFi daalde mijn score Wordfued toen dramatisch! Het heeft me anderhalve maand gekost om mijn oude score van 1600 weer te bereiken. Vandaag ben ik zelfs doorgestoten naar 1700, hoger dan ever! 

Leuk spelletje! 

en als toegift: Woerden bij het laatste rondje met Mac.