Toen ik deze aankondiging op Facebook langs zag komen dacht ik: mooier kán niet, tuinen én kunst.
Schoonzus Marga past helemaal in dat plaatje, want ze deed cursussen in kunstgeschiedenis en volgt nu een opleiding tot natuurgids. Ze was er helemaal voor in en zo stonden we om 11 uur vol verwachting voor de deur om ons tijdslot binnen de muren van het Centraal Museum door te brengen.
Het werd een compleet andere ervaring dan we ons hadden kunnen voorstellen. Allereerst was er een volstrekt onbegrijpelijke, maar zeer essentiële papieren bezoekersgids met informatie over de kunstwerken. Die waren niet zichtbaar genummerd, je moest aan de hand van afdrukken van plattegrondjes van de zalen (die her en der door het gidsje te vinden waren) zien af te leiden welke tekst bij welk werk hoorde.
Het was zó onduidelijk en verwarrend dat de meeste bezoekers er óf geïrriteerd zonder aandacht doorheen liepen óf met verwilderde blik volhardend hun best bleven doen te doorgronden hoe ze er tóch nog een zinnig museumbezoek van zouden kunnen maken.
De eerste zaal ging over het paradijs, inderdaad wel een soort van tuin, met oude klassieke werken, maar ook nieuwe zoals die met de twee rennende, zwarte figuren (op de foto met Marga hierboven). De bijpassende tekst gaf dan geen beschrijving maar meer een (eigen?) interpretatie van het werk: "De kunstenaar gebruikt het doek als strategie om de alledaagse zwarte liefde weer te geven, een vrijwel ondergeschoven categorie in de Canon van de westerse schilderkunst" wat me wat vergezocht leek, maar wel passend in de huidige, woke samenleving.
De boomstambank met in koper gegoten replica's van rugleuningen van klassieke stoelen in een boomstam was één van de weinige aan de natuur verwante stukken die we zagen waar geen abstracte beschrijving van werd gegeven.
Zaal 2 ging over de tuin met fotografie als hierboven met vervreemdende beelden van bloemen (foto) en een ca 15 minuten durende film met korte videoopnames van een volkstuin door het jaar heen, bedoeld 'om de bezoeker te verleiden tot een meditatieve pauze'.
Dit prachtige bloemstuk in acryl vaas en op acryl sokkel met bijpassende wanddoek bleek van verse bloemen te zijn gemaakt en wordt iedere maandag door de kunstenares opnieuw opgemaakt.
Lees om een indruk te krijgen van het taalgebruik en de toon van de beschrijving bovenstaand fragment uit de gids eens door.
Één van meerdere foto's waar je ziet dat ook in de armste, droogste en verloederde plekken op de wereld tóch die drang er is een tuintje te maken bij een woonplek.
Aan het eind was een fascinerende donkere zaal waar vier verticale doeken hingen waarop beelden werden getoond van bewegende replica's van oude afbeeldingen van planten op wilde en luide pianomuziek. Spectaculair.
Jammer dat ik hier geen videobeelden kan delen van die ervaring.
Nadien liepen we door het zonnige, prachtige Utrecht en lunchten we (om half 3!) op een terras.
Aanrader? Moeilijk te zeggen. Wél een bijzondere ervaring.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten