Het is maandag, het laatste stukje kerstbrood is opgegeten, de vuilnisbak moet aan de weg gezet, het bed moet verschoond en ik wil een wasje draaien, kerst 2020 is definitief voorbij.
Tijd voor een nieuwe fysieke uitdaging: stofzuigen, verreweg één van de meest inspannende huishoudelijke karweitjes, zeker als je de stoelen op de tafel zet en alle hoekjes meeneemt. Ik heb deze toets glansrijk doorstaan, het was wél vermoeiend maar niet uitputtend. Een goede work out om mijn spieren en mijn conditie te trainen, alles liever dan een revalidatie bij de fysiotherapeut of op een sportschool én..... coronaproof!
Het ziet er dus naar uit dat ik mijn lieve hulp in het nieuwe jaar weer haar vrijheid terug kan geven.
Kijk hoe afschuwelijk het schapenweidje er bij ligt. In de zomer was de grond zó droog dat de barsten er insprongen en het gras niet meer groeide, nu regent het zo vaak dat er zelfs plassen op staan en de grond veranderd is in vieze blubber. De schaapjes huppelen daar doorheen en opnieuw is het gras grotendeels verdwenen.
De arme schaapjes hebben storm Bella moedig doorstaan. Het zijn Ouessantschaapjes, een Frans ras genoemd naar het eilandje Ouessant voor de kust van Bretagne. Door het barre klimaat en de schrale gronden is het één van de kleinste schapenrassen ter wereld volgens internet. Ze hebben volgens de boekjes geen stal nodig om te schuilen, maar ze zijn er wél heel blij mee, want ze schuilen er bij regen en gaan ook 's nachts lekker naar binnen.
Ik krijg regelmatig vragen over de gezondheidstoestand van ons moesje. Ze heeft ons allemaal weer versteld doen staan, want ze is in enkele weken tijd geleidelijk aan hersteld, de zuurstof is afgebouwd en ze is weer terug in haar gewone dagritme.
Ze is ijzersterk, ze heeft ooit een heup gebroken, maar verder mankeerde ze nooit iets. Mijn oom Jan beweert zelfs dat ze nog nooit de griep heeft gehad!
Zo moeder, zo dochter: niet stuk te krijgen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten