Na een rustige dienst in het hospice (voor mij) en een hectische dag met lekkage door een gesprongen waterleiding na de vorst in Haarlem (voor Marcel), stapten we eind van de middag op de trein naar Utrecht.
Tegenover Vredenburg wist ik een Indiaas restaurant waar we nog net een tafeltje konden bemachtigen (waar komen al die mensen op een doordeweekse avond allemaal vandaan?) en lieten we de tafel vol zetten met kleurrijke gerechtjes.
En toen naar de Grote Zaal van Vredenburg voor de avondvullende uitvoering van de Messiah door de Nieuwe Philharmonie. We hadden een mooie plek in de volle zaal en daardoor goed zicht op het koor en de solisten. Het orkest bestond uit louter strijkers, en nu en dan de pauk en twee lange koperen blaasinstrumenten zonder knoppen, die ik niet kon thuisbrengen. Naast de vier solisten was er een koor van zes mannen en zes vrouwen. Het was ongelofelijk hoe krachtig de muziek en het gezang was en hoe dat die grote zaal vulde.
Vooral het Halleluja aan het eind van het tweede deel was prachtig!
Ik bleek bar weinig van Händel te weten, zo vertelde Wikipedia me dat hij tot Engelsman genaturaliseerd was, wat meteen verklaarde waarom de Messiah in het oud-Engels wordt gezongen. Hij schreef dit oratorium op oudere leeftijd en maakte er een soort come-back mee bij het grote publiek.
Het viel me op dat de gemiddelde leeftijd van de musici best 'jong' was, 30-40 jaar schatte ik. Eigenlijk is het toch wel bijzonder dat het bijna 3 eeuwen later (het stuk is uit 1741) nog steeds met zoveel inzet wordt uitgevoerd en met volle zalen wordt gewaardeerd.
Ik heb me geen moment verveeld en bleef geboeid luisteren, kijken en genieten.
Misschien houden we die concert-traditie rond Kerst er maar in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten