Lang leve de trein!

Bij het boeken van deze reis vond ik het wel sympathiek dat de reis met een trein gemaakt werd en niet met een vliegtuig. 

De heenweg was al met hindernissen, maar het was nu nóg erger! 

Opnieuw waren er werkzaamheden aan het spoor. We hadden een overstap in Innsbruck, München, Keulen en Düsseldorf, waar we door vertraging (óók nog!) de aansluiting naar Nederland misten. 

Eenmaal daar gestrand maakten we er met een deel van ons gezelschap maar een feestje van en aten we ein richtiger Schnitzel Wiener Art mit Pommes und Salat én een biertje. 

Onderweg werd er de hele tijd geneuzeld over de steeds weer veranderende informatie in de internationale NS-app, het al of niet digitaal bijboeken voor een kaartje vanaf Arnhem (omdat tot daar onze reiskosten betaald waren), over het halen van aansluitingen naar de diverse eindbestemmingen enz. enz.

En zo bereikte ik na vijf(!) overstappen en met twee uur vertraging station Woerden, vanwaar ik te voet met rugzak en rolkoffertje in de late avond naar de Nova Zemblakade liep. 

Alles om de milieuschade als gevolg van mijn reislust te beperken. 

Afscheid van de sneeuw: 13.6 km en 520 m omhoog

En wéér heb ik gister na het eten niet meegedaan met spelletjes als Regenwormen, Boonanza enzo. 

Ik keek op mijn kamer naar '2 voor 12' op mijn telefoontje en sliep nadien voldaan en rozig heerlijk in onder mijn hoteldekje.

Een voetafdruk met spikes in de verse sneeuw

We werden vanmorgen verrast door een dun laagje verse sneeuw toen we op 1700 meter werden afgezet voor de laatste wandeldag. Het gekraak van verse sneeuw onder je schoenen is zó fijn. 

Deze wandeling had 520 hoogtemeters, maar omdat het minder steil was ging het me een stuk makkelijker af. We liepen via een glooiende helling naar uitgestrekte sneeuwvelden. In de zomer zijn dat weides waar de koeien grazen. Verspreid stonden er zomerboerderijen, die 's winters, als het vee in het dal op stal staat, niet bewoond zijn. 

             Hoe Duits wil je het hebben? 

We hadden een koffiepauze waar ik de beste Apfelstrudel van deze week at, misschien wel de beste ever! 

Vanaf de hoogvlakte hadden we een prachtig uitzicht op de bergpieken rondom.

Na de laatste wandeling past een mooi biertje! 

Ik ben dik tevreden over deze week, maar een week is ook genoeg voor een groepsreis. Ik merk dat ik me ga ergeren aan bepaalde deelnemers, op anderen ben ik uitgekeken en inmiddels heb ik genoeg gesprekjes gevoerd tijdens het wandelen en aan tafel. 

Tijd om naar huis te gaan. 

Kijken wat het gewone leven weer voor me in petto heeft. 

Rodelen! 11 km en 500 m gestegen

's Morgens als ik mijn bed uitstap zijn mijn kuiten zó stijf dat ik amper de trap naar de ontbijtzaal af kom. Gelukkig trekt dat na wat beweging wel weer weg, maar die bergen zijn wel een aanslag op je gestel. 

Er zijn al een heel stel met gewrichtsklachten en pijntjes. Gister was er een uitvaller en vandaag ook weer één.

We zitten hier in Italië, maar er wordt alleen maar Duits gepraat. Ook in het hotel is het één en al Osterreichse Gemütlichkeit. 

De dag begon weer met wolken en mist, zodat we de reusachtige bergpieken eerst niet zagen. 

Toen de zon er af en toe doorheen prikte gaf dat zulke magische beelden. Je weet dat je de ervaring niet kunt vangen in een foto, maar het leverde toch mooie plaatjes op. 

Ik denk elke dag dat er niets meer mooier kan worden en tóch word ik elke dag weer verbaasd door al het moois. 

Tussen de middag zaten we op banken op het terras van de berghut en aten we allemaal heerlijkheden, zoals deze taart en 'Kaiserschmarre'

En toen hét avontuur van vandaag: voor wie wilde (en durfde!) was er de mogelijkheid om de afdaling te doen op een slee. We gingen met zes man de 5 km lange rodelbaan vol haarspeldbochten af, Je moest 'sturen' door met je hakken links of rechts bij te remmen. Het ging écht hard! We vonden het allemaal best spannend, maar gloeiden van de pret toen we beneden kwamen! We genoten na met warme glühwein.

Hier kan morgen echt niets meer overheen! 

Topdag: 10.5 km, 400 meter omhoog en 800 omlaag

Ik ben helemaal op 's avonds. Na de avondmaaltijd (steeds vier gangen!) is de avond om negen uur, half tien afgelopen. Ik lig nog even wat met mijn telefoontje te spelen en dan gaan de oogjes prikken en slaap ik tot de wekker weer gaat. 

Mijn twee vrije uurtjes na thuiskomst gister werden in beslag genomen door belastingperikelen na mama's overlijden waar ik als executeur eindverantwoordelijk voor ben. Gelukkig was daar een positieve doorbraak, maar eigenlijk wil ik met zulke aardse zaken nu even niks te maken hebben. 

Vandaag 400 m omhoog en 800 m dalen, hoe zit dat? We werden met een bus naar een skigebied gebracht, waar vandaan we met een skilift naar 1700 meter zweefden.

Op de foto zie je onder aan de piste dat rode apparaat, dat is een sneeuwkanon. Ik heb nooit begrepen hoe dat in zijn werk gaat. 's Avonds verstuift het een fijne waternevel over de piste; door de vorst worden het dan sneeuwkristallen.

Een stuk minder spectaculair dan de voorstelling die ik er van had. 

De dag begon met een klim van 400 meter over sneeuwpaden door het bos. Opnieuw was het een worsteling om er te komen. 

Boven de boomgrens kwamen we in een uitgestrekt gebied met grote sneeuwvelden en zicht op de scherpe rotsen van de Dolomieten. Prachtig!

Dit zijn toch magische beelden? Het lijkt wel een Noordpool-expeditie!

Het dalen op sneeuwschoenen is wel een avontuur. Als je op je hele voet loopt krijgen die skietjes de neiging om naar beneden te glijden. Je moet als een mannequin lopen en eerst je tenen in de sneeuw planten voordat je de rest van je voet de grond laat raken, zodat de uitsteeksels die vooraan onder de sneeuwschoenen zitten je afremmen. Een héél onnatuurlijke beweging. 

Na opnieuw een copieuze maaltijd lig ik nu om negen uur al weer in mijn mandje. 

Wekker weer op 7 uur!

Zweten in de sneeuw, 10 km en 440 m klimmen

Het ontbijt op vakantie heeft meestal iets feestelijks en dat is hier niet anders. Ik verbaas me erover dat ik er elke dag opnieuw van blijf genieten en dat ik dus nog steeds te veel blijf eten, én een croissant én een plakje hausgemachte cake, een broodje, een eitje en óók nog wat yoghurt met fruit en muesli. Heerlijk! 

Het blíjft zo leuk, die rij wandelaars in de sneeuw, zonnetje erbij. 

Vandaag gingen we al vroeg op stap en reden we met een lijnbus naar een sneeuwgebied op 1700 meter hoogte.

De eerste helft van de wandeling was één lange weg omhoog. Ik liep als het hijgend het ver achter de rest aan en bedacht dat ik jullie moet vragen me te helpen onthouden hóe zwaar ik het nu vond, als ik volgend jaar wéér de bergen in wil. 

Maar het is net als met een bevalling, je vergeet al heel snel hoe zwaar, pijnlijk en moeilijk het was. Na de geboorte van Maarten riep ik dat ik nóóit meer een kind wilde krijgen; het werden er vier! 

En toen ik na 440 meter stijgen op het terras van de berghut achter een kop koffie zat, was ik het gehijg en gesteun al weer helemaal vergeten. 

De afdaling was heerlijk en prachtig. We werden rondom omgeven door hoge bergen. Onze gids en deelnemers van eerdere tochten in dit gebied verzuchtten steeds dat het normaal állemaal wit hoorde te zijn. Jammer en zorgelijk.

Het is heerlijk stil en rustig in de gebieden waar we lopen, hier en daar een wandelaar en vandaag ook wat langlaufers. Die blijken bij de weg omhoog een soort stroeve stof om hun skies te binden die ze er voor de afdaling weer vanaf halen, zodat ze dan weer kunnen glijden. 

Nu al weer drie van de zes wandeldagen voorbij. 

Morgen naar een ski-gebied!

Villnöß: 10 km, 420 hoogtemeters

Ik ben gewend om bij mijn wandeldagen en -vakanties de afstand in de dagtitel van mijn blog te zetten, maar dat geeft hier in de sneeuw met klimmen en dalen geen indruk van de wandeling. 

We werden om 9 uur door een kleine bus opgehaald die ons van 1000 naar 1700 meter hoogte bracht, ook daar waren de bossen groen, maar lag er nog voldoende sneeuw voor onze wandeling. Dit gebied is volgens de locals (en het reisbureau!) altijd tot ver in maart sneeuwzeker geweest, ook hier is de klimaatverandering zichtbaar. 

Vandaag begon het avontuur met de sneeuwschoenen, het zijn kleine, brede skietjes met ijzeren uitsteeksels aan de onderkant om te voorkomen dat je uitglijdt. Je stapt er met je bergschoen in. Ze zitten net als een klapschaats en een langlaufski aan de achterkant los, als je je voet afwikkelt en je hiel loskomt, sleept de achterkant van je skischoen over de sneeuw. 

Ik had bedacht dat je daarmee niet echt zou kunnen klimmen en dat we dus paden zouden belopen die een beetje langs de berg zou lopen zonder veel hoogteverschil. Dát bleek een misrekening, we stegen al schuifelend ruim 400 meter, 

Het is net als langlaufen best zwaar, maar ik was minder buiten adem dan gister. 

Het is beslist niet mogelijk om op charmante wijze te sneeuwwandelen. Je moet juist een beetje lomp met je benen wat uiteen lopen, omdat die sneeuwschoenen zo breed zijn en je anders het risico loopt dat je met je ene voet de andere vastzet. 

Na een uur klimmen bereikten we de berghut met het zonnige terras, zodat ik me dat had voorgesteld. 

Ik móest dus wel wéér een Apfelstrudel bestellen, deze keer met vanillesaus. Het was opnieuw een onwaarschijnlijk groot stuk. Broer Gerard leerde ons "Es ist bezahlt, es soll herunter", tóch is het me niet gelukt het hele stuk naar binnen te werken. 

Papa zou op zo'n genietmomentje gezegd hebben: Das ist Urlaub jah!

                          Tiefschnee

Het uitzicht op de grillige pieken van de Dolomieten was práchtig, we kwamen er steeds dichter bij, ik blééf vandaag foto's maken. 

Ik was bij het stijgen weer steeds de laatste, maar ik heb geen pijntjes of blessures. Aan het eind van de dag was er één met een dikke knie, één met een pijnlijke schouder van het intensieve gebruik van de stokken, verder het nodige aan blaren en andere ongemakken. 

Ik voel wel aan mijn kuiten dat ik vandaag flink gewerkt heb. 

Ik lig nu schoon gedoucht heerlijk uit te rusten op mijn bed. 

De avondmaaltijd gister was prima met keus tussen vlees of vegetarisch. Vanavond gibt es Schweinefleisch, dat klinkt zó weinig aanlokkelijk dat ik de rest van de week vegetarisch vast blijf kiezen!