Chimerisme

Even een kort college hierboven uit Wikipedia. Na de allo SCT ben ik nu ook een chimeer, ook al zie ik er niet zo gek uit als het beest op de afbeelding hierboven. Bij het bloedonderzoek vanmorgen zat ook een test op de verdeling van míjn DNA en dat van de donor in mijn witte bloedcellen. Het beloop van dat percentage is belangrijk om te kunnen beoordelen of het transplantaat aanslaat (het percentage donor DNA moet steeds hoger worden) of dat het afgestoten wordt (dan daalt het percentage donor DNA)

Als je een nier van een donor hebt, dan zit er op één plek een lichaamsvreemd orgaan in je lijf. 

Bij mij is mijn eigen bloedaanmaak- en afweersysteem vernietigd en is een nieuw systeem mijn lichaam ingebracht dat mijn hele lichaam vult, niet alleen mijn beenmerg en mijn lymfeklieren, maar mijn hele lijf tot in de kleinste haarvaten. 

Als ik gekke verschijnselen heb, zoals die dikke lippen, prikkend en tintelend mondslijmvlies, plotselinge pijnklachten of onverwacht braken, dan denk ik dat mijn 'vreemde' gast dat veroorzaakt. Ik kan niet goed verwoorden hoe dat voelt, maar het geeft een gevoel van afhankelijkheid van mijn 'alien', hoe heeft hij het vandaag met me voor?

Het is op maandagmorgen altijd superdruk bij de bloedafname, je moet eerst in een lange rij om een nummertje te krijgen. Er zijn verschillende codes: het gewone pleps krijgt een A nummer met een wachttijd die kan oplopen tot een uur, de mazzelaar met een kwaadaardige ziekte krijgt een B nummer en mag zo doorlopen naar de wachtkamer om al na een paar minuten geprikt te worden. Héérlijk bevoorrecht gevoel geeft dat! 

De bloeduitslagen waren goed, alleen dat Hb wil niet omhoog, nu 5.7 Er zijn geen signalen van een tekort aan bouwstoffen én geen tekenen van afbraak, zodat de hematoloog het ook niet kan verklaren. Zolang het maar niet daalt ben ik niet ongerust, maar ook nog niet echt tevreden.

Nostalgie

Ik heb van broer Ewout en schoonzus Esther het boek 'Wandellust' van Twan Huijs gekregen en ben er enthousiast in begonnen. Na de mislukking van zijn late night programma op RTL4 heeft hij veel gewandeld in Nederland om afstand te nemen. Hij doet in zijn boek verhalend verslag van zijn wandeltochten, vaak met familie, boswachters en soms met een BNer en eindigt elk hoofdstuk met een korte routebeschrijving. 

Ik werd helemaal enthousiast van zijn verhaal over Tiengemeten, het kleine Zuid-Hollands eilandje dat aan de natuur is teruggegeven en waar je kunt wandelen en overnachten. Ik had al helemaal uitgezocht hoe en waar we daar een klein wandelarrangementje zouden kunnen realiseren tot ik opeens ontnuchterd tot het besef kwam dat ik dat helemaal niet mág in het eerste jaar na mijn SCT! Ik mag niet naar het buitenland, maar ook niet naar de Waddenzee en op dit eiland zit je ook met beperkte mogelijkheden om met de veerboot over het Haringvliet de vaste wal (en een academisch ziekenhuis) te bereiken en 's nachts al helemáál niet.

Zelfs zo'n klein avontuur moet dus nog even een jaartje wachten! 

      Jaren zestig foto met zelfontspanner

Het was druilerig weer vandaag, echt een moment om eens wat fotoalbums van mijn ouders uit de berging te halen, die hier al tien jaar staan opgeslagen. Wat een nostalgie: kiekjes uit hun verlovingstijd eind jaren veertig met gekartelde randjes, hun trouwfoto's, Sinterklaas- en verjaardagsfoto's met mijn broers en ik als jonge kinderen, kampeervakanties, vaag verkleurde jaren zeventig kleurenfoto's, het kwam allemaal voorbij. 

Vanmiddag ging tóch de zon nog schijnen en liepen Geertje en ik een rondje Zegveld, waarbij we een avontuurlijk, voor de wandelaar opengestelde weilandroute namen en locals ontmoetten door wie we uitgebreid bijgepraat werden over de historie en het onderhoud van het boerenerf. 

Spiegel

Ik schrik 's morgens elke keer wel even van die mevrouw met al dat haar in de spiegel als ik mijn pruik op heb, terwijl ik de avond ervoor nog mijn tanden stond te poetsen met zicht op mijn kale koppie in diezelfde spiegel, tóch voel ik me prettiger met pruik dan met mijn mutsjes op. Dan nog dat bleke koppie, die opgezette, bloedeloze lippen en de pigmentvlekken in mijn hals. Het zal nog wel even duren voordat ik mezelf weer op slag herken in de spiegel.

Bij 'Tussen kunst en kitsch' werd woensdag een theepot in de vorm van een bloemkool geshowd, die bij de Engelse theevisite fungeert als conversation-piece voor de dames. Zo'n theepot heb ik ook een poosje terug gekocht bij Xenos. Geen bloemkool, maar een lama of dromedaris, daar komen wij én onze gasten niet helemaal uit. Zo grappig om te zien hoeveel reacties deze aankoop losmaakt, met recht een conversation-piece!

Op de Facebooksite zijn er veel reacties op een post van een allo sct patiënte die negen maanden na de transplantatie nog steeds zoveel spier-, gewrichts- en stijfheidsklachten heeft dat ze maar beperkt bewegen kan. Dat maakte een storm van reacties los van medepatiënten die (tot 13 jaar na sct!) nog steeds met zulke beperkende klachten zitten. 

Op zulke momenten voel ik me haast schuldig dat het bij mij zo makkelijk gaat. Het soort schuldgevoel waar zwemmer Maarten van der Weijden mee kampt, omdat hij wél genas van leukemie terwijl twee van zijn zaalgenoten het later niet zouden overleven.

Ik prijs me gelukkig. 

Zoenlippen

Wat ik nu weer voor raars heb, mijn lippen zijn dik en gespannen, het lijkt net of ik ze heb laten opspuiten. Als zestigplusser heb ik van die zuinige, strakke lippen gekregen en als ik ze nu stift met een vettige lipstick (omdat ze zo schraal voelen) heb ik opeens een heel oppervlak in te kleuren. Ik heb geprobeerd het op de foto te zetten, maar daarbij vergroot ik ook dusdanig mijn gerimpelde huidje en sjaggerijnige plooien naast mijn mond uit dat ik die naar niet met jullie deel. Ook de slijmvliezen in mijn mond zijn wat gevoelig zonder dat ik gekke plekjes zie, even afwachten en anders vraag ik maandag wel in het ziekenhuis of het een bijwerking of een infectie is.......

 

We hadden na de lunch opeens het allesoverheersende gevoel dat ons leven niet verder kon zonder een tweede bladerenhark, zodat we wel naar het tuincentrum toe moesten. We kwamen voor de tweede keer terecht in de uitbundige kerstmarkt waar in de route niet aan te ontkomen valt, maar het lukte ons om met alleen een hark (en, vooruit, twee oliebollen) bij de kassa aan te komen.

Ik mag gelukkig met mijn kwetsbare gestel nog niet zelf het schapenhok uitmesten (mijn taak) en kon het deze keer aan Marcel overlaten. Ik weet niet hoelang dat excuus telt, misschien wel blijvend! 😉

Wandelen

Gisteren was een minne dag. Ik bezocht mama, ze heeft nog steeds wat zuurstof en ligt grotendeels op bed onder een extra dekentje. Ze knapt niet echt op, maar ligt zonder klachten met dwalende, open ogen, soms reagerend op mijn aanspreken. 

Ik had overdag een pijnlijk gespannen gevoel achter mijn borstbeen, alsof mijn slokdarm van binnen uit werd opgeblazen, een onheilspellend gevoel. De avond tevoren werd ik er ook door geplaagd en eindigde het met braken, bah! Toen ik 's middags thuiskwam ben ik naar bed gegaan en sliep ik de hele middag. Na een kleine avondmaaltijd begon het weer van voren af aan. Ik begon natuurlijk al verklaringen te zoeken in omgekeerde afweer in mijn maagdarmkanaal, maar vanmorgen was er weer niks aan het handje. 

Vanmorgen kwam Cecilia (met wie ik een Camino en meerdere dagtochten in Nederland liep) op bezoek met heerlijke taartjes. We liepen een wandeling in Linschoten met een broodje halverwege. Heerlijk om dat weer als vanouds samen te kunnen doen! We planden meteen een volgende wandeling. 

Mijn smaak en reuk hebben zich inmiddels hersteld, zodat ik vanmiddag mijn eerste glaasje wijn dronk sinds medio september. Het smaakte me opperbest! 

Tuin- en schoonmaakdag

Oud collega Bert postte gisteren dit plaatje, het past mooi bij mij herstelproces, vandaar dat ik hem hier deel en..... het is voor iedereen een wijze raad. 

Vanmorgen liepen we voor het eerst een heel Haeckje van een uur, makkie! En wat was het mooi met stralend blauwe luchten en met rijp op de bladeren. 

Vanmiddag kwam mijn hulp weer poetsen; nu ik wat vitaler word, voel ik me een beetje opgelaten als ze voor mij aan het werk gaat, zodat ik met mijn stofdoek ook wat nuttig werk verrichtte in de woonkamer. Ik schrok van alle spinragjes en de hoeveelheid stof, er is geen stofdoek meer door de kamer gegaan sinds ik half september het ziekenhuis in ging! 🤭

Anita lapte de de keukenramen strak en streeploos schoon en nam al het houtwerk in de keuken af tot en met de balken van het plafond. Ze houdt van grondig! Leuk om te zien dat ze echt voldoening heeft van haar inspanningen in een huis met achterstallig poetswerk.

 

's middags toog ik met Marcel de tuin in om takken te hakselen. Enig werk is dat! Ik had een enorme berg takken liggen. Je steekt de takken van boven tussen de draaiende messen en een motortje trekt de tak dan naar beneden uit je handen en verhakselt ze. Af en toe kan de bak leeg gegooid op het bospad en na een uurtje is alles weg! De dunne twijgen verbrandde Marcel achter op de vlonder in een constructie van vuurkorf op een vuurschaal, dat vindt híj dan weer leuk! 

 

Wat een bevoorrecht leven hebben ik toch als pensionada, ik vraag me regelmatig af hoe ik in vredesnaam voorheen tijd had om ook nog fulltime te werken met nacht- en weekenddiensten en een gezin met vier kinderen! Ik ben al zeven jaar geleden gestopt met werken nadat ik voor het eerst kanker kreeg en dan te bedenken dat het nog steeds drie jaar duurt voor ik aan mijn AOW toe ben. Ik heb jaren gedacht dat ik de 65 jaar niet zou gaan halen en nu ziet het er naar uit dat ik volgend jaar mijn gespaard pensioen kan gaan laten uitkeren! 

Rust

De afgelopen drie dagen was mijn schoonmoeder (ook wel moeder Lies of oma Bé) hier te logeren. Ze komt met enige regelmaat een paar nachtjes hier, maar door corona, mijn ziekte en opname en de drukte in huis met de Costaricanen was het er nu al maanden niet van gekomen. Ze zit al vanaf maart opgesloten in huis met een enkele ontsnapping naar de kapper en aanvankelijk raam-, deur-, tuin- en nu ook binnenbezoekjes op afstand van haar mantelzorgers, de buurvrouw, een kleinzoon en nu en dan van ons. Boodschappen doen, één van de kleine geneugten in haar leven, viel ook weg, die krijgt ze nu thuis bezorgd. 

Ze was dus hard aan een verzetje toe.

Dat was te merken aan haar gedrag: ze kletste honderd uit en at en donk met smaak van alles wat haar werd voortgezet. Ze showde na aankomst vol trots onze tuin met schaapjes aan de mantelzorgers die haar naar Zegveld brachten.

Normaal bezoek ik met haar een tuincentrum of (nóg leuker) onze grote Lidl voor toiletpapier en keukenrollen, maar nu niet met het coronagevaar. 

Gister kwam Hannah gezellig langs, altijd geduldig de verhalen van vroeger aanhorend (wat mij na al die jaren wel eens moeite kost) én ze pakte al oma's chocolade letters voor de hele familie mooi in met strikken en door oma geschreven naamstickers. 

Hannah vroeg me wat ik verder ga doen nu de tuin klaar is voor het winter seizoen. Dat zette me met één klap in de realiteit. Ik heb me in de afgelopen geen moment verveeld, maar vroeg me plots vol schrik af wát ik eigenlijk moet gaan doen! Het hospice, waar ik twee á drie keer in de week kwam valt voorlopig uit, er zijn geen Costaricanen meer, Marcel wil geen hond in huis, ik mag nog niet op reis (jullie nu ook niet natuurlijk) en (net als iedereen) niet te veel onder de mensen komen. 

Maar terwijl Marcel moeder Lies weer naar huis rijdt, en ik rustig met mijn heerlijke boek op de bank zit, mooie muziek uit de boxen, lampen aan en buiten grijs, druilerig en guur, voel ik me innig tevreden en geniet ik van de rust om me heen. Die toekomst, die komt wel en vult zich vanzelf weer met stress, ontspanning, ergernis, klusjes, zwangere schaapjes, lange wandelingen, gezellige bezoekjes en straks een feestelijke boom in huis. 

No worry!

Volop in actie

Het is ongelooflijk hoe goed het conditioneel met me gaat, ik heb drie dagen op rij flinke tuinwerkzaamheden verricht, de laatste twee dagen samen met Marcel. We hebben de wilg geknot, waar een enorme berg hout vanaf kwam, die weer in overzichtelijke stammen, takken en twijgen moest worden geknipt, verdeeld en weggewerkt. Er ligt nu een flinke stapel te wachten op een hakselsessie. Ik heb struiken en uitgebloeide vaste planten gesnoeid, we hebben paden aangeveegd én ik heb nog één maal het gras gemaaid! De tuin is bijna winterklaar! 

Elly van het hospice kwam onverwacht langs om de zieke een bloemetje te brengen en was heel verrast dat ze me in overall met een kruiwagen in de tuin aantrof! 

En nu lees ik vanmorgen een vraag in de Facebook groep van patiënten na een allo SCT of een kerstboom al 'mag' 100 dagen na een transplantatie. Ik heb toen nog eens opgezocht hoe dat dan zit met de leefregels en planten; blijkt dat ik geen snijbloemen in huis mag hebben (ik heb na thuiskomst uit het ziekenhuis gemiddeld drie boeketten tegelijk in huis verdeeld staan!), dat ik liever geen planten moet verpotten (ik heb buiten bakken violen, helleborus en kamerplanten staan verpotten) en dat ik met tuinieren contact met tuinaarde moet vermijden (ik zat de laatste dagen met mijn handen in rottend blad én in de aarde). Had ik het anders gedaan als ik dat hoofdstuk tevoren beter had gelezen? Op hoop van zeggen dan maar! 

Ik was vanmorgen opeens die mutsjes op mijn kale hoofd helemaal zat. Zo'n mutsje zit half over je oor, dat is lastig met je bril opzetten en met mondkapjes om doen. Ik heb toen mijn pruik uit 2013 uit de mottenballen gehaald en opgezet. Wat een kop met haar!!! De rek is er iets uit, misschien is ie van ouderdom wat gaan lubberen, eerst maar eens kijken of ie niet afwaait als ik in de wind loop of fiets! 

Bij ons in het Groene Hart begin ik weer schaapjes in de weilanden te zien met grote rode vlekken op de rug. Pas toen we hier in de regio kwamen wonen heeft boer Willem me uitgelegd dat de ram die de ooien moet dekken een tuigje om krijgt met een blok verfkrijt op zijn borst, zodat iedere ooi die hij gehad heeft een vlek verf op de rug krijgt. Zó kan de boer zien of alle ooien gedekt zijn. 

Ik heb nog geen liefkozende acties gezien tussen onze logé (door Marcel Harry Dekkers gedoopt, vanwege de hoog gespannen verwachtingen die we van hem hebben) en Claire en Anne. De schapenboer waar Harry vandaan komt schatte in dat hij in december voldoende geslachtsrijp is om de dames te bevruchten. Ik ben benieuwd! 

Work out in de buitenlucht

Nou vergat ik nog helemaal te delen hoe blij ik ben met mijn huishoudelijke hulp! Zij is een vrouw naar mijn hart! Alle stoelen omgekeerd op de keukentafel voordat ze ging zuigen en dweilen, alle spinrag weg met de plumeau en ze gaf de badkamer een grondige schoonmaakbeurt. Het hele huis rook naar chloor en allesreiniger. Zó blij met haar. 

Dat gaf míj weer ruimte om me af te matten in de gezonde buitenlucht. Die bladeren bleven maar lonken, zodat ik gisteren naar buiten werd gelokt en met mijn tuinhandschoenen aan grote armen heerlijk naar herfst geurende, licht rottende bladeren in de groenbak gooide en zelfs met de kruiwagen naar achter bracht (met legio korte adempauzes). Ik snoeide en passant de té opdringerige klimop meteen maar terug. Zo'n work out in de buitenlucht geeft me meer plezier dan een kamer stofzuigen en... met zichtbaar resultaat. De verpleegkundige adviseerde me mijn bovenarmen wat te oefenen omdat die met wandelen niet aan bod komen, dát is wel gelukt zo! 

Wat ik wel begin te missen is mijn glaasje wijn of bier rond borreltijd. Even een moment van rust, een kantelmoment tussen de dag en de avond, van actief zijn over naar relaxen. Terwijl de één aan het koken begint samen de puzzel uit de krant maken, luxaflex naar beneden, kaarsje aan, knabbeltje erbij, het hele plaatje! Ik heb er nog geen trek in, maar het wordt ook ontraden om alcohol te gebruiken na een sct, hoewel ik niet duidelijk kan achterhalen waarom eigenlijk. Tóch nog eens navragen! 

Ziek moesje

Sinds vorige week is ons moesje een beetje ziek. Het begon vorig weekend met braken en koorts, later werd ze verdacht van een verslikpneumonie, de coronatest was negatief. Mama is 94 jaar oud, ze heeft Alzheimer sinds ze ca 78 jaar oud was en woont nu al ruim 10 jaar in verpleeghuis Oranje Nassau's Oord in Wageningen. In de laatste jaren raakten we haar steeds verder kwijt en ze is nu volkomen verdwenen in haar dementie. We zijn blij als we een glimlach van haar krijgen, die geeft ze graag als je haar liefdevol toespreekt, waarna ze al gauw weer verdwijnt in zichzelf. Ze reageerde altijd heel vrolijk op muziek (vooral André Rieu) en foto's en filmpjes van de achterkleinkinderen, ook dat werd de laatste tijd minder. We realiseren ons dat haar leven zomaar tot een eind kan komen, we hebben al tien jaar stukje bij beetje afscheid van haar genomen, maar misschien verrast ze ons en knapt ze weer op, we wachten het af. 

Ik ben vanmorgen in mijn uppie in de auto naar haar toegereden, óók die drempel is weer genomen. 

Waar een ander op moet letten niet te veel calorieën binnen te krijgen, ben ik dagelijks aan het passen en meten of ik er wel voldoende calorieën in krijg! Vanmorgen nam ik na mijn vlaflip een stukje schuimtaart en onderweg in de auto als lunch een saucijzenbroodje bij het tankstation, bij thuiskomst een glas chocomel, een redelijke score om twee uur's middags.

Ik realiseerde me bij het pillen slikken dat water opeens weer gewoon naar niks, naar gewoon water dus smaakt, tot nu toe was water steeds vies! Maar trek in eten heb ik nog steeds niet. 

Gister was ik voor controle in het ziekenhuis, mijn Hb blijft nog laag met 5.7, ik moet volgens de hematoloog geduldig wachten tot het gaat klimmen. Ze was verder zó tevreden dat ik twee weken weg mag blijven. 

Ik vroeg haar hoe ze erover dacht als ik binnenkort weer wat in het hospice zou gaan doen waar ik als vrijwilliger werk. Ze raadde het sterk af, ik moet ruimtes met meerdere mensen voorlopig mijden, ook al houd ik afstand en draag ik een mondkapje. Jammer, want ik ben er graag. 

Op de terugweg naar huis deed ik even een boodschap bij de Jumbo, ik was er nog niet geweest sinds de opname, maar Marcel en ik hadden geen afspraken gemaakt en hij werkt vandaag.... Ik voelde me ondanks mijn mondkapje heel onveilig en onzeker en haastte me met een verse pizza in mijn karretje snel naar de uitgang. Voorlopig maar even blijven mijden. 

Herpes

Vrijdag werd ik wakker met een pijnlijke onderlip met een paar blaasjes, een beginnende koortslip! Na telefonisch overleg met het ziekenhuis ben ik meteen begonnen met een kuur virusremmer en Zovirax zalf op mijn lip. Het heeft supergoed gewerkt, want het heeft niet doorgezet.

Ik weet niet of het er iets mee te maken had, maar gisteren heb ik de hele dag geslapen en kwam ik alleen even mijn bed uit om te eten. Dat kwam echter niks van terecht, want toen ik de lucht van de warme maaltijd rook, moest ik overgeven, waarna ik weer mijn mandje in kroop en verder sliep tot vanmorgen aan toe! 

Toen vanmorgen de zon scheen en Marcel voorstelde om een stukje te lopen moest ik mezelf even oppeppen om er enthousiast op in te gaan. Het werd geen succes, gedurende het uurtje dat we liepen heb ik wel vier keer op een bankje gepauzeerd en ik was blij dat we weer bij de auto kwamen, net voordat de regen begon te vallen. 

Misschien ben ik deze week iets te hard van stapel gelopen en moet ik even gas terugnemen. 

Ik zit nu heerlijk op de bank met een dekentje, heb gezellig wat telefoontjes gepleegd en ga nu lezen in een dikke pil die ik van Roeland en Marga kreeg: 'Het verre veld'. De regen slaat tegen de ruiten, de lampen zijn aan en naast me staat een pot thee. Echt zondagmiddag! 

De gelukkige huisvrouw

Vanmorgen ben ik voor het eerst weer eens achter mijn pc gaan zitten om achterstallige administratie weg te werken, de helpdesk van een telefoon provider te bellen, waar ik me door alle keuze menu's wist heen te werken naar een échte medewerker die uiteindelijk een langlopend probleem voor me op wist te lossen (eerst zien dan geloven!), oude mails door te spitten ed

Ik had een paar brieven om te posten en maakte van deze gelegenheid gebruik om voor het eerst weer eens de fiets te pakken, de brieven te posten en een half uurtje te fietsen, wat bij ons tussen de weilanden altijd met stukken fikse tegenwind gepaard gaat. Ook met de loodgrijze luchten van vandaag tóch lekker even buiten in beweging geweest! 

Ik kan overdag niet rustig op de bank zitten met een boek, calvinistisch trekje denk ik. Ik kan nog niet te zware klussen doen (ik kijk met afgrijzen naar de bergen bladeren op en aan de rand van het erf die ik zo dólgraag weg zou willen kruien naar de composthoop), dus ik doe kleine, overzichtelijke klusjes in huis. Eerder deze week ontdooide ik mijn vrieskast en deelde hem weer overzichtelijk in, vandaag haalde ik mijn voldoening uit het leeghalen van de plank boven mijn aanrecht, het poetsen van de plank en het schoonmaken van alles wat er op staat én het leeghalen en soppen van een paar keukenlades, zittend op een stoel. 

's Avonds verraste ik manlief uit zijn werk met zelfgemaakte mosterd soep en courgette pancakes van de laatste courgette uit eigen tuin. 

Heerlijk dat een mens zo'n voldoening kan halen uit een dagje huishouden. No hurry!

Voortgang

Één van de bijwerkingen van de Busulfan (chemo) die ik tijdens de opname kreeg is hyperpigmentatie, dat is met name te zien in mijn liezen en oksels, maar ook op mijn onderarmen en in mijn hals. Het schijnt dat het op de lange termijn wel weer verdwijnt. Ik moet het insmeren met parfumvrije zalfjes.

Ik kan inmiddels douchen en afdrogen zonder tussendoor amechtig op de rand van het bad in mijn natte, blote niksie bij te hoeven komen, da's ook weer een stap vooruit! 

Ik maakte deze week een prachtige wandeling in het Groene Hart, een voor mij nieuw stuk. We liepen twee uur(!), de grenzen worden steeds verlegd! 

Vandaag had ik een kennismakingsgesprek met Anita, zij komt me de komende tijd helpen om het huis weer helemaal op orde te krijgen na de periode met intensieve bewoning en achterstallig stof-, zuig- en sopwerk. Heerlijk dat dat van mijn schouders af genomen wordt! 

Derde controle

Gister arriveerden de kinderen op hun OV fietsen met verjaardagshoedjes en feesttoetertjes. Maxwell had heerlijke koekjes gebakken voor bij de koffie, Marcel had een heerlijke lunch voorbereid, we wandelden een Branderpadje (ik liep het hele rondje mee) en we aten appeltaart bij de thee, tóch een verjaarspartijtje! 

Vanmorgen was ik voor controle in het ziekenhuis. Mooie uitslagen: het Hb was gestegen van 5.0 naar 5.6, dus ik hoefde gelukkig geen transfusie. Het percentage witte bloedcellen in mijn bloed is 98 tot 100 procent, ook dát is een mooie uitslag en tenslotte zijn mijn leverwaarden vrijwel genormaliseerd. De hematoloog was zeer tevreden over mijn vorderingen met het wandelen en benadrukte dat ik geduld moet hebben en mezelf niet moet overvragen. Ik ben een kilootje afgevallen ten opzichte van het ontslag dus ze raadde me meer calorie- en eiwitrijke tussendoortjes en snoeperijen aan. 

Ik ga vol vertrouwen verder! 

Wat een prachtig weer voor in november, we aten appeltaart op de vlonder in de tuin!

Vanmiddag nog tompoucen eten met Gerard en Jeanette en dan heb ik voor vandaag weer genoeg tussendoortjes binnen! 

Blik weer vooruit

Aan het begin van de dag werd ik gebeld door vriendin Mildred die me moederlijk maar duidelijk liet weten dat ik niet goed bezig was. Belachelijk om drie weken na ontslag ramen te gaan lappen of te verwachten dat Marcel dat allemaal gaat doen. Ze adviseerde me om mijn energie alleen voor leuke dingen te gebruiken en als de gesmeerde bliksem een huishoudelijke hulp te zoeken om de komende maanden het huis schoon te houden. Die klare taal had ik net nodig! 

Als eerste actie vandaag heb ik me via internet ingeschreven voor een huishoudelijke hulp en vervolgens zijn Marcel en ik samen een stuk gaan lopen in het Linschoter bos. We parkeerden de auto op een andere plek dan anders om de route wat in te korten, maar het bleek nog een fikse wandeling in mijn trage tempo, en kleine vier km!

Thuis was ik in de keuken druk met afwegen, deeg kneden (zwaar! pauze nodig), appels schillen en snijden, deeg in de vorm boetseren en afbakken van de klassieke appeltaart voor het verjaardagsfeestje van Hannah en Marcel morgen. We vieren het door corona in select gezelschap met drie eigen kinderen zonder aanhang (waarbij we de strikte regels met één overschrijden).

Tranen

De dag begon al niet goed, geen zin om uit bed te komen, niet blij. Toen Marcel naar zijn werk vertrokken was, stond ik pas op en toen ik vervolgens de zon door de keukenramen zag schijnen werd ik niet vrolijk, maar ergerde ik me aan de smerige ramen en toog ik met een emmertje sop en spiritus aan het ramen lappen, steeds na een paar ruitjes voorovergeklapt op tafel weer op adem komend. Het maakte me zo boos en opstandig, dat voortdurend tegen mijn grenzen aanlopen bij de meest simpele en toch ook noodzakelijke klusjes. De onmacht gaf me een wanhopig gevoel, zonder vertrouwen in een goede afloop. Hoe ziet mijn toekomst er uit? Een voortdurend gevecht met mijzelf? 

Nu heb ik een echtgenoot die niet graag in opdracht werkt en verzoeken pas inwilligt op een moment dat het hem past, dat maakt het ook niet eenvoudig. 

In de hoop wat op te monteren in de natuur liep ik een (wat ingekort) Branderpadje, maar in plaats van te genieten van al dat moois om me heen, eindigde ik in tranen op een bankje. 

Thuis kroop ik doodop in bed en viel als een blok in slaap. 

Het is nu zes uur, Marcel is terug van zijn werk en staat bami te koken. Hij had een slagroomtaartje voor me meegenomen en dat was dan weer zo'n lief gebaar, dat ik de dag tóch weer wat positiever af kan sluiten. 

Houdt vertrouwen en heb geduld meisje!

Marcel jarig

Vanmorgen was het voor het eerst mijn beurt om de echtelijke stond te verlaten om manlief te verrassen met koffie en een ontbijtje op bed, want jarig, 68 jaar!

's Morgens was ik bezig met het bakken van een appeltaart, niet de traditionele die hij op zijn verjaardag altijd krijgt, maar een pencee taart met amandelspijs en, okay, wél met échte slagroom, geen slagroomspuit.

Om hem op zijn verjaardag niet te overvragen, maakte ik van deze droge dag gebruik om met mijn bladblazer het erf te lijf te gaan. Zolang ik de blazer maar ontspannen vasthield en hem heen en weer liet zwaaien was het best te doen. Ik blies alles aan de zijkanten, nog niet in staat om op en neer te bukken om het in de groenbak of de kruiwagen te doen. Na afloop lag ik een uurtje knock-out op bed.

De verpleegkundige raadde me aan om wél mijn grenzen op te zoeken, maar er niet overheen te gaan; dat is juist zo lastig! 

Broer Roeland en Marga kwamen op zieken/verjaardagsbezoek, verder een weinig feestelijke verjaardag in coronastilte.