The day after

Bij het wakker worden was er een appje van Maarten, ze waren aangekomen in de hoofdstad St José. Na vier en een half jaar hebben ze nog steeds geen officiële status als inwoners van Costa Rica, dus moeten ze het nog steeds doen met de papieren van de lopende aanvraag. Vraag me niet hoe dat kan, maar het schijnt dat je alleen een verblijfsvergunning krijgt als je met flinke lappen geld schuift. Het is elke keer wéér spannend of ze dóór mogen bij de douane. Wéér goedgegaan! 

Ze sliepen er in een logement en zaten de eerste de beste morgen al weer aan een ontbijt van rice and black beans met chilipepers!

Ik zocht afleiding in huishoudelijke bezigheden. In mijn haast om op te schieten gooide ik het natte beddengoed gisteravond in de droger, zodat ik het er vanmorgen heftig gekreukt uithaalde. Spijt! Ik was dus wel gedwongen om de strijkplank en de bout tevoorschijn te halen en dan héél langzaam de kreukels uit de drie dekbedden te strijken. Het zou een heel mindfulle klus kunnen zijn, maar het ergerde me net als de trage hoofdmassage die je krijgt in een te dure kapsalon als ze je haar wassen, ik word er kriegel van. 

En wéér ben ik mijn auto kwijt! Eerst reden de Costaricanen er een maand in rond en vandaag vertrokken Suus, Hannah en Harmen ermee naar Frankrijk, aan de Loire. 

Cecilia is net terug na drie weken pelgrimeren in Zuid Frankrijk en op Facebook zag ik de foto's van de pelgrimage van Simone en Marja rond Vezelay; ik wil óók!