Alweer?

Ja sorry, ik ga inderdaad alwéér weg! Het plan is een week naar Agnes en Larry te gaan, die al een paar jaar wonen in hun zelf geschapen paradijs in Tsjechië. Op zoek naar een rustige plek in de natuur kwamen ze tien(?) jaar geleden in Tsjechië terecht, waar ze een knoeperd van een vervallen villa/ landhuis kochten met een lap grond aan de rand van het bos. 

Een 'Ik vertrek'- story van jarenlang verbouwen, tegenslagen verwerken, maar óók blij zijn met iedere stap vooruit. Inmiddels is het huis zo'n beetje klaar, de beneden verdieping als eerste en inmiddels is de open zolder veranderd in een logeer verblijf, een werkplaats en een ruime man-cave.

Rond hun grond is een afrastering geplaatst met struikgewas er voor en er is een verharde toegangsweg gekomen. 

Vorig jaar werd een zwembad in de tuin geplaatst en dit jaar verwacht ik dat de groentekas klaar is. 

Ik kom er meestal één keer per jaar een week en zo'n week met Agnes bestaat uit wandelen, breien, koken, rommelmarkt bezoeken (al wil ik geen 'spulletjes' meer in huis en blijft het meer bij kijken), 'koopjes jagen' (er is altijd wel een kledingstuk te koop dat ik écht nodig blijk te hebben), van boodschappen doen maken we een uitje (want alle winkels zijn ver weg), verder liggen we in de zon op het terras, nemen we af en toe een duik in het zwembad en 's avonds kijken we kritiekloos televisie op hun achterlijk grote scherm (en sturen we Larry naar zijn man-cave, zodat ie geen commentaar kan leveren op wat wij kijken, want dat dóen ze, mannen). 

En nu ben ik me al een halve dag aan het voorbereiden op mijn vertrek. Ik pakte mijn koffer, leegde alle vuilnis- en plastic afvalzakken en prullenbakken en deed de afwas.

Ik heb een buurvrouw die zonder morren voor mijn planten zorgt als ik het haar vraag, maar verder is er vrijwel geen contact. Ik voel me bezwaard om haar steeds weer te moeten vragen. Ik heb nu van die plastic bollen gekocht, die je met water kunt vullen en dan in de aarde moet steken. Ik gaf alle planten een gigantische sloot water met plantenvoeding (dat voelt een beetje alsof je je kleinkind verwend met een ijsje) en nu hoop ik dat ze één week zonder bemoeienis van de buren overleven. Ik zette mijn nieuwe bloeiende buitenplanten binnen en sloot alle jaloezieën in verband met de verwachte warme dagen. Op hoop van zeggen. 

Én ik kocht wol om iets op de pen te hebben. Bij mijn laatste project verergerde mijn schouderklachten, dus zocht ik bij het breien van mijn proeflapje een manier om mijn schouder te ontzien. Het ziet er gek uit, maar met een kussen onder mijn rechter arm heb ik het idee dat ik de boel ondersteun. Kijken hoever ik kom. 

En dan de reis, ik boekte opnieuw bij de Flixbus. De laatste keer viel me best mee, maar na het lezen van een uitgebreid artikel over de Flixbus in de Volkskrant van vorige week ben ik toch weer wat huiverig voor wat me te wachten staat. De belevenissen van een journalist die met die bus naar Hongarije reisde, bevestigden alle vooroordelen: defect toilet aan boord, luidruchtige jongeren, veel arbeidsmigranten, norse chauffeurs die geen woord Engels verstaan en wachten op een overstap op vage parkeerterreinen zonder bankjes of koffieapparaten.

Ik heb in elk geval proviand voor onderweg ingeslagen en morgenochtend staat Agnes me op te wachten in Jiçin. Komt goed.