Oudjaarsdag

Een dag met twee gezichten. 

Op eerste kerstdag overleed zo uit het niets onze buurvrouw Greet, 69 jaar oud. Twee weken ervoor had ze een hartoperatie ondergaan die voorspoedig verlopen was, ze was opgelucht dat het achter de rug was en hield de blik vooruit gericht. 

Drie maanden geleden overleed zo uit het niets haar man.

Haar ongehuwde zoon vormde met zijn ouders één maatschap, samen bestierden hij en zijn vader vol enthousiasme en overgave de boerderij, terwijl Greet het huishouden voor haar rekening nam. Hij blijft nu alleen achter op de boerderij, wat een trieste situatie. 

We waren uitgenodigd voor de uitvaart, de oudste van de twee broers hield een aangrijpende, liefdevolle toespraak in de kerk en de predikant had een troostende 'overdenking' zoals de preek tegenwoordig heet.

Het trage zingen van de psalmen door de aanwezigen bracht oude herinneringen boven aan de jaren dat ik als thuiswonende tiener op zondag in de kerk zat en uit protest (en omdat ik nooit de goede toonhoogte kon houden!) de onbegrijpelijke teksten niet meer meezong.

Een uurtje later kwam ik één van de andere genodigden tegen bij de buurtsuper, het gewone leven hervat, zó vreemd is het leven. 

De middag verliep heel anders. Ik had, enthousiast gemaakt door Cecilia's resultaten met het bakken van appelbeignets, bladerdeeg en goudreinetten in huis gehaald en de masterclass van Holtkamp én de uitzending van Binnenste Buiten bekeken.

l 

Het bleek nog een hele kunst om het bladerdeeg te verwerken: als de plakjes nog te koud waren was er het gevaar dat het deeg tijdens het modelleren rond de appelschijf zou barsten, als het te ver ontdooid was, werd het te plakkerig om het in handen te nemen. Maar al doende leerde ik en toen ik er 14 gebakken had en ik de slag te pakken kreeg, was het deeg op! 

Na het bakken wentelde ik ze door de kaneelsuiker en kijk wat een mooi resultaat! 

Volgend jaar weer!

Marcel nam dit jaar het bakken van de oliebollen voor zijn rekening (onder toeziend oog van moeder Lies), zodat we vanavond goed voorzien op de bank zitten. 

De fles champagne staat koud om het nieuwe jaar straks in te luiden. 

Altijd weer spannend wat het nieuwe jaar ons en allen die ons lief zijn te wachten staat. Ik kan zelf alleen maar dankbaar zijn hoe dit jaar voor ons verlopen is, mijn gedachten zijn nu vooral bij twee vriendinnen die samen een spannend jaar ingaan. 

Ik wens een ieder alle goeds! 😘

Project zolder

We hebben ons nog even ingespannen om de laatste klusjes op zolder af te ronden en ik ben er heel blij mee. 

Marcel heeft de laatste vloerplaten neergelegd, het schilderwerk is allemaal af en ik ben met het indelen van de spullen bezig geweest. 

Het is haast onnatuurlijk, zó netjes dat het haast stoort dat er ook nog wat spullen liggen! Marcel zou het liefst overal nog rekken timmeren, maar dat vind ik én niet nodig én het beperkt de mogelijkheid om grotere spullen neer te zetten. 

Ook de andere kant op is er overzicht en ruimte, maar wie goed kijkt, ziet helemaal achterin naast de schoorsteen donkere vochtplekken op de muur.

En... oh gruwel, ze blijken gróter te worden.

De rietdekker heeft pas al een inspectie op het dak gedaan, maar zag geen onrechtmatigheden. 

We zijn nu zelf op onderzoek uit geweest aan de andere kant van de muur en daar schrokken we ons een hoedje, want aan die kant van de muur is de muur zó vochtig dat het pleisterwerk helemaal loskomt. 

Volgende week komt de dakdekker terug om verder te zoeken naar de oorzaak.

Altijd wat!

Eérst maar tevreden zijn met het resultaat van al onze inspanningen op zolder! 

Blijven bakken!

Gister stuurde Cecilia een foto van een prachtig appeltaartje dat ze bakte voor haar jarige echtgenoot. 

Het bracht me op het idee om eens een Masterclass appeltaartbakken van de fameuze Amsterdamse banketbakker Cees Holtkamp op YouTube te bekijken. Dat is écht slow television, heerlijk om hem bezig te zien, terwijl hij rustig alle stappen en valkuilen benoemt en uitlegt. Hij wordt bijgestaan door een studente van de Hotelschool; hij laat haar onder vaderlijk toezicht mee werken aan de presentatie. 

Nou bak ik mijn leven lang al vrij succesvol appeltaarten en ben ik arrogant genoeg om vernietigend commentaar te leveren op appeltaarten van anderen (te flauw, te waterig, te saai of nog half bevroren) in cafés en restaurants tijdens wandeltochten, maar, ik leerde tóch weer bij.

Hij gebruikte bijvoorbeeld geen springvorm (dat dóen echte bakkers blijkbaar niet), maar een vorm uit één stuk. Het deeg wordt tot een lap uitgerold en zo in één keer in de vorm gedrapeerd, terwijl ik mijn deeg altijd mathematisch in stukken moet verdelen voor bodem, rand en ruitjes bovenop. 

Hij liet zelfs een handige appelschil- en snijmethode zien!

Samen met het recept dat Cecilia me stuurde (zij gebruikt een boterkoekvorm, maar zij is dan ook een Holtkamp leerling), besloot ik dat vandaag ook eens zo te gaan doen. 

Bij het 'monteren' van de taart, een mooie professionele term voor het ovenklaar maken van de taart die zij in de instructies beschreef (het zou me niet verbazen als die term van Holtkamp komt!) zag ik dat ze onder de appelvulling verkruimelde bitterkoekjes over het deeg verdeelt. Het neemt vocht uit de appels op én geeft een extra smaakje. 

Na het bakken heb ik het taartje geabricoteerd, nóg een vakterm, voor het aanbrengen van abrikozenjam op de warme taart, zodat hij prachtig glanst. 

Ik ben er helemaal blij mee. Het is een beschaafd maatje en hij ziet er lekker uit. 

Vanavond bij de koffie! 

Derde Kerstdag

Een heerlijk rustige dag! 

Gister een borrel bij Arie en Geertje met daarna thuis een restjes-kerstmenu, mét kaasplankje.

Vandaag heerlijk met een boekje op de bank en 's middags bezig in de keuken. 

Ik kreeg een recept van Ruth voor een Kulebiaka-a-laTeun (van de Keuken) waar fijngesneden geblancheerde witte kool met een ui-(vega)gehaktmengsel met ketjap, oregano, balsamico en sambal in bladerdeeg gebakken moest worden. 

Met goed bladerdeeg (nooit zelf maken!) ziet het eindresultaat er altijd spectaculair uit. Was best lekker. Op internet zag ik echte Russische recepten met zalm of kabeljauw en gekookt ei en een scheutje sherry, klinkt óók erg lekker! 

Voor het nagerecht klopte ik de eiwitten stijf die over waren van de sabayon en voegde ik suiker, azijn en maïzena toe om een Pavlova te maken. Ik had het nog niet eerder gedaan, maar volgde het recept van Rudolph van Veen van 24 Kitchen, die het op een filmpje voordeed. 

En kijk eens wat een mooi resultaat! Ik ben er helemaal trots op! Krokant van buiten, zacht van binnen en niet te bruin geworden. 

Nu alleen de opgave om hem met zijn tweetjes op te eten! 

Kerst

Even nagenieten van een gezellige Eerste Kerstdag.

De laatste jaren neemt Marcel het initiatief bij het kerstdiner; ik ervaarde meer stress dan plezier aan al het geregel van menuutje verzinnen, inkopen doen, koken en dan ook nog zorgen dat alles soepel verloopt en iedereen blij en tevreden is. Híj heeft er juist gein in en wordt de laatste jaren enthousiast bijgestaan door Wouter. 

Maxwell had zich 's morgens al in zijn eigen keuken uitgeleefd en bracht voor bij de koffie een zelfgebakken Amerikaanse sweet-potatoe-pie mee, die zijn moeder iedere kerst thuis bakt. Erbij had hij eggnog gemaakt, een eierpunch met rum.

Terwijl de heren met vereende krachten in de keuken bezig waren, liep ik met de meiden en Mac de hond (niet te verwarren met Max) een Branderpadje door de heldere vrieskou. 

Om half vijf knalde de kurk van de fles cava en borrelden we aan de keukentafel, terwijl er druk aan het aanrecht werd doorgewerkt. We zijn de hele dag de woonkamer niet in geweest! 

Het leek wel een kerstdiner waarover je leest in de Libelle of Landleven: één en al harmonie en vrolijkheid, hond op zijn kussen, kaarsje aan, vrolijke koks aan het werk en de rest van de familie feestelijk om de grote keukentafel geschaard.

Aan de gerechten proefden we wel de hand van de meester; de uiensoep leek in de verste verte niet op die ik wel maak. Wouter had de uien uren laten caramelliseren en inkoken met Madeira en scheutjes water en toen aangevuld met bouillon. Met oude kaas en een knoflookcrouton werd het een soep met een héél intense smaak. 

Je kunt wel zien dat er van het masterpiece serieus werk werd gemaakt. Er bleek heel wat techniek aan te pas te komen, ik zag ze het vlees een aantal maal inrollen (en laten rusten) om een strakke samenhang van de plakjes Parmaham en de paddestoelen 'duxelle' (de deftige ten voor drooggebakken kleingehakte kastagnechampignons) te krijgen. 

Het resultaat werd een perfect gegaarde varkenshaas Wellington met een mooi versierde bladerdeegkorst.

Voor Suus hadden ze een kleine vega-versie gemaakt met een gepofte zoete aardappel binnenin, plakjes vegetarische Spaanse worst en de paddestoel-ducelle.

Als garnituur serveerden de heren in de oven gegratineerde puree-gebakjes en geroerbakte spruitjes met rode lof en balsamicoazijn.

Wouter serveerde kleine stukjes van de kaasjes die ik bij de kaas-juwelier gehaald had met vijgenbrood en een stroopje van ingekookt Affligem bier met suiker.

Het bierthema kwam nog terug in de sabayon van Chouffe kersenbier met eidooiers van onze eigen kipjes, met vaardige hand geklopt boven het vuur. 

We belden via de video-app met de Costaricanen. Ze waren samen met de Bolletjes (Matthijs en zijn gezin) en de studenten naar de kust gereden, waar zij een kerst-barbecue hadden op het strand, een héél ander kerstfeest!

Wat een heerlijke dag! 

Hemelse sferen

Toen ik vanmorgen dik ingepakt op de fiets door de vrieskou (én met die eeuwige tegenwind) naar Woerden reed, koos ik eens niet voor een klets-podcast (volgens een deze week gepubliceerd artikel in de Volkskrant een tegenwoordig zeer populair genre, waar mijn vrienden Teun en Gijs en Marc Marie en Aaf ook werden besproken!) maar voor de hemelse klanken van het Weihnachtsoratorium van Bach.

Na een bezoekje aan Gea en Rika reed ik de stad in, die ik vrijwel uitgestorven dacht aan te treffen in de lockdown. 

Écht niet!

Vrijwel iedere deur stond open: niet alleen de drogisterijen en 'essentiële' winkels zoals de slijterij en de notenbar, maar ook vier opticiens op rij en meerdere telefoonwinkels. Bij de overige winkels werden er inkopen afgegeven bij de deur, de broodjeszaken waren open voor afhaallunches en coffee to go en ik zag zelfs een klant die op de mat van een schoenenwinkel schoenen stond te passen!

Een levendige aanblik van de verlaten gewaande stad! Dat was vorig jaar wel anders.

Zelf sloot ik blijmoedig aan bij de rij voor de deur van de té volle kaaswinkel waar (ook binnen!) op geen enkele manier afstand werd gehouden.

Ik was er met een duidelijke missie. Marcel en zoon Wouter, die samen het kerstdiner gaan verzorgen, halen hun neus op voor een kaasplankje van de supermarkt, zodat ik bij de kaasboer voor een bedrag waarvoor je bij de poelier een rijk gevulde kerstkalkoen kunt kopen vier krachtige kazen kocht voor het kaasplankje aan het eind van een zoveel-gangen menu (waar als het tegenzit de meesten geen plek meer voor zullen hebben!)

Maar dan heb je wel kazen met een mooi verhaal, zoals een harde Oostenrijkse kaas die ingepakt in weidebloemen heeft liggen rijpen en een in Nederland gemaakte stevige geitenkaas die vervolgens ingesmeerd met caramel en geïnjecteerd met een blauwschimmel verder op smaak heeft liggen komen in een Franse grot.

Bij de oliebollenkraam kocht ik twee feestelijke oliebollen voor vanavond bij de warme glühwein waar ik inmiddels helemaal aan ben verslingerd. 

Laat de kerst maar komen! 

PS

Dat kaasplankje van de Jumbo eten we dan maar vanavond met zijn tweetjes! 

Trage Tocht Baarn: 18 km

Wie goed heeft opgelet zal denken: huh? Daar was ze pas toch ook? Pas toen we gingen lopen had ik dat in de gaten (schande, dat komt vast door Google Maps, dan volg ik in de auto hersenloos de pijl), maar we liepen nu de andere kant op bij heel andere weersomstandigheden, dus de belevenis was weer héél anders. Bovendien, het is er zo mooi dat het helemaal niet erg was om er wéér te zijn. 

Op deze tweede winterse dag van het jaar zag alles er sprookjesachtig mooi uit door de witte waas van rijp over de velden, de heldere lucht en de lage zon. 

Er werd druk gewandeld, opvallend veel honden (de Labradoedel scoorde weer hoog) en natuurlijk veel kinderen (door de lockdown).

We konden tussendoor niet de gezellige restaurantjes in waar we langs liepen, maar pauzeerden op een bankje in de zon om onze bammetjes te eten. 

Het is wonderlijk hoe we steeds lopen te kletsen de hele tijd, we waren toch weer zo'n 4 à 5 uur samen onderweg en steeds is er gespreksstof genoeg. Zo heb ik er vandaag een leuk vegetarisch recept van Ruth aan overgehouden met witte kool onder een bladerdeegdekje en kreeg ik weer zin in zonnige trektochten in den vreemde door alle herinneringen die Ruth en Cecilia ophaalden aan hun wandelreizen in Spanje en Italië. 

Voorlopig eerst weer rust in de coronatijd afwachten. 

Klein huiselijk leed (vervolg)

In de podcast 'Teun en Gijs vertellen alles' wordt bij aanvang wekelijks het klein huiselijk leed van de heren besproken. Dit weekend stond bij ons in het teken van klein huiselijk leed, eigenlijk best wel groot. 

Ik heb gister uit de doeken gedaan wat we aan het tobben waren met de afvoer. Hoewel ik blij was dat het riool weer doorgankelijk was, kon ik me níet over de schandalig hoge rekening heen zetten. Ik vond het zó schandalig veel geld en het voelde zó onrechtvaardig, ik lag me zó boos te maken, dat ik er gewoon niet van slapen kon. 

Het bedrag van ruim 1000 euro werd in mijn hoofd steeds groter: anderhalf retour ticket naar Costa Rica, een antiek kabinet, twee sterrendiners bij de Librije, een jaar kleedgeld, een ijskast of een wasmachine

Ik schreef een boze mail om bezwaar aan te tekenen, maar werd al wantrouwend toen ik op de factuur zag dat Marcel bij aanvang en afsluiting van de werkzaamheden had moeten tekenen; in de kleine lettertjes stonden allerlei termen waarmee ze zich tegen latere bezwaren indekten.

Toen ik de mail wilde versturen zag ik dat het een no-reply adres was en toen ik ze Googelde zag ik........

........dit soort reviews en wist ik dat we ordinair zijn opgelicht!!!

Als genoegdoening schreef ik óók een verontwaardigde, vernietigende review.

Blijft nog onduidelijk hóe dat heeft kunnen gebeuren. Marcel kreeg van onze eigen installateur (die we gister eerst belden maar die geen riolen bleken te doen) het advies om een bepaald bedrijf in Bodegraven te bellen.

Hij is via Google op mysterieuze wijze doorgelinkt naar de site met deze vertrouwenwekkende meneer en zo is het misgegaan.

Vette pech!

André en de kink in de kabel

Gisteravond keek ik na alle treurnis bij Op 1 over de te verwachten maatregelen in verband met de oprukkende omicronvariant van Covid19 naar het kerstconcert van André Rieu. 

Toen mama dement werd, kreeg André Rieu een belangrijke plek in haar leven. Ze genóót van zijn muziek, terwijl ze vroeger geen fan was. 

Ze dirigeerde in het verpleeghuis jaren lang met zwevende armen mee op zijn muziek en als ze kribbig was, zette de zuster de cd van André aan op de cd-speler die ik speciaal daarvoor had aangeschaft en was ze als was in hun handen en liet ze zich rustig verzorgen. 

André kan dus een potje bij me breken. 

Nu wordt er over hem en zijn muziekkeuze vaak een beetje denigrerend gedaan, maar ik was ontroerd om te zien hoe blij en vrolijk zijn publiek van het concert genoot. Er werd regelmatig op het publiek ingezoomd, de mensen straalden en zongen uitbundig mee met de bekende melodieën, wat héérlijk om te zien. Ik werd er helemaal blij van. 

Ons huis heeft al langer een rioleringsprobleem met af en toe een totale obstructie, ik vergelijk het huis met een patiënt met vaatproblemen, geleidelijk aan slippen de vaten dicht met cholesterol (hier zeep- en vuilresten) en moet er chelatietherapie worden toegepast om weer ruimte in het vat te krijgen (hier rioolontstopper), soms is er sprake van een infarct, een totale afsluiting en komt de cardioloog (hier loodgieter) in actie om een Dotterprocedure te verrichten (hier een hoge drukspuit of rioolfrees).

Ik had de laatste tijd in de keuken al het idee dat er weer wat gaande was en was al begonnen met een krachtig HG middel, maar vandaag (natuurlijk op zaterdag) ontstond het infarct. 

Na een eerste aanval van blinde paniek (er is geen leven mogelijk zonder water en afvoer), stonden we na de lunch een controleputje op te graven aan de hand van een eerder getekende schatkaart die ik na veel zoeken terugvond in een map met bouwtekeningen: 2 meter van de achterkant van de gevel, 5.9 meter richting Woerden. Het lostte de problemen niet op. 

Net is er een EHBOer uit Bodegraven geweest die tegen een duizelingwekkend hoog weekend-uurtarief (ik heb gelukkig net een erfenis gehad!) de rioleringsbuis die onder het erf door loopt met een rioolfrees van binnen heeft schoongemaakt.

Kunnen we in elk geval weer koken en afwassen. Zucht! 

Trage Tocht Santpoort Zuid, 16.5 km

Vanmorgen reed ik met de ruitenwissers op de intervalstand 68 km in de auto als bewijs dat ik écht zin had in mijn wandelafspraak met Simone. Op het parkeerterrein van station Santpoort Zuid vond eerst de inmiddels traditionele uitruil van volle tegen lege eierdozen plaats. Onze vier kipjes leggen nog steeds iedere dag braaf hun ei, ook in de donkere wintermaanden, terwijl ik ook wel gehoord heb dat de leg er dat even uit is. Ik deel dus nog steeds ruimhartig eieren uit aan wie maar wil.

Gister liet Marcel ze weer eens los op het erf lopen nu er geen planten meer over waren die ze nog verder konden vernielen. Er is inmiddels een hek voor op het erf én aan de achterkant, speciaal om de kippen los te kunnen laten scharrelen, maar toen ik gistermiddag thuiskwam overreed ik er bijna één die zich onder het hek had doorgewerkt en op de oprit liep! Ik ben bang dat ze blijvend de ren in moeten.

Écht jammer, het ziet er zo gezellig ze los te zien lopen.  

Het werd gelukkig droog ook al liet de zon zich niet zien. De tocht liep door de Kennemerduinen langs de verschillende meertjes, bergje op bergje af, voornamelijk over zandweggetjes.

Halverwege pauzeerden we bij Parnassia en aten aan een tafeltje bij een open haardvuur en onder het getjilp van een vrolijk musje, dat in de hoop wat kruimels mee te kunnen pikken naar binnen was gevlogen, een flinke punt worteltaart. 

We liepen een stukje over het strand langs een héél kalme en rustige zee. Áltijd fijn om de zee te zien! 

De hele terugweg door de duinen was er een miezerig beetje motregen. We eindigden bij een café waar we wilden afsluiten met een glas dampende glühwein, maar, hoewel er een uitnodigend bordje OPEN naast de ingang hing, was het hek met een stevig hangslot gesloten. 

Toen reed ik tóch nog maar even langs schoonmama in Haarlem en dronk ik met háár een glaasje.