Dag 9: Héél véél bomen, 22.1 km

Gisteravond moest ik door dit soort donkere straatjes de weg terugvinden in het labyrint van de oude binnenstad van Viterbo.

Vanmorgen was dat makkelijker bij daglicht, maar raakte ik 'gevangen' tussen de middelbare scholieren, die de smalle straatjes verstopten onderweg naar school. Ik kwam in een cafeetje terecht,  waar ze massaal koffie en dolces bestelden, zoals ze bij ons worstenbroodjes en energiedrankjes scoren bij de Jumbo.

Ik maakte er kennis met de marmelade-croissant, die in plaats van met pudding vol met marmelade is gespoten. Lekker, maar nóg plakkeriger.

De dag was één grote variatie van bos: donker bos met smalle paadjes (en de waarschuwing dat er ook mountainbikers konden crossen zonder dat er een uitwijk mogelijk zou zijn; het was dinsdag en er was er gelukkig geen één), meer open bos, brede paden, smalle paden, olijfboomgaarden, grote parasol-cypressen.

De hele dag over onverharde paden met bochten en klimmetjes, dat liep héérlijk. 

Je hebt dagen dat je je voortdurend bewust bent van hoe ver het nog is en dagen zoals vandaag, dat je gewoon lekker loopt. 

de paden bezaaid met blad en tamme kastanjes

Ik moet zeggen, dat het bij mij niet zo werkt, dat ik elke dag sterker wordt, ik voel me elke dag na aankomst vermoeid, vooral in mijn benen. De klimmetjes vallen me steeds zwaarder. 

Ik ben blij met de wetenschap, dat het eindpunt steeds dichterbij komt. 

In het straatbeeld hier vallen me de oude, hoekige Fiats Panda op, zonder uitzondering met dof geworden lak, maar wél heel Italiaans. 

En, wat me na aankomst in het gedateerde onderkomen van vandaag weer opviel: het frequente gebruik van luchtverfrisser en geurstokjes, getver wat een lucht! Als ik ze traceer, zet ik ze buiten de kamer, maar vandaag zag ik een apparaatje aan de muur met lichtjes, dat ik verdenk van het intermitterend uitstoten van die stank. Ik heb mevrouw Google al voorgelegd hóe ik dat straks moet vragen:  'il deodorante per ambienti può essere spento?'

En nu zit ik op het terras van een barretje aan de doorgaande weg van een suf stadje, waar verder alles gesloten is en waar van binnen uit de doordringende geur van luchtverfrisser naar buiten walmt en om me heen veel sigaretten gerookt worden.

Beetje een teleurstellend einde van een prachtige wandeldag. 

Dag 8: Welgemoed op pad, 18.9 km

Nou, het koppie staat weer rechtop hoor. Ik zat er gister echt doorheen, maar jullie hebben me met bemoedigende, relativerende en troostende woorden weer uit de put getrokken. 

Sabine, een vriendin van onze eerste Camino, liet weten dat het er bij hoort als je in je uppie pelgrimeert; ze heeft ervaring. 

Ik sliep goed, kreeg een heerlijk ontbijt in een mooie bar en kon weer welgemoed op weg. 

Wat ís dat toch in zuidelijke landen? Ik zat in een prachtige, strakke, moderne bar, maar kijk dan in het toilet, daar gaat geen enkele aandacht of zorg naar toe. Altijd armoedige viezigheid. Ik ben meer van de Hollandse netheid op dat gebied. 

Die Italianen bouwen al die mooie stadjes op het hoogste punt in de omgeving, dus om een blik op de imposante koepel van de kerk te krijgen, begon de route met een straffe klim naar de Rocca dei Papi.

      en het gaf een laatste blik op het meer

Je kunt er niet omheen, ik heb de 100 km grens naar Rome bereikt! 

De wandeldag was wat saai vandaag, wél voornamelijk onverharde wegen, maar weinig te zien in de omgeving.

Dit soort lange, rechte wegen, die zijn minder uitdagend dan een pad zonder vertepunt.

Tot mijn verrassing bleek de stad Viterbo, waar ik naar toeliep, een grote stad met drukke autowegen en een saai industriegebied te zijn. Het was een verademing om via de stadspoort het oude centrum in te kunnen lopen en de verkeerschaos achter me te laten.

                   Uitzicht vanuit mijn kamer

Ik had zonder mijn mobiel in die enorme wirwar van oude straatjes mijn B&B nooit kunnen vinden! Hoe deden we dat vroeger? 

Ik zit nu in een cafeetje met een biertje te wachten tot de restaurantjes om half acht(!) open gaan. Nu het wintertijd is, is het om half zes al donker en dan ziet zo'n stadje met al die donkere straatjes er echt niet gezellig meer uit. Bovendien is het steeds harder gaan waaien en laat de buienradar zien dat er weer regen onderweg is! 

Dag 7: Door de bossen, 18.1 km

Kijk wat een bizarre luchten bij de zonsondergang aan het meer van Bolsena

Nadien trof ik de Zwitserse Stefanie op het plein, we deden een drankje, aten een pizza en voor ik het in de gaten had, kreeg ik alle problemen van haar mozaïekgezin te horen en hoe nu verder? Het was een leuke vrouw hoor, maar toen had ik opeens helemaal geen zin meer om steeds levensverhalen aan te horen.

Vanmorgen lukte het me wéér uit alle barretjes van Bolsena net díe te treffen,  waar de knorrigste dame achter de toog stond. Gelukkig had ze wel overdadig met pudding gevulde croissants voor bij de koffie. 

De dagetappe van Bolsena naar Montefiascone liep helemaal door bos langs de bergen rond het meer. De afstand was precies goed vandaag, al moest ik wel weer 632 meters stijgen en dat blíjft een inspanning!

Ik had het bos vandaag niet voor mezelf, op deze zondag werd er ook gerecreëerd, voornamelijk door groepjes jonge mannen, die zich uitleefden op mountainbikes.

Verder werd er regelmatig geschoten, maar ik kwam geen jager tegen met een everzwijn achter zich aan gesleept.

Gister stond ik midden in een donker bos onverwacht oog in oog met een mansfiguur met een grote pikhouweel in de aanslag. Ik schrok me rot, maar vroeg hem onnozel wat hij daarmee deed. Er was natuurlijk een onschuldige verklaring: bergkristal hakken. 

Het was rustig en droog weer, de route was práchtig en tóch had ik geen fijne dag. 

Tijdens het lopen bleven mijn gedachtes maar malen rond het thema 'weemoed'. Daar is op zich niks mis mee is, wie denkt niet met weemoed aan de tijd dat ie nog studeerde, verliefd werd en baby's kreeg. Het wordt wel pijnlijk als de weemoed gaat over wat er niet meer gáát gebeuren en waar je wel op had gehoopt.

Gister appte Rika, dat ze met een boek op de bank zat, de open haard aan met speculaas binnen handbereik, terwijl de regen tegen de ruiten kletterde.

En dan loop ik nu al wel twee weken in mijn T-shirt met korte mouwen en m'n wandelrokje (al dan niet met poncho) door prachtig Italië, maar dan ga ik toch opeens naar huis verlangen. 

En nu heb ik naast weemoed ook nog heimwee.

Toen ik in die stemming het stadje Montefiascone binnen kwam en als enige pelgrim in een leeg hostel een stapelbed op een ongezellige zaal uit moest zoeken, ben ik er weggelopen. Ik trok mijn creditcard en boekte een twee persoons appartement in het centrum.

En nu lig ik met mijn weemoed en heimwee onder de dekens me af te vragen wat ik hier eigenlijk doe! 

Dag 6: Superdag! 23 km

Het is heel fijn dat jullie af en toe bellen en appen. Gisteravond belden de jongetjes uit Costa Rica en dat gebeurt niet zo vaak. Ze zaten nu op hun praatstoel en dat is zo gezellig! 

Ik vind het heerlijk om aan het eind van de middag een anoniem plekje in te nemen in een bar (het terras wordt te fris). Ik trek dan zo'n fles Birra Moretti uit de koelkast, krijg er een bakje chips bij en bereid de komende wandeldag voor, lees wat in de krant (waar ik het grote nieuws even probeer te ontlopen).  

Ik ontbeet in een barretje waar ik de bediening onaardig vond, omdat ik met betere vibes de dag wilde beginnen, deed ik een tweede poging bij een ander barretje. Ik bestelde bij een extreem hartelijke dame nog eens hetzelfde. Verwend mens hè? Maar ik ging wél blijer op weg!

Het eerste uur mistte het, juist in de tijd dat ik een stuk langs de autoweg moest lopen. Ik stapte voor iedere tegenligger een stap in het natte, hoge gras. Gelukkig sloeg de route na een kilometer af naar een pad. 

Hier doet de zon al wel zin best, maar hangt er nog een mystieke sfeer,

maar langzaamaan prikte hij er doorheen en werd de lucht blauw. 

Ik zag honderden spinnenwebben glinsteren in de zon.

Een wandeling is in de ogen van de Costaricanen pas geslaagd als er bijzondere beesten gespot worden. Ik doe mijn best, maar ik spot voornamelijk dode dieren: een slang, een grote groene bidsprinkhaan, vandaag de restanten van een stekelvarken en ik zag wroetsporen van everzwijnen en hoefafdrukken van herten (maar vandaag ook een paar levende beesten: een fazant en toen de zon goed doorkwam tientallen hagedissen een vlinders).

Ik liep héérlijk vandaag, hélémáál fijn. Echt zoals je je dat voorstelt: fier rechtop, neus in de wind, rustige tred, zon op mijn gezicht, zacht eisen van de wind, ruimte om me heen, tsjilpende vogels. Het ideale plaatje. 

Onderweg kwam ik de Deen tegen, we liepen een tijdje samen op en binnen de kortste keer maakte hij me deelgenoot van zijn levensverhaal en begreep ik waarom hij juist nú tóch de tocht met zijn kapotte heupen maakt.

's Middags liep de route door een bosrijke omgeving over bergpaden met zicht op het Lago di Bolsena. Prachtig! 

Het oude stadje Bolsena is één groot openluchtmuseum met een wirwar van straatjes, waar ik zelfs met hulp van mevrouw Google moeite had om het eveneens schattige Pensione Italia te vinden. 

Mijn kamer heeft dan geen weíds uitzicht, maar wel een heel Italiaans.

Dag 5: Een stormachtig begin, 21.7 km

Gisteravond werd ik het donkere stadje ingestuurd naar ristorante Al Tocco voor een excellente pasta aglio olio met rode wijn. Er hing een geheimzinnige avondmist op straat.

En voor wie denkt, gaat ze nu wéér over het weer miepen: sla maar even een stukje over. 

Want de Woedende Wind was er weer vannacht en het kostte hem geen enkele moeite om mijn nachtrust naar de vaantjes te helpen. Ik ben daar nét zo gevoelig voor als een klas schoolkinderen: het maakt een hevige onrust in me los! Ik weet ook precies wáár ik het voel in mijn lichaam: in mijn hart, het verandert in een wilde zee met schuimende koppen. 

Wat ook niet hielp was het gestommel en gedraai van mijn Deense buurman, die me al had toevertrouwd, dat hij vooral 's nachts zo'n pijn heeft aan zijn heupen. Hij staat op de wachtlijst voor twee nieuwe! (en loopt er al mee vanaf Canterbury!)

We lazen elkaar opgewekt de weersverwachting voor: de hele dag droog! En op dát moment keken we elkaar aan en, luisterend: regent het nou? En ja hoor, gekletter tegen de ruiten. Ongeloof! 

Gelukkig hield de onder de radar gebleven stortbui na een uurtje op en bleef het verder droog. 

          Af en toe zelfs even een zonnetje

             En vandaag verliet ik Toscane

Vandaag waren het opnieuw stille, veelal onverharde wegen, maar ik voelde me toch een soort geborgen in de wetenschap dat vader en zoon een half uurtje vóór me liepen en dat de Deen een half uurtje na mijn vertrok.

Verder luisterde ik liedjes en podcasts onder mijn haarband. 

Alleen de stops in mijn uppie zijn een beetje dom, dan doe ik mijn rugzak even af, zit ik op een steen ofzo, eet ik een appeltje en dan ga ik weer verder.

Ik had een privé kamer geboekt in een prachtig gerestaureerde albergue. Wat kan ik daar van genieten, een ruime nette en schone kamer, een strak opgemaakt bed en een eígen badkamer. 

Gister was de douchecel in de embolie albergue zo krap met een miezerig douchegordijn (die zouden ze moeten verbieden in openbare ruimtes!) dat ik de douche zelfs heb overgeslagen.

Nog 161 km te gaan!