Een jaar later

Kijk wat een gezellig plaatje, gister bij de Bistronoom met oud collega's. Door corona was het al weer héél lang geleden dat we elkaar zagen voor een gezamenlijke lunch. Het was verdrietig dat Bert er niet meer bij was, we waren er aan gewend elkaar met ruime tussenpozen als groepje van vijf te zien; hij overleed dit jaar aan de ziekte van Kahler.

We bespraken onze medische perikelen en ontwikkelingen in de families, spraken hoe het allemaal was in 'onze' tijd, toen het allemaal nog anders (en natuurlijk beter) was en genoten in een najaarszonnetje van een wijntje en heerlijke gerechtjes. 

Wie had gedacht dat ik op mijn oude dag nog 'schapenfokker' zou worden! 

Ik had al een UBN nummer bij de overheid, dat heb je nodig om een schaapje te mogen houden en nu ben ik ook ingeschreven bij het stamboekregister met de stalnaam 'de Boterblom', zodat ik toekomstige lammetjes een naam mag geven met als achternaam van de Boterblom, superleuk!

Nu loopt er in het weitje naast Pamela van de Kleinebeemd en logé Rambo van de Bleieweide ons anderhalf geleden hier geboren zwarte ooischaapje Anne, dochter van Pamela en een voor ons onbekende vader, zodat het arme schaap geen achternaam heeft en niet bijgeschreven kan worden in het stamboekregister, oh wat gênant!

Gek hoor om nu een piepklein radertje in deze nieuwe wereld te zijn. 

Ik beleef september vorig jaar niet dag voor dag opnieuw, maar ik ben deze dagen wel bezig met wat er toen allemaal gebeurde in het ziekenhuis. 

De afgelopen week stonden er heel wat onderzoeken op het programma voor de jaarcontrole: PET-CTscan, CT-thorax, longfunctie, botonderzoek, bloedtesten. 

Vanmiddag was ik bij de hematoloog:

Alles picobello!

Na een hoop mentale onrust en somberte in de laatste weken kan ik nu weer wat positiever vooruit kijken, dat is fijn. Je kan wel positief en blij naar je leven wíllen kijken, je moet het ook kunnen vóelen.

En dat lukt weer. Oók terwijl ik net bijna twee uur onderweg was in een post-corona-net-als-vroeger-drukte op de weg terug van het UMCU en ik in de file stond met zwiepende ruitenwissers in storm en regen waardoor ik mijn koffieafspraak met Geertje misliep. 

Laat de herfst maar komen!