Mijn twee vrije uurtjes na thuiskomst gister werden in beslag genomen door belastingperikelen na mama's overlijden waar ik als executeur eindverantwoordelijk voor ben. Gelukkig was daar een positieve doorbraak, maar eigenlijk wil ik met zulke aardse zaken nu even niks te maken hebben.
Vandaag 400 m omhoog en 800 m dalen, hoe zit dat? We werden met een bus naar een skigebied gebracht, waar vandaan we met een skilift naar 1700 meter zweefden.
Op de foto zie je onder aan de piste dat rode apparaat, dat is een sneeuwkanon. Ik heb nooit begrepen hoe dat in zijn werk gaat. 's Avonds verstuift het een fijne waternevel over de piste; door de vorst worden het dan sneeuwkristallen.
Een stuk minder spectaculair dan de voorstelling die ik er van had.
De dag begon met een klim van 400 meter over sneeuwpaden door het bos. Opnieuw was het een worsteling om er te komen.
Boven de boomgrens kwamen we in een uitgestrekt gebied met grote sneeuwvelden en zicht op de scherpe rotsen van de Dolomieten. Prachtig!
Dit zijn toch magische beelden? Het lijkt wel een Noordpool-expeditie!
Het dalen op sneeuwschoenen is wel een avontuur. Als je op je hele voet loopt krijgen die skietjes de neiging om naar beneden te glijden. Je moet als een mannequin lopen en eerst je tenen in de sneeuw planten voordat je de rest van je voet de grond laat raken, zodat de uitsteeksels die vooraan onder de sneeuwschoenen zitten je afremmen. Een héél onnatuurlijke beweging.
Na opnieuw een copieuze maaltijd lig ik nu om negen uur al weer in mijn mandje.
Wekker weer op 7 uur!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten