Ik weet niet hoe het opeens kwam, maar gister bedacht ik, dat ik naar de Kerstnachtdienst in de stad wilde. Misschien om deel uit te willen maken van een gemeenschap, uit nostalgie of heimwee? Ik hoefde er niemand uitleg over te geven of verantwoording voor af te leggen. Ik wilde het en ging gewoon.
Uit angst dat er geen plek meer voor me zou zijn in de herberg, was ik er al vroeg en zag ik de kerk vol stromen.
Wat bijzonder om al die mensen te zien, die zich vrij bewegen in een wereld, waarin ze zich thuis voelen en onder elkaar zijn.
Ik kan me niet herinneren ooit als volwassene uit eigen beweging naar een kerkdienst te zijn geweest, alleen bij rouwen en trouwen. Als kind moest je mee en zat je de tijd uit en als ik als jongvolwassene in het weekend thuis kwam, ging ik mee om mijn ouders niet teleur te stellen.
De melodieën en teksten van de kerstliederen zaten nog stevig verankerd in mijn geheugen, ik zong ze zó mee, net als vroeger nog steeds te hoog óf te laag.
Papa zou het me gegund hebben, hij wist hoe blij ik vroeger was als er met kerst de bekende kerstliederen werden gezongen en hoe bekocht ik me voelde als die er nauwelijks tussen zaten.
Alle bekende kerstliederen kwamen voorbij, behalve het Gloria in Excelsis Deo, waar het de kunst was het langgerekte glo-o-o-o-o-oria in één lange ademteug te zingen, zonder extra adem te halen (wat nooit lukte zonder paars aan te lopen).
Na afloop dronk ik een glas glühwein bij café Broere en thuis nam ik een snee kerststol met roomboter en een kop thee.
Merry Christmas!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten