Gisteravond werd ik het donkere stadje ingestuurd naar ristorante Al Tocco voor een excellente pasta aglio olio met rode wijn. Er hing een geheimzinnige avondmist op straat.
En voor wie denkt, gaat ze nu wéér over het weer miepen: sla maar even een stukje over.
Want de Woedende Wind was er weer vannacht en het kostte hem geen enkele moeite om mijn nachtrust naar de vaantjes te helpen. Ik ben daar nét zo gevoelig voor als een klas schoolkinderen: het maakt een hevige onrust in me los! Ik weet ook precies wáár ik het voel in mijn lichaam: in mijn hart, het verandert in een wilde zee met schuimende koppen.
Wat ook niet hielp was het gestommel en gedraai van mijn Deense buurman, die me al had toevertrouwd, dat hij vooral 's nachts zo'n pijn heeft aan zijn heupen. Hij staat op de wachtlijst voor twee nieuwe! (en loopt er al mee vanaf Canterbury!)
We lazen elkaar opgewekt de weersverwachting voor: de hele dag droog! En op dát moment keken we elkaar aan en, luisterend: regent het nou? En ja hoor, gekletter tegen de ruiten. Ongeloof!
Gelukkig hield de onder de radar gebleven stortbui na een uurtje op en bleef het verder droog.
Vandaag waren het opnieuw stille, veelal onverharde wegen, maar ik voelde me toch een soort geborgen in de wetenschap dat vader en zoon een half uurtje vóór me liepen en dat de Deen een half uurtje na mijn vertrok.
Verder luisterde ik liedjes en podcasts onder mijn haarband.
Alleen de stops in mijn uppie zijn een beetje dom, dan doe ik mijn rugzak even af, zit ik op een steen ofzo, eet ik een appeltje en dan ga ik weer verder.
Ik had een privé kamer geboekt in een prachtig gerestaureerde albergue. Wat kan ik daar van genieten, een ruime nette en schone kamer, een strak opgemaakt bed en een eígen badkamer.
Gister was de douchecel in de embolie albergue zo krap met een miezerig douchegordijn (die zouden ze moeten verbieden in openbare ruimtes!) dat ik de douche zelfs heb overgeslagen.
Nog 161 km te gaan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten