Oudjaar

Vanmorgen had ik weer een goede reden om mijn warme holletje te verlaten, want ik had een afspraakje met dochter Suzanne. 

Haar leven staat op zijn kop, want..... ze heeft samen met Max een huis gekocht in Utrecht met een tuin voor en achter in de wijk Ondiep. Er komt nog een bouwtechnische keuring en als dat okay is, wordt de koop beklonken. Ze hebben in hun pas begonnen zoektocht naar een huis, na alle gekte op de huizenmarkt van het afgelopen jaar, best mazzel gehad, want dit was het tweede huis waar ze op boden! Ónder de vraagprijs! Voor ons als ouders is het óók een mijlpaal, het eerste kind, dat een huis koopt! 

Het was miezerig weer, we lunchten in een restaurantje in Woerden en kletsten gezellig bij.

Gister deed ik inkopen voor mijn oudejaarsfeestje van vanavond, zoals je ziet verwacht ik heel wat van mezelf! 

Ik heb nooit veel plezier beleefd aan Oudejaarsavond. Wij groeiden als kinderen op bij ouders die een bizarre angst hadden voor vuurwerk (bang voor oogschade!), zodat wij niet verder kwamen dan het met doodsverachting een sterretje afsteken (koud vuur is óók gevaarlijk!). De avond werd gezamenlijk doorgebracht, er werden spelletjes gedaan en het was 'niet gezellig' als je je op je kamer terugtrok, en dan om 12 uur: obligaat proosten.

Ik heb geen wilde oudejaarsnachten gehad als jong volwassene (ik zat braaf bij papa en mama thuis in mijn herinnering). Een paar jaar was het gezellig, in de tijd dat we met jonge kinderen samen Oud en Nieuw vierden met Agnes en Larry en hún kinderen. Daarna gingen onze kinderen zelf de hort op en zaten we jáááren lang met moeder Lies in Zegveld op de bank. Obligaat oliebollen bakken (een co-productie met Koopmans), slaatje eten (volgens Marcels succesrecept) en gedoe rond wát er gekeken werd op tv. Om 12 uur stak Marcel wat siervuurwerk af en bad ik dat ons rieten dak het vuurwerk weer zou overleven! 

Dit jaar vier ik Oud en Nieuw op mijn eigen bank. Ik zal zélf een slaatje maken, naar Claudia de Breij kijken, oliebollen eten, een lekkere, gekoelde Crémant Brut openmaken en naar het vuurwerk kijken van acht hoog. 

Ik prijs mezelf gelukkig met mijn nieuwe leven! Voor jullie ook alle goeds! 

Depot Boijmans van Beuningen

Hannah heeft kerstvakantie. Voor gister stond de afspraak naar Rotterdam te treinen om het Depot Bojmans van Beuningen te bezoeken, maar we waren allebei zó verkouden en niet-lekker, dat we opzagen tegen een treinreis met koude, gure en winderige perrons en een wandeling door de miezerige regen. Zo kwamen we tot de omslachtigste manier van reizen en reed ik met de auto vanuit Woerden naar Utrecht om Hannah en Harmen op te halen en vervolgens (wuivend naar de afslag Woerden) door naar Rotterdam.

Ik had al vaker foto's gezien van het Depot, maar het was echt spectaculair om er nu in het echt op af te lopen en dat enorme glimmende gebouw tegen de hemel afgetekend te zien. Er moeten al miljoenen foto's van zijn, want echt iédereen pakte zijn mobiel om (hilarische) foto's te maken van de spiegelwand. 

Het gebouw op zichzelf is een grote attractie en de indruk die het maakt lijkt op die van de Guggenheimmusea in New York en Bilbao, die waren ook zo overweldigend!

Het Depot is geen museum maar, zoals de naam zegt, een Depot met 151.000 kunstwerken van het Boijmans van Beuningen museum, dat leeggehaald werd voor een ca 10 jaar durende verbouwing; ook alle niet tentoongestelde kunstwerken die her en der in opslag stonden, zijn allemaal in dit gebouw bijeen gebracht. Het zes etages hoge gebouw heeft een speelse constructie met scheef verlopende open trappen. Er zijn glazen vloeren, waarin kunstvoorwerpen tentoongesteld worden. 

      Hier een 3D mozaïek vloer op zeshoog

Vanuit het trappenhuis zijn er kunstvoorwerpen te zien

Op de zes etages loop je langs 24 depot ruimtes, waarin je van buiten af een blik kunt werpen op grote stellages met voorwerpen en kisten 

Hannah fotografeert één van de Victor en Rolf-jurken uit de collectie

We zagen hier en daar groepjes mensen lopen in witte jassen, die wél ín de depotruimtes liepen. Nader onderzoek leerde dat je je voor een rondleiding kon inschrijven op een tijdslot. 

De gids vertelde ons dat de kunstwerken over de depotruimtes zijn verdeeld naar aard van het materiaal en de grootte, zodat overal de aangepaste temperatuur en vochtigheidsgraad mogelijk is. 

Bijzonder om even een blik te mogen werpen in deze ruimtes.

Een bezoek aan het dak was een event op zich. Er lagen uitnodigend dekentjes klaar om om te slaan tegen de kou. Er groeiden daar grote berken, coniferen en grote groepen grassen op het dak, het gaf een ruim zicht op de stad en een verrassende omgang langs de hoekige, spiegelende wanden. 

Harmen trakteerde ons op een lunch in het toproof- restaurant. 

Het was een heerlijke dag! Na afloop reed ik ze weer naar huis en stapte ik weer terug in mijn warme bedje met mijn zware, volle hoofd en suizende oren, want het blijft kwakkelen! 

TIP

Áls je gaat, vergeet dan niet tevoren een ticket met tijdslot te boeken! Het was gister helemaal uitverkocht en mensen zonder ticket werden zonder pardon weggestuurd! 

Tweede kerstdag

Ik ben de laatste week in de ban van een griepvirus (geen Corona), waardoor ik hoest en snotter. Eerste kerstdag kwam ik nog prima door, maar de tweede dag kakte ik in. 

                        Zalm-Wellington

Het werd een drukke dag in Zegveld. Hannah, Wouter en ik waren er als vroege brigade om Marcel te helpen met de voorbereidingen van zijn kerstdiner, gezellig met zijn vieren bezig in de keuken. 

Om half vijf haalden we Suus, Max, zijn familie en hond van het station. Het werd een eerste kennismaking met de Amerikaanse delegatie: vader, moeder en twee tienerbroers. Het bleken heel gezellige mensen, zodat het ook een heel gezellige avond werd. 

Ik voelde me zó zwaar in mijn hoofd, dat ik het wijnarrangement aan me voorbij liet gaan (en, voor wie mij kent, dat wil wat zeggen!)

Ik had moeite met mijn rol, ik was vrouw des huizes en gelijktijdig bezoeker in mijn oude huis. Ik voelde me zó niet-thuis, een heel onaangenaam gevoel, losgezongen van de rest.

Gistermorgen sliep ik tot 14 uur en kwam ik alleen mijn bed uit om, met mondkapje voor, een vier-uur dienst in het hospice te werken. 

Ik vind het geen straf me deze dagen een beetje terug te trekken in mijn huisje met mijn boom, kaarsjes, bank, televisie en mijn heerlijke warme bed.

En, hij kleurt nog mooi bij mijn gordijnen ook! 

Ik heb sinds kort een heerlijk flanellen dekbedovertrek, zodat ik lekker warm lig in mijn onverwarmde slaapkamer.

Wat óók helpt bij mijn behoefte aan een winterslaap: mijn schildklierwaarden liggen (door een experiment van mijn endocrinoloog) volledig op hun gat. De komende weken wordt de dosering schildklierhormoon weer opgekrikt gelukkig. 

Inmiddels in Costa Rica:

Daar werd kerst gevierd aan zee met vrienden uit Nederland 

Kerst

Toen de wekker ging, realiseerde ik me dat dit misschien wel de eerste kerst in mijn leven was, dat ik alleen was bij het kerstontbijt. 

Vroeger thuis lieten we het grote licht boven de tafel uit en stond er bij ieder kind een kerstfiguur als kaarsje. Eerste kerstdag zag dat er allemaal heel lieflijk uit, maar op de tweede dag werd de pyromaan in ons wakker (met Gerard als belangrijkste aanstichter) en veranderden de 'poerkaarsen' in levensgevaarlijke fakkels met schoteltjes er onder en lucifers erin, die we er bij staken als extra lonten.

In ons eigen gezin breidden we steeds verder uit tot ons gezin compleet was, toen met au pairs erbij en de laatste 25 jaar vaste prik mijn schoonmoeder, die een kerstontbijt alleen niet trok. Ik was dan de avond tevoren al druk met de tafel mooi te dekken met een kerstkleed, het mooie servies en later de speciale kerstkopjes.

Dan de struggel met Marcel die de lichten gewoon aan wilde en ik die ze uit wilde om de kinderen dezelfde mystieke ervaring mee te geven die ik vroeger had. 

Ik maakte een kerstontbijtje klaar voor mezelf en voelde me gelukkig niet sneu, maar blij. 

Ik had een kaartje gereserveerd in het Concertgebouw voor een klarinetconcert. Broer Roeland speelde vroeger klarinet, het was een instrument te ondersteuning voor in een orkest setting. Het was verrassend hoe mooi dit kwartet met de verschillende klarinetten zonder andere instrumenten erbij klonk. Ze speelden stukken uit de Notenkraker (hét kerstballet van Tsjaikovski) en het Zwanenmeer en liederen van Mahler met een mezzo sopraan in een feestelijk versierde Kleine Zaal.

Na afloop trakteerde ik mezelf op een glas witte wijn in de nabij gelegen brasserie Keijzer, waar het zó gezellig druk was, dat ik er óók nog een twaalfuurtje bestelde. 

's Middags was ik bezig met voorbereidende keukenactiviteiten en rond borreltijd kwam Marcel. Ik zorgde voor een viergangendiner, hij nam wijn mee en mag morgen zijn culinaire kunsten vertonen. 

Heel gezellig! 

NB Bedankt voor de lieve kaarten, appjes en telefoontjes deze dagen, fijn dat jullie aan me denken! 

Kerstnachtdienst

Wij hadden als gezin geen Kerstavond traditie, ook vroeger niet. Ik herinner me dat bij mijn vriendin Mildred het kerstfeest werd ingeluid met de nachtmis op kerstavond. Als ze dan na afloop thuiskwam, stond het kerstontbijt klaar met kerstbrood, dat vond ik zó bijzonder! Zeker als kind. 

Ik weet niet hoe het opeens kwam, maar gister bedacht ik, dat ik naar de Kerstnachtdienst in de stad wilde. Misschien om deel uit te willen maken van een gemeenschap, uit nostalgie of heimwee? Ik hoefde er niemand uitleg over te geven of verantwoording voor af te leggen. Ik wilde het en ging gewoon. 

Uit angst dat er geen plek meer voor me zou zijn in de herberg, was ik er al vroeg en zag ik de kerk vol stromen.

Wat bijzonder om al die mensen te zien, die zich vrij bewegen in een wereld, waarin ze zich thuis voelen en onder elkaar zijn. 

Ik kan me niet herinneren ooit als volwassene uit eigen beweging naar een kerkdienst te zijn geweest, alleen bij rouwen en trouwen. Als kind moest je mee en zat je de tijd uit en als ik als jongvolwassene in het weekend thuis kwam, ging ik mee om mijn ouders niet teleur te stellen. 

De melodieën en teksten van de kerstliederen zaten nog stevig verankerd in mijn geheugen, ik zong ze zó mee, net als vroeger nog steeds te hoog óf te laag.

Papa zou het me gegund hebben, hij wist hoe blij ik vroeger was als er met kerst de bekende kerstliederen werden gezongen en hoe bekocht ik me voelde als die er nauwelijks tussen zaten. 

Alle bekende kerstliederen kwamen voorbij, behalve het Gloria in Excelsis Deo, waar het de kunst was het langgerekte glo-o-o-o-o-oria in één lange ademteug te zingen, zonder extra adem te halen (wat nooit lukte zonder paars aan te lopen). 

Na afloop dronk ik een glas glühwein bij café Broere en thuis nam ik een snee kerststol met roomboter en een kop thee. 

Merry Christmas!

Graduation-day 😍😍

Gister was the Big Day van Luuk: de graduation ceremony, het afscheid van de onderbouw. 

Ik deel als trotse oma álle foto's die we toegestuurd kregen uit Costa Rica!

Volgend jaar gaat ie met Abel mee naar zijn nieuwe school en rijden ze samen elke dag in het busje naar Siquirres.

En kijk deze! Een luiaard met een baby op haar buik! 

Alles werkte vandaag mee om in Kerstsfeer te komen, bij Yoga lagen onze matjes in een ster om de lichtjes heen, na afloop deelde ik mee in de kerstsfeer bij Gea en Rika thuis en....

bij mij branden de lichtjes in de boom. 

Händel

De decembermaand heeft zijn tradities, ook in ons gezin. Zo bezochten Marcel en ik rond de kerstdagen vaak een concert, meestal in het Concertgebouw in Amsterdam, al of niet met moeder Lies. Hoewel onze levens dit jaar veranderd zijn, opperde Marcel ook nu iets op te zoeken en zo geschiedde. 

Na een rustige dienst in het hospice (voor mij) en een hectische dag met lekkage door een gesprongen waterleiding na de vorst in Haarlem (voor Marcel), stapten we eind van de middag op de trein naar Utrecht.

Tegenover Vredenburg wist ik een Indiaas restaurant waar we nog net een tafeltje konden bemachtigen (waar komen al die mensen op een doordeweekse avond allemaal vandaan?) en lieten we de tafel vol zetten met kleurrijke gerechtjes.

En toen naar de Grote Zaal van Vredenburg voor de avondvullende uitvoering van de Messiah door de Nieuwe Philharmonie. We hadden een mooie plek in de volle zaal en daardoor goed zicht op het koor en de solisten. Het orkest bestond uit louter strijkers, en nu en dan de pauk en twee lange koperen blaasinstrumenten zonder knoppen, die ik niet kon thuisbrengen. Naast de vier solisten was er een koor van zes mannen en zes vrouwen. Het was ongelofelijk hoe krachtig de muziek en het gezang was en hoe dat die grote zaal vulde. 

Vooral het Halleluja aan het eind van het tweede deel was prachtig! 

Ik bleek bar weinig van Händel te weten, zo vertelde Wikipedia me dat hij tot Engelsman genaturaliseerd was, wat meteen verklaarde waarom de Messiah in het oud-Engels wordt gezongen. Hij schreef dit oratorium op oudere leeftijd en maakte er een soort come-back mee bij het grote publiek. 

Het viel me op dat de gemiddelde leeftijd van de musici best 'jong' was, 30-40 jaar schatte ik. Eigenlijk is het toch wel bijzonder dat het bijna 3 eeuwen later (het stuk is uit 1741) nog steeds met zoveel inzet wordt uitgevoerd en met volle zalen wordt gewaardeerd. 

Ik heb me geen moment verveeld en bleef geboeid luisteren, kijken en genieten. 

Misschien houden we die concert-traditie rond Kerst er maar in! 

De parken van Zuid:17.5 km

Nou hij staat hoor, mijn boompje, zonder overleg met wie dan ook, zonder compromissen, precies groot genoeg, bont gekleurd met een greep uit onze vier(!) dozen kerstversierselen. En zonder van die heftige slingers. 

Er bleken nog maar bar weinig originele kerstversierselen over te zijn die de storm van ons huwelijk met vier kinderen en meerdere katten (die er wel eens een bal uittikten of een boom in zijn geheel omhaalden) hebben overleefd, die verdeelden we.

Een vogeltje met de goede kant naar voren, 

omdat aan de achterkant een groot gat zit.

       verder een potpourri van versierselen 

Marcel heeft ook nog de paar resterende oude versierselen die we bij moeder Lies op zolder vonden.

De broers en ik hebben ons wel afgevraagd waar de kerstspulletjes van onze ouders zijn gebleven; we hebben zelf het huis leeggehaald, maar niemand heeft daar iets van. We zullen toch niet zó rigoureus geruimd hebben dat ze rücksichtlos zijn weggegooid? 

Ik nam deze kerststal figuurtjes mee en liet de klassieke versie in Zegveld

Ik heb mezelf dit jaar de taak opgelegd om in de komende kerstweek (weken?) in mijn uppie een stol van 1 kg naar binnen te werken. 

Op de derde zondag van de maand is er een Camino 020 wandelgroep, die in en rond Amsterdam wandelt en waarbij je zonder aanmelding mee kunt lopen. 

Ik treinde naar station Amsterdam Zuid, van waaruit we een rondwandeling maakten door de parken van Amsterdam Zuid. Verrassend hoeveel park er is, we liepen vrijwel voortdurend door 'groen' gebied. Het was ijzig koud met een gemene, snijdende wind. Het bleek onderweg op sommige stukken nog gevaarlijk glad te zijn, waardoor ik gespannen en voorzichtig ging lopen. Moeder Lies noemde dat 'hoekig' lopen, niet fijn.

Onderweg heb ik gezellig lopen kletsen met verschillende bekenden en onbekenden, ondermeer over wandelplannen en andere vakanties. Ik kreeg meteen al weer zin in nieuwe avonturen! 

                  De bosbaan als ijsbaan

Nu ben ik weer thuis, met een glas warme glühwein en speculaasjes onder een dekentje op de bank om weer warm te worden.