Nadien trof ik de Zwitserse Stefanie op het plein, we deden een drankje, aten een pizza en voor ik het in de gaten had, kreeg ik alle problemen van haar mozaïekgezin te horen en hoe nu verder? Het was een leuke vrouw hoor, maar toen had ik opeens helemaal geen zin meer om steeds levensverhalen aan te horen.
Vanmorgen lukte het me wéér uit alle barretjes van Bolsena net díe te treffen, waar de knorrigste dame achter de toog stond. Gelukkig had ze wel overdadig met pudding gevulde croissants voor bij de koffie.
De dagetappe van Bolsena naar Montefiascone liep helemaal door bos langs de bergen rond het meer. De afstand was precies goed vandaag, al moest ik wel weer 632 meters stijgen en dat blíjft een inspanning!
Ik had het bos vandaag niet voor mezelf, op deze zondag werd er ook gerecreëerd, voornamelijk door groepjes jonge mannen, die zich uitleefden op mountainbikes.
Verder werd er regelmatig geschoten, maar ik kwam geen jager tegen met een everzwijn achter zich aan gesleept.
Gister stond ik midden in een donker bos onverwacht oog in oog met een mansfiguur met een grote pikhouweel in de aanslag. Ik schrok me rot, maar vroeg hem onnozel wat hij daarmee deed. Er was natuurlijk een onschuldige verklaring: bergkristal hakken.
Het was rustig en droog weer, de route was práchtig en tóch had ik geen fijne dag.
Tijdens het lopen bleven mijn gedachtes maar malen rond het thema 'weemoed'. Daar is op zich niks mis mee is, wie denkt niet met weemoed aan de tijd dat ie nog studeerde, verliefd werd en baby's kreeg. Het wordt wel pijnlijk als de weemoed gaat over wat er niet meer gáát gebeuren en waar je wel op had gehoopt.
Gister appte Rika, dat ze met een boek op de bank zat, de open haard aan met speculaas binnen handbereik, terwijl de regen tegen de ruiten kletterde.
En dan loop ik nu al wel twee weken in mijn T-shirt met korte mouwen en m'n wandelrokje (al dan niet met poncho) door prachtig Italië, maar dan ga ik toch opeens naar huis verlangen.
En nu heb ik naast weemoed ook nog heimwee.
Toen ik in die stemming het stadje Montefiascone binnen kwam en als enige pelgrim in een leeg hostel een stapelbed op een ongezellige zaal uit moest zoeken, ben ik er weggelopen. Ik trok mijn creditcard en boekte een twee persoons appartement in het centrum.
En nu lig ik met mijn weemoed en heimwee onder de dekens me af te vragen wat ik hier eigenlijk doe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten