En toen waren ze er weer en is er weer leven in de brouwerij. Hier bestuderen ze het leven in de sloot met schrijvertjes en bootsmannetjes en bekijken ze het bezinksel in hun netje in de hoop er een gemene bloedzuiger in te ontdekken.
We liepen vanmorgen een 7 km lange wandeling bij de Geerkade over landweggetjes in het groen, waarbij de mannetjes, net als hun vader en hun opa, enthousiast grijze reigers, zilverreigers en purperreigers spotten. We zagen zelfs een helblauwe ijsvogel over het water scheren!
En bij thuiskomst waren daar 'de tantes' die de jongens kwamen ophalen voor een logeerpartijtje van één nacht.
Ondertussen staat het leven in Zegveld in het teken van het kuilen. De weersvoorspellingen bepalen de activiteiten van de veehouders op het land. Bij alle boeren is het gelijktijdig nodig het gras te maaien en te 'schudden' (zodat het gras gelijkmatig kan drogen), het binnen te halen en te 'kuilen'.
Dat heb ik de eerste jaren helemaal niet begrepen, maar een kuil is dus eigenlijk een bérg, een grasberg waar plastic overheen gaat, met later autobanden erop om het op zijn plek te houden.
Ik begreep van overbuurvrouw Ria, die getrouwd is met een veehouder, dat het hele huishouden dan dag en nacht in het teken staat van het gras en het kuilen, soms met groot licht tot diep in de nacht tot de klus is geklaard. De machines die daarvoor nodig zijn huren de boeren dan van de lokale coöperatie met loonwerkers; iedereen wil dan op dezelfde tijd aan de gang, maar dat gaat natuurlijk niet. Zelfs buurman Arie van 71 jaar oud gaat zulke dagen op de boerderij waar hij is opgegroeid en die nu in handen van een ander is, enthousiast mee helpen. Wat een commitment hebben die mannen, want het ís een mannending, de vrouwen zorgen voor de maaltijden tussendoor en komen ook pas tot rust als het gras onder het zeil ligt en de man uitgeput in bed aanschuift.
Veel gras wordt na het drogen geoogst in van die zwart geplastificeerde rollen (ín ons gezin van oudsher door Marcel 'drollen' genoemd, toen ze tijdens onze kampeervakanties in Frankrijk begonnen op te duiken in het landschap, toen nog zónder plastic eromheen, wat altijd leidde tot grote hilariteit op de achterbank!)
Ik hoop dat alle gras vóór het onweer binnen is gehaald, dan kan Zegveld weer rustig ademhalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten