Het werd een drukke dag in Zegveld. Hannah, Wouter en ik waren er als vroege brigade om Marcel te helpen met de voorbereidingen van zijn kerstdiner, gezellig met zijn vieren bezig in de keuken.
Om half vijf haalden we Suus, Max, zijn familie en hond van het station. Het werd een eerste kennismaking met de Amerikaanse delegatie: vader, moeder en twee tienerbroers. Het bleken heel gezellige mensen, zodat het ook een heel gezellige avond werd.
Ik voelde me zó zwaar in mijn hoofd, dat ik het wijnarrangement aan me voorbij liet gaan (en, voor wie mij kent, dat wil wat zeggen!)
Ik had moeite met mijn rol, ik was vrouw des huizes en gelijktijdig bezoeker in mijn oude huis. Ik voelde me zó niet-thuis, een heel onaangenaam gevoel, losgezongen van de rest.
Gistermorgen sliep ik tot 14 uur en kwam ik alleen mijn bed uit om, met mondkapje voor, een vier-uur dienst in het hospice te werken.
Ik vind het geen straf me deze dagen een beetje terug te trekken in mijn huisje met mijn boom, kaarsjes, bank, televisie en mijn heerlijke warme bed.
Ik heb sinds kort een heerlijk flanellen dekbedovertrek, zodat ik lekker warm lig in mijn onverwarmde slaapkamer.
Wat óók helpt bij mijn behoefte aan een winterslaap: mijn schildklierwaarden liggen (door een experiment van mijn endocrinoloog) volledig op hun gat. De komende weken wordt de dosering schildklierhormoon weer opgekrikt gelukkig.
Inmiddels in Costa Rica:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten