Inmiddels is alles door Marcels handen gegaan en hebben we geschift wat weg kon, wat naar de kringloop gebracht kon worden, wat bewaard moet blijven; nu hebben we het stadium bereikt, waarin spullen verkocht kunnen/moeten worden.
Ik heb al eens geschreven dat het verzamelen van antieke poppen een gezamenlijke hobby was van moeder Lies en mij, een dierbare tijd waarin we veel samen deden.
Ik heb pas al haar antieke poppen nagekeken en een inschatting gemaakt van de waarde, die is in de laatste jaren enorm gekelderd. Het verzamelen van porseleinen poppen en oud speelgoed was in de tachtiger jaren een echte hype. Er waren met regelmaat poppenbeurzen voor verzamelaars, voornamelijk 50+ dames. Die generatie verdwijnt nu geleidelijk, al die poppen komen op de markt, maar er dienen zich geen jonge verzamelaars aan.
Ik heb pas contact gelegd met een handelaar, die begon ook meteen al te waarschuwen tegen te hoge verwachtingen; hij kwam vandaag met zijn dochter met wie hij samen een handel drijft.
Het was pijnlijk om te zien hoe er zakelijk gekeken werd naar en geoordeeld over de in járen zorgvuldig bijeen gebrachte verzameling poppen, wagentjes, kleertjes, tasjes, poppenparasolletjes.
We kwamen een realistisch bedrag overeen en toen zijn ze gaan inpakken en slepen met dozen, dat vond ik ontluisterend. Toch was het ook wel een opluchting dat al die spulletjes nu weg zijn.
Ik heb deze twee poppen uit haar verzameling nu bij mij staan. De linkse pop heeft kleertjes aan die ze zelf genaaid heeft van oude stof en oud kant.
We kwamen vorige week veel oude lapjes, stukjes kant, oud naaigerei en dergelijke tegen. Ik bewaarde wat van die spulletjes in een oud karbiesje uit haar verzameling als aandenken.
Als herinnering aan de poppenschoentjes en - laarsjes die we maakten, bewaarde ik een afdruk van het in linoleum gesneden stempel dat Marcel destijds maakte voor het etiket op de zelfgemaakte doosjes waarin we ze verkochten.
Mijn eigen poppen hebben inmiddels ook een plek in mijn studeer/logeerkamer.
En hadden jullie het vandaag ook zo koud? Ik reed vanmorgen zonder handschoenen op mijn fiets naar het hospice en had spijt toen ik de messcherpe kou voelde. Ook mijn oren hebben bescherming nodig tegen de kou, ik moet op zoek naar een muts voor onder mijn fietshelm.
Ik ben wel blij met mijn elektrische fiets, het is alsof ik bionische benen heb, dat benadert het gevoel nog beter dan het 'duwtje in de rug'. Alleen die hélm, die is killing voor je kapsel, maar het voelt wel heel veilig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten