Een zware titel voor mijn blog vandaag, maar mijn week stond wel in het thema van Het Einde.
Op mijn verjaardag kwam het gesprek met schoonzus Jeanette op het boek 'Het lied van ooievaar en dromedaris' van Anjet Daanje. Ik las eerder haar roman 'De herinnerde soldaat', was daar enthousiast over en begon nu verwachtingsvol aan deze dikke pil. De dood is nooit ver weg in dit boek. Het is geïnspireerd op het leven van Emily Brontë, die als één van de schrijvende zussen Brontë de roman Wuthering Heights schreef. Ik verwachtte dus al wel een roman in het stijve, donkere Engeland van twee eeuwen geleden, Het leven en de nalatenschap van de hoofdpersoon Eliza May Drayden, die net als Emily halverwege de 19e eeuw leefde en net als zij een roman schreef die legendarisch werd, wordt in elf hoofdstukken vanuit steeds een andere persoon als een rode draad gevolgd door de tijd tot de huidige tijd aan toe.
Het is een intrigerende roman, waarin de dood alom aanwezig is, mystiek, echtelijke liefde, maar ook de liefde tussen vrouwen en tussen zussen, tot versmelting van personen aan toe, bovennatuurlijke gebeurtenissen en intriges. Het blijft me boeien, er rest me nog één hoofdstuk.
Het boek roept de sfeer op van duisternis en kilte, grijze Engelse landhuizen.
En, om een bruggetje te maken naar het vervolg van mijn blog: Eliza werd in de natuur begraven op de hei.
Gek genoeg was het thema van het einde en de dood afgelopen maandag licht en vrolijk.
De laatste twee jaren ben ik bezig geweest mijn leven te bezien en mijn bestaan opnieuw in te richten. Daarbij ben ik flink aan het opruimen geweest. Ik nam afscheid van héél véél spullen, wat mijn leven rustig, ruim en overzichtelijk heeft gemaakt, maar ook mentaal is de boel flink opgeschoond.
De laatste maanden heb ik ook 'mijn einde' onder de loep genomen en geregeld. Zo is er nu een nieuw testament en een levenstestament en heb ik met de kinderen de taken van gevolmachtigde, medische gevolmachtigde en het executeurschap besproken en verdeeld.
Na de dood van eerst papa en later mama bleek er zóveel zakelijk en financieel geregeld te moeten worden, dat ik het een fijn idee vind een overzichtelijk draaiboek achter te laten voor de kinderen voor als ik niet meer voor mezelf kan zorgen en als ik er niet meer ben. Na onze scheiding zullen ze dat kunstje nu immers twéé keer uit moeten voeren.
Een poosje terug ben ik met Suzanne een dag naar de Hoge Veluwe geweest om daar een aantal gebieden te bekijken waar na een crematie de urn kan worden begraven. Maandag ging ik er wéér heen, nu met Hannah en Wouter en een meneer van Natuurwens om een plek aan te wijzen.
Het was een prachtige, zonnige dag. We parkeerden de auto bij ingang Otterlo en reden op witte fietsen naar het restaurant, waar we eerst lunchten.
Ik vond het fijn om te merken, dat de Hoge Veluwe bij de kinderen zulke blije, nostalgische gevoelens opriep aan de logeerpartijtjes bij papa en mama en de familiefeesten, die ze daar vierden, noem het maar Boter-vibes.
En hier kwamen we terecht, nabij de Kronkelweg en het Trekvogelpad, niet ver van het restaurant en het Museonder, in een gebied met naaldbomen, maar ook wat loofbomen en nabij een zandverstuiving. We doolden een stukje van het pad af, over een heuveltje heen, waar het heerlijk rustig was. We hoorden de vogeltjes zingen en de zon scheen op een open plek met twee bomen, die ik aanzag voor een papa- en mama boom.
De plek wordt nu door Natuurwens gemarkeerd met GPS coördinaten, ik koop die plek en daar wordt mijn urn tzt begraven.
En daar word ik helemaal niet verdrietig van maar gek genoeg heel blij.
Nu is de scheiding rond, het huis verkocht, heb ik een heerlijke, ruime, lichte plek om te wonen en alles is tot het eind toe op orde.
"Een slimme meid is op haar toekomst voorbereid"
