Sabine, een vriendin van onze eerste Camino, liet weten dat het er bij hoort als je in je uppie pelgrimeert; ze heeft ervaring.
Ik sliep goed, kreeg een heerlijk ontbijt in een mooie bar en kon weer welgemoed op weg.
Wat ís dat toch in zuidelijke landen? Ik zat in een prachtige, strakke, moderne bar, maar kijk dan in het toilet, daar gaat geen enkele aandacht of zorg naar toe. Altijd armoedige viezigheid. Ik ben meer van de Hollandse netheid op dat gebied.
Die Italianen bouwen al die mooie stadjes op het hoogste punt in de omgeving, dus om een blik op de imposante koepel van de kerk te krijgen, begon de route met een straffe klim naar de Rocca dei Papi.
Je kunt er niet omheen, ik heb de 100 km grens naar Rome bereikt!
De wandeldag was wat saai vandaag, wél voornamelijk onverharde wegen, maar weinig te zien in de omgeving.
Dit soort lange, rechte wegen, die zijn minder uitdagend dan een pad zonder vertepunt.
Tot mijn verrassing bleek de stad Viterbo, waar ik naar toeliep, een grote stad met drukke autowegen en een saai industriegebied te zijn. Het was een verademing om via de stadspoort het oude centrum in te kunnen lopen en de verkeerschaos achter me te laten.
Ik had zonder mijn mobiel in die enorme wirwar van oude straatjes mijn B&B nooit kunnen vinden! Hoe deden we dat vroeger?
Ik zit nu in een cafeetje met een biertje te wachten tot de restaurantjes om half acht(!) open gaan. Nu het wintertijd is, is het om half zes al donker en dan ziet zo'n stadje met al die donkere straatjes er echt niet gezellig meer uit. Bovendien is het steeds harder gaan waaien en laat de buienradar zien dat er weer regen onderweg is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten