Echte koffie!

Het strookje van vandaag, daar kan ik wel wat mee: Wees moedig,  want wie waagt, die wint. 

Kijk eens in wat voor prachtige kamer ik lig, met de camera op mijn nieuwe telefoon heb ik er balzaalachtige afmetingen van kunnen maken. Ik lig meteen rechts. Er is plek voor vier maar ivm corona houden ze drie als maximum aan. Er zijn twee badkamers met toilet. 

Mensen met heel goede ogen zien dat Marcel en ik (deels verscholen achter de vaas kunstbloemen van een kamergenote) de jungletekening van Abel hebben opgehangen.  Zijn eerste meesterwerk voor mij werd in Costa Rica getekend en was naar eigen zeggen 'prachtig' geworden, maar werd vlak voor vertrek naar Nederland door de speelse hondjes aan flarden gescheurd! Gelukkig maakte hij hier weer een nieuwe! 

Er staat een rivier op met een groene basilisk (die kunnen op water lopen), een wandelpad (met vlnr opa Marcel, oma Annemiek, papa, Abel, Luuk, mama en de honden Pietertje en Lola), een bruggetje, de stam van een enorme boom waaruit verderop een liaan hangt met een luiaard, verder vlinders, een krokodil, een schildpad, een wasbeer en niet te vergeten de blaadjes- of parasolmieren.

Ik krijg naast de medicatie via het infuus ook nog een paar keer per dag een setje pillen tegen darmbacteriën, schimmels en mogelijke opvlammingen van eerder doorgemaakte virale infecties nu mijn afweer wordt afgebroken. Ik slik netjes alles wat me wordt voortgezet. 

Om 11 uur kwam Marcel met een grote verrassing: koffie in onze eigen thermoskan met onze eigen koffiekopjes en zelfs twee lepeltjes (uit mijn verzameling van tientallen Dierenbeschermingslepeltjes die ik over de jaren heen spaarde uit nostalgie omdat we er vroeger thuis een paar in het lepelvaasje hadden staan) én tompouce met een streepje slagroom van de banketbakker. 

Ook in dit ziekenhuis is de koffie níet te drinken! Die kopjes staan nu schoongewassen in mijn kast voor een volgend bezoek. Wat kan zo'n klein gebaar een blijheid geven, het verraste en ontroerde me. 

Ik heb ontdekt dat al die zorgzaam aangeschafte ponnetjes helemaal niet voldoen, het blijkt veel fijner iets om de benen te hebben én er moet ruimte zijn om de lijn makkelijk te bereiken voor de bloedafnames. Ik heb dus als een koningin, gezeten in mijn bedje gewinkeld en een heerlijke zachte pyama en een zwarte flubberbroek bij de Hema besteld. Ziet er patent uit toch? 

Heerlijk om een paar rustdagen te hebben. Vanmorgen mocht het infuus gestopt dus ben ik vrij van de paal en kan ik zó mijn bed uitspringen zonder op te moeten letten dat ik niet over de infuusslangen struikel en de accukabel moet lossen van mijn pompen. Maar even van genieten!