De eerste dag

Abel werd gisteravond om half zes door het schoolbusje bij de poort afgezet en sprong ons ook al vrolijk in de armen.

Voor de voorpret zaten er twee Pietenpetten bij

En toen waren er natuurlijk de cadeautjes, nog geen Sintcadeautjes maar gewone opa-en-oma cadeautjes voor de kinderen en de traditionele zakken drop en belegen kaas voor Maarten en Hanneke. 

Ik sleepte in mijn loodzware giga koffer ook de door hen bestelde en in Zegveld bezorgde camera's, fotolenzen, Crocs en zo meer mee.

Om bij het huis van Maarten en Hanneke te komen moet je een stukje tegen de berg opklimmen. Toen we hier in februari waren kwam ik amechtig boven, moest ik halverwege pauzeren en liep mijn hartslag op naar 150 per minuut. Bij terugkeer bleek ik toen longembolieën en een longontsteking te hebben. Nu dat allemaal behandeld is en ik goed ben hersteld, kan ik het gelukkig weer! 

Het seizoen loopt hier van regen- naar niet-regentijd in blokken van 4-4-2-2 maanden. Meestal zijn we hier in het relatief droge februari, nu zijn we er in een natte periode. De kans op regen is nu groter met met bewolking en minder zon, maar warm is het áltijd én vochtig! 

Maarten kocht in San José een mooie, sfeervolle Himalayazoutstenen lamp voor naast ons logeerbed, maar deze hield het nog geen nacht uit, want in een paar uur tijd stond ie al in een plasje zout water! De zoutsteen is niet bestand tegen de hoge vochtigheidsgraad hier en zuigt zich in no time vol water. Ik heb hem afgedroogd en in plastic ingepakt. Kijken of ie zo deze weken overleeft en een tweede leven in Woerden kan krijgen. 

We werden bij de eerste ochtendschemer om een uur of vijf gewekt door het gebrul van Patrick, de brulaap, even later gevolgd door de klop op de deur van de twee mannetjes, die het nog stééds leuk vinden om in het grote bed voorgelezen te worden. 😍

De gang naar beneden om de honden uit te laten

Om de farm te verlaten moet je de 'rivier' over via de stapstenen. Toen we gisteravond Abel gingen ophalen ging het meteen al mis. Mijn voet gleed van de steen en ik eindigde op mijn rug liggend in het water. Toen ik er uit gehesen was, bleek mijn voorkant nog droog, óók mijn telefoon, die anders op dag één al jammerlijk verloren zou zijn gegaan! 

Toen we er vanmorgen weer doorheen moesten, trok ik Hanneke's noeste kaplaarzen aan en waadde ik door het water naar de overkant. 

Dat houd ik maar zo! 

We zijn er!

Er waren wat obstakels voor we in het vliegtuig zaten. Ik haalde Marcel op met de auto, op de weg Zegveld uit stond er een enorme file! Wie verzint dat? Ik moest me er al tijdens het wachten mee verzoenen dat we de trein gingen missen, gelukkig haalden we die van een half uur later wel. 

En bij de overstap kwam er nog wat vertraging bij, zodat we nog twee en een half uur over hadden op Schiphol, waarvan we een krap uur in de rij stonden voor de bagagecheck, en toen later óók nog eens bij de paspoort controle. 

En dan is dat normaal gesproken het moment om met koffie en een saucijzenbroodje te gaan wachten, deze keer was het boarden al begonnen. 

We hadden de luxe van een directe KLM- vlucht van 11 uur, die verrassend snel voorbij ging met maaltijden, filmpje kijken en dutje doen. 

Tijdens de vlucht werd er medische assistentie gevraagd en meldde ik me (ondanks mijn verlopen BIG-registratie); er bleken zich ook 'echte' dokters te melden en het ging niet om een levensbedreigend situatie, dus ik hoefde niks te doen. 

Maarten haalde ons op, we reden naar San José, daar overnachtten we en vandaag reden we naar de farm, waar Luuk ons al springend stond op te wachten. 

We maakten kennis met de studenten en de aupair, liepen met Luuk en de honden, kleurden de eerste kleurplaat en keken samen in Luuks favoriete dinoboek.

Nu wachten tot Abel straks uit school komt! 

Dag voor vertrek

Morgen gaat het gebeuren: naar Costa Rica! Wat verlang ik naar ze! Het is inmiddels al de 5e of 6e keer dat we erheen gaan. Zij zitten nu in hun 6e jaar daar, Abel was een peuter en Luuk een baby toen ze het avontuur begonnen; inmiddels zijn de jongens 6 en 8, echte schooljongens en geen babies meer. 

Wat een ander leven hebben ze daar, met brulapen en luiaards in de bomen en slangen en vogelspinnen in de struiken. Ik hoor in gedachten al de geluiden van de jungle waar we straks mee wakker gaan worden. 

Ik heb vanmorgen ingecheckt op de KLM vlucht. We vliegen luxe, zonder overstap in een kleine 12 uur in één keer naar San José.

Het is wel een dure manier om te besparen op de stookkosten: wij in de tropische hitte en onze huizen met de thermostaat op 15 graden! 😉

Ik ben al weken bezig met aankopen: strooigoed, chocoladeletters, chocolade pepernoten, Pietenpetjes voor de jongens, schoencadeautjes, voorleesboeken en knutselspullen.

Maarten en Hanneke hebben ook dingen besteld en in Zegveld laten bezorgen: zaklantaarns voor de studenten, slippers, cameraatjes voor de kinderen enzo. 

Gelukkig hoef ik alleen mijn wandelrokje, wat shirtjes en hemdjes mee te nemen, zodat alles nét in mijn megakoffer past. Nu hopen dat ie niet te zwaar is! 

Vanavond nog even mijn plantjes verzorgen, de vuilnisbakken legen, de fles witte wijn leegschenken, oortjes en opladers inpakken, de wekker zetten en morgen: Gáán!

Uit met Hannah

Inmiddels heeft Hannah een paleisje gemaakt van haar etage in Utrecht, ze heeft voor alle plantjes een plekje gevonden, de muren zijn behangen en geverfd, Marcel heeft maatwerk geleverd met een wandkast en de indeling van haar vaste kasten en ze is helemaal losgegaan met de decoratie: gezellige hoekjes, schilderijtjes, nieuwe meubeltjes. 

Fijn om te zien dat ze zich hier zo happy voelt. 

Ze zit al op haar vierde adres sinds ze uit huis is, het werd steeds een beetje leuker en nu heeft ze écht haar plekje gevonden. Alleen..., nu gaat het pand van eigenaar wisselen en wil de nieuwe eigenaar een aantal zaken op de schop nemen, dat wordt dus wel spannend. 

Kijk hoe mooi de poster van Beyoncé hier past

                De inbouw-cocktail-kast

                         Chill-plekje

We hadden vandaag een lunch afspraak en liepen na een kopje koffie centrum Utrecht in, waar de gekte van Black Friday gelukkig meeviel. 

We vonden een fijn plekje in restaurant 'Bij Jozef' op de Mariaplaats en werden onthaald met een verrassend lekkere lunch. 

                    Back home again

Van Bloemendaal naar zee: 20.6 km

Vanmorgen moest Woerden nog wakker worden toen ik opstond, de straatverlichting was nog aan. 

Vandaag weer eens een wandeldag met Cecilia. We hadden allebei zin om de zee te zien, Cecilia zocht een rondwandeling uit vanaf station Bloemendaal naar zee door de Kennemerduinen en terug. 

Ik reed dit stuk naar station Bloemendaal de laatste maanden regelmatig, het ligt vlakbij het huis van moeder Lies. Vandaag geen opruimactie, maar heerlijk de natuur in. 

Ik heb in de afgelopen 40 jaar Bloemendaal alleen fragmentarisch leren kennen. Het was het gebied van Marcel en zijn moeder, hij ging er op school en met moeder Lies gingen we met de kinderen wel naar de hertjes en Thijsse's hof, maar altijd met de auto. 

Nu liepen we vanaf het station langs de stationsvijver (waar Marcel als jongetje viste) naar het Bloemendaalse bos en langs de sportvelden naar de Kennemerduinen. 

Daar herkende ik het weer van de zondagse wandelingetjes die we er met de kinderen maakten. 

Nu liepen we een stuk verder, langs de Oosterplas, door de duinen, langs het Vogelmeer over het duin naar zee. 

Halverwege maakten we een stop bij strandpaviljoen Parnassia, waar ik mezelf verwende met een frietje met mayonaise en verse muntthee.

De omgeving waar je opgroeit blíjft bepalend voor de rest van je leven. Ik voel me thuis in de bossen, duinen en aan zee, véél fijner dan de weilanden met koeien in het Groene Hart, waar ik toch ook al weer 25 jaar woon. Heerlijk die wind aan het strand, het schuim op de golven. 

Ik was 'overdressed', rekening houdend met de ijzige kou van vorige week, was ik nu véél te warm gekleed. De dikke jas, de handschoenen en de legging onder mijn wandelbroek bleken helemaal niet nodig. 

Het werd een hele dagtocht, ruim 20 km! De zon begon al te zakken toen we om vier uur terugkwamen op het beginpunt. 

Thuis maakte ik een lekkere stamppot boerenkool volgens een recept met gebakken ui, wat suiker en donkere balsamico-azijn, spekjes en rookworst. Mmmm.

Helmantel

Zondag was ik bij Caminovriend Wilfred. Bij zijn eettafel hing dit stilleven, waarin ik de hand van Helmantel herkende. 

Er zat een heel verhaal aan vast. 

Hij bezocht in aansluiting op een verblijf in Duitsland op de terugweg het Helmantel museum in noord-oost Groningen, waarvan ik het bestaan eerlijk gezegd niet kende (shame on me!).

In de museumwinkel waren giclees (een reproductie techniek waardoor het resultaat nauwelijks te onderscheiden is van het origineel) van zijn schilderijen in beperkte oplage te koop. 

Er bleek een onooglijke folder te zijn van die glicees met postzegelgrote plaatjes. Wilfred is vormgever en bood aan daar wat mooiers van te maken en zo geschiedde! Als dank kreeg hij een mooie glicee en die hing daar dus aan de muur. 

Mijn liefde voor zijn (onbetaalbaar dure) stillevens ontstond 25 jaar geleden toen ik in het Hofpoort ziekenhuis in Woerden kwam werken. In de Grote Zaal daar hangt een origineel, levensgroot (in figuurlijke zin) stilleven van hem. Tijdens de vergaderingen, symposia en andere bijeenkomsten die daar werden gehouden keek ik er altijd met grote bewondering naar. 

Eerder dit jaar bezocht ik een tentoonstelling van zijn werk in het Gemeente museum in Assen.

Ik kocht er een prachtig boek, dat steeds op een andere bladzijde opengeslagen in mijn wandkast ligt. 

Marcel houdt niet van reproducties, maar nu ik alleen woon dacht ik: zoek er één uit! Na wat heen en weer mailen belde ik vanmorgen met Ageeth, zijn vrouw, die de verkoop vanuit de museumwinkel regelt en koos ik dit schilderij: Fruit uit Breukelen, een canvas van 70 x 100 cm.

Ze laat hem inlijsten in een baklijst, dat ziet eruit alsof er een losse lijst om het canvas zit. 

Hij wordt half december (ná Costa Rica) geleverd! Spannend! 

En dit is míjn stilleven van toen ik vanmiddag natgeregend thuis kwam!

Camino reünie: van Soest naar de Lage Vuursche, 12 km

Het is inmiddels 8 jaar geleden dat ik mijn eerste Camino liep, samen met Suzanne. We leerden tijdens die tocht een aantal landgenoten kennen met wie we contact hielden. We vormden een groepje van acht en zagen elkaar twee maal per jaar voor een gezamenlijke wandeling en een maaltijd bij één van ons thuis. Inmiddels is het groepje uitgedund, we zijn met zijn vieren over. Vandaag was er nóg een uitvaller door Corona, dus waren we met zijn drietjes.

We werden in Soest bij Wilfred thuis ontvangen met een feestelijk gedekte lunchtafel.

Toen ik van huis vertrok scheen de zon nog, maar omdat de verwachtingen niet best waren nam ik een regenbroek en een paraplu mee. En ja hoor, nét toen we besloten tóch te gaan lopen, begon het te regenen. Eerst miezeren, later échte regen. 

Wilfred woont in Soest, vanuit zijn huis wandelden we zó de bossen in en liepen door bos en over heide naar de Lage Vuursche. Toen we daar aankwamen en ons verheugden op een warm onthaal bij de Kuil, bleek het daar ondanks het pokkenweer afgeladen vol te zitten met gezinnen en hondenbezitters, zodat we werden weggestuurd. Gelukkig kwam er tóch nog een tafeltje vrij waar we met een dampende kop thee opwarmden en opdroogden. 

Na afloop liepen we terug door de invallende duisternis. Wilfred bleek óók nog een winterse ovenschotel voorbereid te hebben, zodat het een geheel verzorgde wandeldag werd. 

De volgende keer bij mij thuis! 

De poppen van moeder Lies

Gister hebben we in Haarlem een hele stap gemaakt in het huis van moeder Lies.

Inmiddels is alles door Marcels handen gegaan en hebben we geschift wat weg kon, wat naar de kringloop gebracht kon worden, wat bewaard moet blijven; nu hebben we het stadium bereikt, waarin spullen verkocht kunnen/moeten worden. 

Ik heb al eens geschreven dat het verzamelen van antieke poppen een gezamenlijke hobby was van moeder Lies en mij, een dierbare tijd waarin we veel samen deden. 

Ik heb pas al haar antieke poppen nagekeken en een inschatting gemaakt van de waarde, die is in de laatste jaren enorm gekelderd. Het verzamelen van porseleinen poppen en oud speelgoed was in de tachtiger jaren een echte hype. Er waren met regelmaat poppenbeurzen voor verzamelaars, voornamelijk 50+ dames. Die generatie verdwijnt nu geleidelijk, al die poppen komen op de markt, maar er dienen zich geen jonge verzamelaars aan. 

Ik heb pas contact gelegd met een handelaar, die begon ook meteen al te waarschuwen tegen te hoge verwachtingen; hij kwam vandaag met zijn dochter met wie hij samen een handel drijft. 

Het was pijnlijk om te zien hoe er zakelijk gekeken werd naar en geoordeeld over de in járen zorgvuldig bijeen gebrachte verzameling poppen, wagentjes, kleertjes, tasjes, poppenparasolletjes.

We kwamen een realistisch bedrag overeen en toen zijn ze gaan inpakken en slepen met dozen, dat vond ik ontluisterend. Toch was het ook wel een opluchting dat al die spulletjes nu weg zijn. 

Ik heb deze twee poppen uit haar verzameling nu bij mij staan. De linkse pop heeft kleertjes aan die ze zelf genaaid heeft van oude stof en oud kant.

We kwamen vorige week veel oude lapjes, stukjes kant, oud naaigerei en dergelijke tegen. Ik bewaarde wat van die spulletjes in een oud karbiesje uit haar verzameling als aandenken. 

Als herinnering aan de poppenschoentjes en - laarsjes die we maakten, bewaarde ik een afdruk van het in linoleum gesneden stempel dat Marcel destijds maakte voor het etiket op de zelfgemaakte doosjes waarin we ze verkochten. 

Mijn eigen poppen hebben inmiddels ook een plek in mijn studeer/logeerkamer.

En hadden jullie het vandaag ook zo koud? Ik reed vanmorgen zonder handschoenen op mijn fiets naar het hospice en had spijt toen ik de messcherpe kou voelde. Ook mijn oren hebben bescherming nodig tegen de kou, ik moet op zoek naar een muts voor onder mijn fietshelm.

Ik ben wel blij met mijn elektrische fiets, het is alsof ik bionische benen heb, dat benadert het gevoel nog beter dan het 'duwtje in de rug'. Alleen die hélm, die is killing voor je kapsel, maar het voelt wel heel veilig.