Vandaag gingen we al vroeg op stap en reden we met een lijnbus naar een sneeuwgebied op 1700 meter hoogte.
De eerste helft van de wandeling was één lange weg omhoog. Ik liep als het hijgend het ver achter de rest aan en bedacht dat ik jullie moet vragen me te helpen onthouden hóe zwaar ik het nu vond, als ik volgend jaar wéér de bergen in wil.
Maar het is net als met een bevalling, je vergeet al heel snel hoe zwaar, pijnlijk en moeilijk het was. Na de geboorte van Maarten riep ik dat ik nóóit meer een kind wilde krijgen; het werden er vier!
En toen ik na 440 meter stijgen op het terras van de berghut achter een kop koffie zat, was ik het gehijg en gesteun al weer helemaal vergeten.
De afdaling was heerlijk en prachtig. We werden rondom omgeven door hoge bergen. Onze gids en deelnemers van eerdere tochten in dit gebied verzuchtten steeds dat het normaal állemaal wit hoorde te zijn. Jammer en zorgelijk.
Het is heerlijk stil en rustig in de gebieden waar we lopen, hier en daar een wandelaar en vandaag ook wat langlaufers. Die blijken bij de weg omhoog een soort stroeve stof om hun skies te binden die ze er voor de afdaling weer vanaf halen, zodat ze dan weer kunnen glijden.
Nu al weer drie van de zes wandeldagen voorbij.
Morgen naar een ski-gebied!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten