Deze keer geen zicht op een vliegtuigvleugel hoog boven de wolken, maar het ochtendgloren vanaf de snelweg
Nou zeg, dát viel mee. De bus arriveerde een kwartiertje later dan gepland, maar dat werd me vooraf keurig in een mail gemeld.
De chauffeur was inderdaad nors en gehaast en sprak geen Engels, maar binnen geen verloederde bus, brandschoon en zo chic als een luxe vliegtuig, stoelen met ligstand en volop beenruimte, airco, een keurig toilet, stopcontacten, usb poortjes en WIFI (weliswaar te zwak om De slimste mens te kijken, maar toch!). Ik was ruim voorzien van proviand: thuis gemaakte salade, bakje fruit toe én een kopje koffie uit mijn thermosfles. Alles onder controle!
Tót aankomst in Dresden. Tot mijn grote blijdschap werd ik niet zoals vorig jaar uitgespuugd op een troosteloos, verlaten parkeerterrein, maar bij het net tot leven gekomen (7.30 uur) Hauptbahnhof, waar je iedere 10 meter langs vers gebakken broodjes en geurige koffiezaakjes liep! En juist toen ik met een cappuccino neerstreek, oh gruwel, deed mijn telefoon het niet meer en viel iedere controle op wat dan ook in het leven me subiet uit handen. Mijn toestel vertelde me dat ik geen SIM kaart had, terwijl ik eerder onderweg nog zo hartelijk welkom werd geheten door Odido bij het passeren van de grens.
Ik wisselde mijn SIM kaart van plek, nadat ik met het stekertje van mijn oorbel het zorgvuldig verstopte SIM laatje had open gekregen, dat had ik wel eens iemand zien zitten. Maar nee, geen succes. Inloggen bij open WIFI netwerken lukte ook al niet. Toen ik eindelijk een telefoonwinkel vond, bleek deze pas om 10 uur open te gaan, te laat, want ik moest verder reizen.
Na een paar rusteloze uren dolend door de stad, kwam ik op het WIFI netwerk van het station en kon ik chatten met mijn provider. En, hoe simpel kan het zijn, kreeg ik het advies mijn telefoon opnieuw op te starten en voila, daar ben ik weer! Zo'n vrouw van de wereld ben ik dus ook weer niet, die lost dat soort zaakjes koelbloedig zélf op, zonder in de stress te raken!!
Maar goed, de tweede rit van Dresden naar Jiçin in Tsjechië verliep zonder problemen en Agnes stond klaar om me op te halen.
Een uurtje later zat ik met mijn bakkes in de zon, terwijl Larry het gras maaide op zijn zitmaaier en Agnes zich in de keuken met de avondmaaltijd bezighield.
Vakantie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten