Lunch voor 10 personen

Ik ben al jaren kookvrijwilliger in het hospice. Vandaag was er een training voor zorgvrijwilligers en heb ik gereageerd op een oproep om de lunch te verzorgen.

Nu had ik zelf die training al eens gedaan en gezien hoe leuk een andere kookvrijwilliger het had aangepakt, dus wilde ik óók goed voor de dag komen. 

Zo stond ik gister al uien, pompoen en wortel te hakken en te snijden voor een soep die ik vast voorbereidde en in de kelder wegzette. 

Vanmorgen om 9 uur stond ik al bij de Lidl (omdat ze daar van die lekkere verse harde broodjes hebben) voor de boodschappen. 

Ik maakte bruine broodjes met geitenkaas, zongedroogde tomaatjes, olijf en geroosterde pijnboompitjes en witte broodjes met hummus, kappertjes en gekookt ei (van onze eigen kipjes).

Ik reeg druiven aan een stokje (nageaapt van Nanda, het voelde alsof ik een tractatie voor een jarige op school stond te knutselen), sneed verse vijgen in tweeën en nam een schaal mandarijnen mee. 

Als drankje had ik karnemelk en karaffen prikwater met verse munt mee.

Ze vonden het lekker en gaven volop lieve complimentjes, want zo zijn die zorgvrijwilligers: altijd lief voor elkaar. 

Het was heel leuk om te doen, maar ik was blij dat ik om half drie thuis lekker even op de bank onderuit kon zakken. 

Hoewel je wéét dat niemand iets onaardigs zal zeggen als het niet helemaal geslaagd zou zijn, maak ik me tóch zenuwachtig van te voren of het allemaal wel lekker genoeg zal zijn en of ik wel op tijd klaar ben. Ik zou die stress in de keuken van een restaurant zoals bij zoon Wouter (die juist gister promoveerde van chef-de-partie patisserie naar de functie van sous-chef bij restaurant Pand 33 in Utrecht 😊) elke dag heeft écht niet aankunnen! 

Hoe deed ik dat in het ziekenhuis met in het huis patienten op de IC, de afdeling én de SEH waar ze me soms tegelijkertijd nodig hadden? Ik weet het niet meer, maar ik ben blij dat ik me nu alleen nog maar over dit soort zaken druk hoef te maken! 

Een jaar later

Kijk wat een gezellig plaatje, gister bij de Bistronoom met oud collega's. Door corona was het al weer héél lang geleden dat we elkaar zagen voor een gezamenlijke lunch. Het was verdrietig dat Bert er niet meer bij was, we waren er aan gewend elkaar met ruime tussenpozen als groepje van vijf te zien; hij overleed dit jaar aan de ziekte van Kahler.

We bespraken onze medische perikelen en ontwikkelingen in de families, spraken hoe het allemaal was in 'onze' tijd, toen het allemaal nog anders (en natuurlijk beter) was en genoten in een najaarszonnetje van een wijntje en heerlijke gerechtjes. 

Wie had gedacht dat ik op mijn oude dag nog 'schapenfokker' zou worden! 

Ik had al een UBN nummer bij de overheid, dat heb je nodig om een schaapje te mogen houden en nu ben ik ook ingeschreven bij het stamboekregister met de stalnaam 'de Boterblom', zodat ik toekomstige lammetjes een naam mag geven met als achternaam van de Boterblom, superleuk!

Nu loopt er in het weitje naast Pamela van de Kleinebeemd en logé Rambo van de Bleieweide ons anderhalf geleden hier geboren zwarte ooischaapje Anne, dochter van Pamela en een voor ons onbekende vader, zodat het arme schaap geen achternaam heeft en niet bijgeschreven kan worden in het stamboekregister, oh wat gênant!

Gek hoor om nu een piepklein radertje in deze nieuwe wereld te zijn. 

Ik beleef september vorig jaar niet dag voor dag opnieuw, maar ik ben deze dagen wel bezig met wat er toen allemaal gebeurde in het ziekenhuis. 

De afgelopen week stonden er heel wat onderzoeken op het programma voor de jaarcontrole: PET-CTscan, CT-thorax, longfunctie, botonderzoek, bloedtesten. 

Vanmiddag was ik bij de hematoloog:

Alles picobello!

Na een hoop mentale onrust en somberte in de laatste weken kan ik nu weer wat positiever vooruit kijken, dat is fijn. Je kan wel positief en blij naar je leven wíllen kijken, je moet het ook kunnen vóelen.

En dat lukt weer. Oók terwijl ik net bijna twee uur onderweg was in een post-corona-net-als-vroeger-drukte op de weg terug van het UMCU en ik in de file stond met zwiepende ruitenwissers in storm en regen waardoor ik mijn koffieafspraak met Geertje misliep. 

Laat de herfst maar komen! 

The Father

Toen Anke en ik een reservering wilden doen voor de film the Father waren alle avondvoorstellingen al volgeboekt, zodat we vanmorgen om 11 uur op klaarlichte dag in de bioscoop zaten. Dan behoor je toch écht wel tot de groep van de bevoorrechten die de tijd aan zichzelf hebben. Ik denk dat ik sinds mijn studententijd niet meer overdag in een bioscoop heb gezeten, ik vond het toen ook al zo'n voorrecht. 

Het thema dementie lijkt Anke en mij te achtervolgen, onze moeders overleden beide aan dementie en eerder zagen we samen al de film Still Alice, waarin de vroege dementie van een vrouw op middelbare leeftijd (moeder, echtgenote en hoogleraar taalkunde) wordt getoond met alle impact daarvan op haar werk en gezin. 

In de film the Father spelen Olivia Colman en Anthony Hopkins de hoofdrollen. Het draait om de dementie van de vader, de struggle van de dochter als dochter en mantelzorger, die óók nog moet concurreren met haar afwezige  (overleden) zusje, vaders lievelingetje. 

Dezelfde scènes worden door wisselende acteurs gespeeld, waardoor je meegetrokken wordt in de verwarring en de angst van de man en de wanhoop van de dochter. 

Het spel van de acteurs was prachtig!

We bleven verbijsterd en aangeslagen achter en liepen een beetje verwezen de stralend lichte dag weer in. 

Je kunt in de kranten, boeken, films, televisie programma's en tijdschriften niet meer om de dementie heen. 

Er is vorige week ook een nieuwe, achtdelige serie op de NPO gestart over een moeder (Loes Luca) die Alzheimer krijgt en de impact die dat heeft op het leven van haar dochter: Maud en Babs.

Ik las vorige week dat één op de drie(!) vrouwen dement wordt, bij mannen liggen de getallen wat lager. Ik zie in mijn omgeving ook veel mensen die er mee te maken hebben (gehad). 

Na afloop fietste ik naar het hospice om soep te maken. Ik arriveerde net op het moment dat er een uitgeleide was van een man van mijn leeftijd die een jongvolwassene dochter achterlaat.

Wat een verdriet. 

Morgen ga ik maar eens mijn armen uit de mouwen steken en het schapenhok uitmesten en uitgebloeid spul wegsnijden in de tuin.

Even alle treurigheid van dood en ziekte van me afschudden. 

Uitvaart

Na de recente uitvaart van mama was ik vandaag aanwezig bij de begrafenis van een buurman die plotseling aan een hartstilstand overleed. Hij had hetzelfde geboortejaar als Marcel.

Mama's overlijden was lang verwacht en een logisch eindpunt na een mooi leven en een lang proces van achteruitgang. 

De buurman was veehouder en werkte tot een paar uur voor zijn plotselinge overlijden nog met zijn zoon in de stal bij zijn koeien en het is daardoor nog niet te bevatten voor zijn vrouw en twee volwassen jongens.

Wat een groot verschil maakt dat voor het afscheid, voor de familie die achterblijft. 

Als buren waren wij met familie en andere buren om hem heen uitgenodigd voor de uitvaart die in de Hervormde kerk hier in Zegveld was. 

De woorden die de predikant sprak in zijn gebeden en in de preek waren vooral gericht op zijn vrouw en zijn zoons met woorden van troost en liefde; zijn oudste zoon sprak mooi over zijn vader en schetste hem treffend zoals hij was. 

In de dienst werden psalmen (o.a. de Heer is mijn herder) gezongen en een stuk evangelie gepredikt, ik voelde hoe troostend het christelijk geloof kan zijn voor hen die zich door God gezien voelen, als door een vader die zich over hen ontfermt én met het geloof in de wederopstanding. 

's Middags verdiepte ik me in de zakelijke nasleep na mama's overlijden. Ik ben executeur en heb inmiddels drie mappen aangelegd na overleg met de bewindvoerder, de bank, de notaris en de accountant. Geleidelijk krijg ik steeds meer inzicht in de materie, wat een woud van regels. 

Vrijdag heb ik met oudste broer Gerard een afspraak bij de notaris. 

Wat een vreemde dag. 

Zondag

Even terugmelden dat het een fijne zondag was. 

De Ottolenghi-quiche was zó'n succes dat ik het recept met jullie deel: https://foxilicious.nl/pompoentaart-ottolenghi/

Echt een aanrader!

Keukenprinses

Vandaag stond mijn dag in het teken van de Herfstoogst-lunch van morgen als het kinderen-in-Zegveld-zondag is.

Marcel kookt altijd in thema's als de kinderen komen eten; deze keer ben ik de kok en is mijn thema dus lunch uit eigen tuin. 

Om te beginnen maakte ik een pompoensoep van ui,  pompoen (de enige die ontkomen is aan slakkenvraat en vrijwel gaaf de volwassenheid bereikt heeft!) tomaat, room en peterselie. 

Voor de andere helft van de pompoen vond ik een recept van Ottolenghi, want ik moet natuurlijk wel enige ambitie aan de dag leggen met een kritische kok als zoon. Ik weet niet of het een kenmerkende eigenschap van de heer Ottolenghi is, maar het is bij verre de meest omslachtige quiche die ik ooit maakte: hakken, snijden, pompen roosteren in de oven, wortels raspen (zonder keukenmachine best een klusje) en aanbakken en garen in olijfolie, suiker, wijnazijn en uitgeperste citroen. En dan moet het stuk met deeg, geklutste eieren en geitenkaas morgen nog! 

Als ie dan maar wel lekker is!

En tot slot verdween de volledige appeloogst (5 appels!) In een appelkruimeltaart en nou niet verraden dat ik tegen al mijn principes in een bakmix heb gebruikt; ik durfde het experiment van een kruimeldeeg niet zonder hulp uit te proberen. 

Een rondgang door de tuin liet zien dat er tóch nog wel iets van kleur tussen de verkleurende bladeren te zien is. 

De monnikskap moet nog (blauw) gaan bloeien!

De sedum of hemelsleutel bloeit nu volop!

               De hosta verkleurt

De hortensia's zijn met deze fletse kleuren óók mooi

     De witte zonnehoed is een laatbloeier

De pas geplante hebe is goed aangeslagen 

En de nieuwe baardplant is ook gaan bloeien

De schildpadbloem is bíjna zijn bloemen kwijt, maar geeft tóch nog wat kleur

              De Japanse anemoon

        En het astertje begint nu pas!

En toen was het tijd voor de zaterdagse maaibeurt van het nog steeds groeiende gras. Zucht! 

Dat gras mag van mij binnenkort wel in winterslaap! 

Cockangeroute 12 km

Het was al weer eeuwen geleden dat ik met Simone en Marja aan de wandel was. Hun zomer bestond uit kamperen in Bretagne en pelgrimeren rond Vezelay, waarna Simone nog een aantal weken op de Spaanse Camino liep.

Nu zijn ze weer terug en liepen we op het Nederlandse platteland in de polder bij mij in de buurt, een echte Groene Hart-wandeling langs boerderijen, stukken door het weiland, klimmen over hekken, over een lange dijk en een Hollandse Kade.

En kijk wat een idyllisch plekje we vonden voor een koffiestop bij een molen vlakbij Kockengen.

We zagen allerlei luchten: blauw met witte wolken, nevelig en heiig, soms loodgrijs en dreigend zonder dat er een druppel viel, het was heerlijk wandelweer. 

Vlak voor het eind van de route dronken we nog wat op het terras van Kamerijck en nadien liepen we terug door de kinderboerderij van Oortjespad.

Cecilia en ik zijn de laatste dagen druk in de weer geweest met het organiseren van een wandeltocht in België. De keuze is gevallen op de Transgaumaise, een tocht van 140 km in zuidoost België, deels over de grens in Frankrijk.

We hebben voor alle nachten onderdak kunnen vinden, voornamelijk in gîtes.

We gaan half oktober! Zin in! 

Op de tuintafel stond deze zomer een bak met kleurig bloeiende petunia, zo'n beetje de enige bloeiende plant op het erf die aan de aandacht van de vernielzuchtige kippen is ontsnapt. Die waren nu echt uitgebloeid. Onze buurtsuper heeft soms leuke planten in een koopjesrek en dan sla ik nogal eens toe (ik ben een echte koopjesjager!) zodat ik nu voor een luttele 2 euro(!) nog een leuke herfsttafel in het zicht heb staan. 

Innerlijke ruimte

Waarschijnlijk sta ik nu meer open voor zaken die samenhangen met mijn gevoel en mijn stemming, maar er komt deze dagen opeens allerlei informatie langs. 

Gea stuurde me op de Internationale dag van het Positief Denken (13 september) een link naar een artikel van haar zus psycholoog Jacqueline Boerefijn (als ik haar Google ook wel positief psycholoog en geluksprofessor genoemd), waarin ze stelt dat naast positief denken ook beweging en activiteit nodig zijn om je goed te voelen, wat ik proefondervindelijk ervaren heb, zoals ik gister schreef. 

Vandaag hadden we een zorgevaluatie van het hospice waar de nieuwe geestelijk verzorger van het hospice (als ZZPer bij het Centrum voor Levensvragen) ons iets vertelde over zingeving en levensvragen. 

Zij gebruikte de term 'innerlijke ruimte' en vroeg ons wat we ons daarbij voorstellen en hoe we die voor onszelf kunnen vergroten. Ik realiseerde me dat die innerlijke ruimte heel erg bepaald wordt door mijn omgeving, door mensen om me heen te hebben bij wie ik mijn hart kan luchten en een klankbord vind, geef ik mijzelf innerlijke ruimte. Ook door te wandelen, in de tuin te werken, mijn dieren te verzorgen en in het hospice te werken vergroot ik die.

Vanmiddag kwam Geertje bij me op de koffie, zij begeleidt mensen met rouwproblematiek en levensvragen. Met haar sprak ik over deze zaken die me nu bezig houden. Zij begrijpt zulke gedachten, soms denk ik: waar is de grens tussen vriendschap en hulpverlening?

Ik ben blij met de mensen om me heen, ze geven me de innerlijke ruimte die een mens nodig heeft.  

De botanische revolutie

Toen ik deze aankondiging op Facebook langs zag komen dacht ik: mooier kán niet, tuinen én kunst. 

Schoonzus Marga past helemaal in dat plaatje, want ze deed cursussen in kunstgeschiedenis en volgt nu een opleiding tot natuurgids. Ze was er helemaal voor in en zo stonden we om 11 uur vol verwachting voor de deur om ons tijdslot binnen de muren van het Centraal Museum door te brengen. 

Het werd een compleet andere ervaring dan we ons hadden kunnen voorstellen. Allereerst was er een volstrekt onbegrijpelijke, maar zeer essentiële papieren bezoekersgids met informatie over de kunstwerken. Die waren niet zichtbaar genummerd, je moest aan de hand van afdrukken van plattegrondjes van de zalen (die her en der door het gidsje te vinden waren) zien af te leiden welke tekst bij welk werk hoorde. 

Het was zó onduidelijk en verwarrend dat de meeste bezoekers er óf geïrriteerd zonder aandacht doorheen liepen óf met verwilderde blik volhardend hun best bleven doen te doorgronden hoe ze er tóch nog een zinnig museumbezoek van zouden kunnen maken. 

De eerste zaal ging over het paradijs, inderdaad wel een soort van tuin, met oude klassieke werken, maar ook nieuwe zoals die met de twee rennende, zwarte figuren (op de foto met Marga hierboven). De bijpassende tekst gaf dan geen beschrijving maar meer een (eigen?) interpretatie van het werk: "De kunstenaar gebruikt het doek als strategie om de alledaagse zwarte liefde weer te geven, een vrijwel ondergeschoven categorie in de Canon van de westerse schilderkunst" wat me wat vergezocht leek, maar wel passend in de huidige, woke samenleving. 

De boomstambank met in koper gegoten replica's van rugleuningen van klassieke stoelen in een boomstam was één van de weinige aan de natuur verwante stukken die we zagen waar geen abstracte beschrijving van werd gegeven. 

Zaal 2 ging over de tuin met fotografie als hierboven met vervreemdende beelden van bloemen (foto) en een ca 15 minuten durende film met korte videoopnames van een volkstuin door het jaar heen, bedoeld 'om de bezoeker te verleiden tot een meditatieve pauze'.

Dit prachtige bloemstuk in acryl vaas en op acryl sokkel met bijpassende wanddoek bleek van verse bloemen te zijn gemaakt en wordt iedere maandag door de kunstenares opnieuw opgemaakt. 

Lees om een indruk te krijgen van het taalgebruik en de toon van de beschrijving bovenstaand fragment uit de gids eens door. 

Één van meerdere foto's waar je ziet dat ook in de armste, droogste en verloederde plekken op de wereld tóch die drang er is een tuintje te maken bij een woonplek. 

Aan het eind was een fascinerende donkere zaal waar vier verticale doeken hingen waarop beelden werden getoond van bewegende replica's van oude afbeeldingen van planten op wilde en luide pianomuziek. Spectaculair. 

Jammer dat ik hier geen videobeelden kan delen van die ervaring. 

Nadien liepen we door het zonnige, prachtige Utrecht en lunchten we (om half 3!) op een terras.

Aanrader? Moeilijk te zeggen. Wél een bijzondere ervaring.