Innig tevreden

Ik kon vannacht niet slapen, nadat ik het grootste deel van de zondag slapend in bed had gelegen was de slaap blijkbaar op. Ik lag niet te piekeren, maar dacht aan van alles in verleden, heden en toekomst. Ik voelde geen paniek, frustratie of boosheid toen ik de slaap niet kon vatten en dan scheelt het dat ik alleen in mijn eigen bed lig en niet jaloers hoef te zijn op een echtgenoot die tevreden snurkend wél in diepe slaap is. 

Ik heb alle stadia van de nacht meegemaakt, grote stilte van twaalf tot vier (op een enkele goederentrein na), toen begonnen de eerste vogeltjes al te zingen en om vijf uur kwamen voorzichtig de verkeersgeluiden op gang.

Gek genoeg was ik helemaal niet zenuwachtig voor de bronchoscopie die ik vandaag moest ondergaan (terwijl ik het in ons ziekenhuis vaak genoeg gezien heb en ik toen al bedacht dat ik dat zelf nóóit bij bewustzijn mee zou willen maken!) Ik had er dan ook het volste vertrouwen in dat ik door het roesje niets van angst of paniek zou voelen. 

Het liep in het ziekenhuis allemaal heel gladjes. Het infuus lukte al bij de tweede poging in mijn gammele vaten, het uurtje wachten doodde ik in bed met Marc Marie en Aaf via mijn oortjes (waar ik af en toe hardop om moest gniffelen) en ik werd stipt op tijd naar de longfunctieafdeling gebracht. 

Vooraf moest mijn keel verdoofd worden met een griezelig lange haakvormige metalen naald waarmee ze een verdovingsmiddel achter in mijn keel moest sprayen, terwijl ik met een gaasje zelf mijn tong naar buiten moest trekken. Wat een middeleeuwse methode in deze moderne hightech tijd. Ik heb blijkbaar een sterke braakreflex want ik moest er zó van kokhalzen dat ze na drie pogingen gelukkig ophield. 

Van het onderzoek zelf kreeg ik niets mee, want ik was heerlijk in slaap gebracht en toen het klaar was hoorde ik opgewekte stemmen: mevrouw Boter (dat is nog even wennen!) word maar wakker, we zijn klaar, heerlijk was dat! 

Ik begreep dat er niets bijzonders te zien was, maar dat ze wel kweken hebben afgenomen. 

Suus kwam me halen en ze moet van de arts vannacht bij me blijven, omdat er als complicatie nog een longbloeding zou kunnen optreden. Nu lijkt die kans me erg klein, maar ík vind het wel gezellig. 

En weet je wat nu zo vreemd is, ook al voel ik me niet gezond, zit ik in de medische molen en houd ik rekening met 'foute' boel, tóch kan ik op mijn bank zitten, om me heen kijken en me innig tevreden voelen. Ik geniet van de vrijheid in mijn eigen huisje en ik verheug me op de komst van Maarten, Hanneke en de jongetjes.