Verrassing in het ziekenhuis

Vorige maand was het even spannend toen ik gewicht verloor, een pijnlijke hals had en de bloedwaarden en bloedarmoede en leverfunctie stoornissen lieten zien. 

Toen er op de PET-CTscan geen aanwijzingen waren voor een kankerrecidief maar wel een schildklier ontsteking met een hyperthyreoidie viel alles op zijn plek en was is een stuk geruster. Meestal geneest dat zonder problemen vanzelf. 

Vandaag werd ik in het ziekenhuis gecontroleerd: de bloedarmoede en de leverziekten waren helemaal verdwenen! De schildklierwaarden waren nog niet bekend tien ik bij de hematoloog zat. 

Terwijl ik nog in het ziekenhuis was, werd ik gebeld door de endocrinoloog, die weer gebeld was door de hematoloog, omdat mijn schildklierwaarden volledig zijn ingestort, onaantoonbaar laag in het bloed!!!!

Nu voelde ik me de laatste weken eerst opknappen, waarbij mijn graadmeter het grasmaaien was: na de diagnose bloedarmoede en hyperthyreoidie moest ik tussendoor steeds bijkomen voordat de klus geklaard was, toen ging het twee weken beter zonder pauzes tussendoor, maar gister moest ik in etappes strijken, zuigen en dweilen omdat ik té moe was. Ik dacht dat het met alle drukte en emoties te maken had.

Nu ik een extreme hypothyreoidie blijk te hebben, zijn de klachten goed te verklaren. Volgende stap is nu starten met Thyrax, dat zijn schildklierhormoontabletjes. 

Nu straks de schildklier scan nog, niet moeilijk om te verzinnen wat daar op te zien zal zijn: helemaal niks, want de schildklier ligt helemaal plat! 

Wat een gekkigheid allemaal! 

The day after

Bij het wakker worden was er een appje van Maarten, ze waren aangekomen in de hoofdstad St José. Na vier en een half jaar hebben ze nog steeds geen officiële status als inwoners van Costa Rica, dus moeten ze het nog steeds doen met de papieren van de lopende aanvraag. Vraag me niet hoe dat kan, maar het schijnt dat je alleen een verblijfsvergunning krijgt als je met flinke lappen geld schuift. Het is elke keer wéér spannend of ze dóór mogen bij de douane. Wéér goedgegaan! 

Ze sliepen er in een logement en zaten de eerste de beste morgen al weer aan een ontbijt van rice and black beans met chilipepers!

Ik zocht afleiding in huishoudelijke bezigheden. In mijn haast om op te schieten gooide ik het natte beddengoed gisteravond in de droger, zodat ik het er vanmorgen heftig gekreukt uithaalde. Spijt! Ik was dus wel gedwongen om de strijkplank en de bout tevoorschijn te halen en dan héél langzaam de kreukels uit de drie dekbedden te strijken. Het zou een heel mindfulle klus kunnen zijn, maar het ergerde me net als de trage hoofdmassage die je krijgt in een te dure kapsalon als ze je haar wassen, ik word er kriegel van. 

En wéér ben ik mijn auto kwijt! Eerst reden de Costaricanen er een maand in rond en vandaag vertrokken Suus, Hannah en Harmen ermee naar Frankrijk, aan de Loire. 

Cecilia is net terug na drie weken pelgrimeren in Zuid Frankrijk en op Facebook zag ik de foto's van de pelgrimage van Simone en Marja rond Vezelay; ik wil óók!

Back home again

En toen was die lange maand tóch opeens voorbij. Het was heerlijk om ze hier te hebben, maar het was ook goed om te merken dat ze weer zin kregen om naar hun eigen plek terug te gaan. 

En nu maar hopen dat met het stijgen van de Covid-vaccinatiegraad de studenten weer gaan komen. Behalve de financiële input hebben ze ook de sociale input en de projecten met de studenten weer nodig om hun leven inhoud te geven.

Ik bracht ze om 6 uur vanmorgen al naar het vliegveld en kroop thuis nog 'even' in bed om vervolgens als een blok in slaap te vallen tot in de vroege middag! 

En dan volgt de grote opruimactie en vis ik dino's uit het grind, vind ik op de gekste plekken legoblokjes, pijltjes, knutselaar en tekeningen, vouw ik kleertjes, ruim ik alle speeltjes uit het bad op en draai ik een paar wasmachines met beddengoed. 

Het gevoel van weemoed heeft een paar dagen nodig om weg te trekken, wat blijft zijn de fijne herinneringen en een smartphone vol foto's!

We hebben het heel fijn gehad. 

Reuring na de rust

En toen waren ze er weer en is er weer leven in de brouwerij. Hier bestuderen ze het leven in de sloot met schrijvertjes en bootsmannetjes en bekijken ze het bezinksel in hun netje in de hoop er een gemene bloedzuiger in te ontdekken. 

We liepen vanmorgen een 7 km lange wandeling bij de Geerkade over landweggetjes in het groen, waarbij de mannetjes, net als hun vader en hun opa, enthousiast grijze reigers, zilverreigers en purperreigers spotten. We zagen zelfs een helblauwe ijsvogel over het water scheren!

En bij thuiskomst waren daar 'de tantes' die de jongens kwamen ophalen voor een logeerpartijtje van één nacht. 

Ondertussen staat het leven in Zegveld in het teken van het kuilen. De weersvoorspellingen bepalen de activiteiten van de veehouders op het land. Bij alle boeren is het gelijktijdig nodig het gras te maaien en te 'schudden' (zodat het gras gelijkmatig kan drogen), het binnen te halen en te 'kuilen'. 

Dat heb ik de eerste jaren helemaal niet begrepen, maar een kuil is dus eigenlijk een bérg, een grasberg waar plastic overheen gaat, met later autobanden erop om het op zijn plek te houden. 

Ik begreep van overbuurvrouw Ria, die getrouwd is met een veehouder, dat het hele huishouden dan dag en nacht in het teken staat van het gras en het kuilen, soms met groot licht tot diep in de nacht tot de klus is geklaard. De machines die daarvoor nodig zijn huren de boeren dan van de lokale coöperatie met  loonwerkers; iedereen wil dan op dezelfde tijd aan de gang, maar dat gaat natuurlijk niet. Zelfs buurman Arie van 71 jaar oud gaat zulke dagen op de boerderij waar hij is opgegroeid en die nu in handen van een ander is, enthousiast mee helpen. Wat een commitment hebben die mannen, want het ís een mannending, de vrouwen zorgen voor de maaltijden tussendoor en komen ook pas tot rust als het gras onder het zeil ligt en de man uitgeput in bed aanschuift. 

Veel gras wordt na het drogen geoogst in van die zwart geplastificeerde rollen (ín ons gezin van oudsher door Marcel 'drollen' genoemd, toen ze tijdens onze kampeervakanties in Frankrijk begonnen op te duiken in het landschap, toen nog zónder plastic eromheen, wat altijd leidde tot grote hilariteit op de achterbank!)

Ik hoop dat alle gras vóór het onweer binnen is gehaald, dan kan Zegveld weer rustig ademhalen. 

Maaltijd in Pand 33

Lach niet, maar ik heb hartje zomer een grote pan erwtensoep staan koken om aan één van de laatste maaltijdwensen van de Costaricanen te voldoen. De pan moet nog een nachtje in de kelder wachten, want ze komen morgen, dan is ie nóg lekkerder. 

De eerste week aten we al boerenkool en het is dat er geen verse spruiten te koop waren anders hadden we die óók gegeten.

Ik kreeg deze prachtige plaatjes door Hanneke toegestuurd. Ze zijn vandaag met opa Toon en oma Erny naar de Beekse Bergen. Dat is vast een succes geweest. 

Onze Wouter (4e van links) is kok en heeft na het voltooien van zijn opleiding en specialisatie in de patisserie gekookt in restaurant Simple in Utrecht. Hij had er een vaste baan gekregen, maar was in voor een nieuw avontuur en is op verzoek van een chef die hij vanuit die wereld kent gevraagd te komen koken in een nieuw restaurant: Pand 33 aan de Nieuwe Gracht in Utrecht. 

Vorige week liep ik er stomtoevallig met Suus (terug uit het Catherijne Convent) langs en mochten we binnen kijken. De keuken was nét geïnstalleerd, er liep nog allemaal bouwvolk, overal stof en cementresten. Met hard werken was het net op tijd klaar, het zag er tiptop uit.

Ze koken nu drie avonden voor familie en vrienden van het personeel, als proefkonijnen voor hun nieuwe kaart. 

We werden ontvangen met een cocktail en mochten bij Wouter en chef Sten in de keuken kijken. Ik verbaas me er bij elk restaurant waar hij gewerkt heeft over hoe klein die keukens zijn. Er moet heel efficiënt gewerkt worden.

De gerechten waren deels vis, vlees en vega, er kan ook veganistisch gegeten worden. Het was allemaal heerlijk met verrassende smaken en prachtig opgemaakt. 

Het was enig, we hebben genoten en zijn trots en blij. 

Eikenprocessierups

Een paar jaar geleden had iedereen het over de eikenprocessierups, de huisarts kwam tubes koelzalf tekort in zijn apotheek om aan de vraag te voldoen. Huilende baby's in bed en volwassenen midden in de nacht onder de koude douche om de jeuk te bezweren. Stukken bos met aangedane eiken werden afgezet voor wandelaars en sindsdien volgehangen met mezennesten om de rups op natuurlijke wijze te bezweren. 

Ik verbaasde me er pas nog over dat ik er deze zomer nog niets over gehoord had en juist tóen spotte Marcel een levensgrote bol rupsen op één van ónze eiken! Hij maakte aanstalten om ze te lijf te gaan tot ik me herinnerde dat ze in stress hun haartjes loslaten (losschieten?) en zo hun omgeving vervuilen met minuscule jeukproducerende deeltjes. Hij heeft de klont nu afgeplakt en de afgesloten ruimte ingespoten met een goedje waar ze dood van gaan. Sorry jongens! 

Vandaag was ik aan het snoeien en ruimen in de tuin en heb ik in een opwelling voor de eerste keer bloemen uit de tuin geknipt (geïnspireerd door Estelle Degas in Louisiana in mijn luisterboek van Japin, die eind 19e eeuw elke ochtend met haar bloemenmand aan de arm de tuin in gaat om verse bloemen te snijden, zie je het romantische plaatje voor je?) waarmee ik een veldboeket maakte. Ik deed dat niet eerder omdat ik het zonde vind om ze uit de tuin weg te halen, hun ondergang tegemoet in een bloemenvaas. 

Ik ben nu toch wel blij mee,toen ik net de kamer binnenkwam werd ik verrast door de kleuren en de zoete, frisse geur.

 

Op mijn 7000 stappen rondje over het Branderpad maakte ik wat foto's van de bloeiende bloemen aan de waterkant; het staat vol met moerasspirea, paarse kattenstaart, kamperfoelie, schermbloemen die ik niet uit elkaar kan houden en het roze wilgenroosje.

Aan de Rondweg staat één van de charmantste boerderijtjes van Zegveld (samen met het oude Lagerhuis en het nieuwgebouwde Riekrijk aan de Hoofdweg). Je kunt het op deze foto niet goed zien tussen de bomen door, maar het staat behoorlijk scheefgezakt. Ik ben zó benieuwd hoe dat daar van binnen is. Hoe zullen ze dat probleem van scheve vloeren opgelost hebben? En zou het niet meer recht te krikken zijn? Ik ben niet brutaal genoeg om zomaar aan te bellen. 

Tafelzilver

Ik glim bijna nét zo als mijn pas gepoetste tafelzilver, het lacht me glimmend tegemoet als ik de schoongeboende keukenla opentrek. 

Ik kocht, toen ik het me eigenlijk niet kon veroorloven, jaren geleden twee afgeprijsde zesdelige cassettes verzilverd bestek in het klassieke model Haagsch Lofje.

Op aanraden van Anneke, mijn poli-assistente en tien jaar ouder dan ik, met wie ik over zulke zaken sprak, ben ik het iedere dag gaan gebruiken in plaats van het (net als mama) op te bergen in de kast en het alleen op hoogtijdagen zwart uitgeslagen tevoorschijn te halen. Dat was een 'gouden' advies, ik heb al 25 jaar elke dag weer plezier als ik er de tafel mee dek. 

Tót het moment dat de boel weer gepoetst moet worden, ga er maar aan staan: groot bestek, klein bestek, van alles twaalf stuks, opscheplepels enz.enz. én mijn in jáaaren bijeen gespaarde verzameling verzilverde theelepeltjes van de Dierenbescherming.

Ik las in een damesblad de volgende tip voor de luie huisvrouw, die ik graag met jullie deel: vul een lage bak met lauw water, een flinke scherp soda en verfrommeld aluminiumfolie, gooi het bestek erin, beweeg af en toe, wacht een paar minuten en spoel de hele handel af onder de kraan, wrijf het droog en geniet van het glimmend resultaat. 

Ik neem jullie nog even mee de tuin in. Op de vlonder staan de uit piepkleine zaadjes opgekweekte tomatenplanten, wel anderhalve meter hoog mét tomaten, die hopelijk nog voldoende zon krijgen om rood te rijpen. 

Ook de pompoenplant begint uit te lopen en maakt de eerste vruchtbeginselen, waarvan ik nog niet durf te geloven dat het volwassen pompoenen gaan worden. 

Maar kijk wat er met de aalbessen is gebeurd! Wie zich de kleurige, vrolijke familiefoto van de uitbundige bessenoogst van vorig jaar nog herinnert, zal begrijpen dat we nu spijt hebben dat we te lamlendig zijn geweest om er op tijd het net overheen te gooien. 

Nu hebben alleen de vogels ervan genoten. 

De borders staan nu vol in bloei en de in het najaar aangeplante Annabellen hebben hun eerste bloemen gekregen om een donkere plek onder de bomen wat op te lichten. 

Ik geniet heel erg van de grote hortensiaborder, die ik op advies van Geertje niet strak in het gelid heb beplant, maar lukraak door elkaar, verschillende soorten, groottes en kleuren. 

Ook aan de voorkant van het huis staan hortensia's, een deel nog van voordat we het huis 22 jaar geleden kochten. Samen met het rieten dak maakte het dat ik al als een blok gevallen was voor het huis, nog vóór de bezichtiging. 

Ik blijf ze koesteren. 

Zomer!

De afgelopen week was er één van drukte en gezelligheid. 

Op de foto de klas van juf Hannah met opzij Suus en Maarten, hij kwam de 3000 euro ophalen die de school had verdiend had voor het 'Regenwoud voor de kinderen'-project. Hannah was drie jaar geleden een paar maanden in Costa Rica op de farm en Suus stond een aantal malen op scholen voor de klas voor het regenwoud. Heerlijk dat ze zo'n gedeelde passie hebben, mijn moederhart maakte een sprongetje! 

We bezochten oma Bé en aten een taartje in de tuin.

We zagen de kinderen nét zo enthousiast in het Linnaeushof (al bijna zestig jaar de grootste speeltuin van Europa!) rondrennen als ikzelf deed in de zestiger jaren en Maarten in zíjn jeugd.

Ik bracht met Suzanne een bezoek aan de tentoonstelling over Maria Magdalena in het Catherijne Convent in Utrecht. In de kunst wordt zij door de eeuwen heen getoond in een steeds andere rol: als (bekeerde) hoer, apostel der apostelen, geliefde of levensgezel van Jezus. De prachtige expositie werd door een vriendin van Suzanne, die er conservator is, tot stand gebracht. Ik vind het een aanrader, het verandert je (kortzichtige?) ideeën en maakt dat je je realiseert hoe gekleurd je kennis van de geschiedenis is. 

Een Haeckje hoort tot de geëikte wandelingen waar iedereen steeds weer van geniet. 

Gister genoten de jongens met een bak popcorn van een animatiefilm op groot doek in de bioscoop....

..... en vandaag hingen de heren boven de vijver het leven in het water te bekijken. 

En toen viel er een weldadige rust over Zegveld; de familie verkaste voor de komende week naar Brabant en ik lag in de tuin te luisteren naar een luisterboek van Arthur Japin, die zelf zijn roman mrs. Degas voorleest. 

Nog geen dramatisch afscheid, want volgende week komen ze de laatste dagen voor vertrek nog even terug!