The wetlands

Vandaag moesten we eerst een stuk met de auto naar een natuurgebied waar ze wetlands hebben gemaakt met weiland dat hier en daar onder water staat en met 'jungleroutes' langs een meanderend beekje met struiken en grote rietkragen.

Als er hier in Tsjechië al uitgezette wandelingen zijn, dan zijn ze zó gebrekkig aangegeven dat er geen touw aan vast te knopen is. Ik probeerde mijn navigatieapp in te zetten, maar had geen 4G ontvangst, zodat ik geen omgevingskaart kon downloaden in Maps.me en Google Maps was niet gedetailleerd genoeg om ons de paden te wijzen. We verlieten ons op Agnes d'r inwendig kompas en liepen steeplechase door kniehoog gras en zo kwamen we er ook. 

Ik liep in mijn wandelrokje, waarbij mijn blote benen slachtoffer werden van bloeddorstige muggen en uitbundige hoeveelheden brandnetels.

Maar goed, wel weer wat anders dan de bossen. 

De Tsjechische taal is vréselijk en lijkt in niets op het Nederlands, kijk alleen al hoe het alfabet eruitziet en hoe je dat uitspreekt! In de jaren dat ik hier vakantie kom vieren ben ik niet verder gekomen dan dobrý den (goedendag) en na shledanou (tot ziens). Agnes heeft het inmiddels opgegeven de taal te leren, Larry doet nog verwoede pogingen. 

We kwamen pas tijdens een wandeling een stel tegen waarmee we aan de praat raakten, ze dachten dat Nederlanders een huis in Tsjechië willen hebben omdat ze bang zijn dat Nederland onder water zal lopen. Dat is een gangbare aanname hier. 

PS Mijn oogleden zijn weer geslonken en jeuken niet meer zo, blij toe! 

Bramenpluk

We ontbijten hier 's morgens met zelfgebakken brood (want geen bakkertje in de buurt) met dikke klodders homemade bramenjam, zó lekker! 

Langs het hek van de tuin staan heel wat bramenstruiken, waar nog aardig wat bramen in zaten. We plukten, waarbij we voortdurend schrammen opliepen aan armen en benen. En hoe gaat dat, je verdwijnt steeds verder tussen de stekelige takken, omdat je nét buiten bereik een heel mooi, rijp trosje ziet! Ik kon na afloop geen onderscheid meer maken tussen bloed en bramensap op mijn handen.

We hadden een kilo oogst, Agnes kookte er jam van, waarvan ze mij een pot mee wil geven. Durf ik dat in mijn koffer? 

Ze hebben rondom het huis enorme stukken tuin die Larry in gedeeltes maait als grootgrondeigenaar op zijn zitmaaier, heerlijk speelgoed. 

Nadat ik Mac van Suus  te logeren heb gehad, ben ik voor het eerst niet bang meer voor Lex, hun langharige herder, daar ben ik wel blij om. 

Vandaag scheen de zon opeens weer volop en heb ik dan eindelijk gezwommen in het zwembad. Het geeft wel een heerlijk vakantie gevoel; het dak halfopen en boven de blauwe hemel en om me heen de tuin met bomen. Agnes en ik brachten de middag luierend en lezend door op het zonnige terras met op de achtergrond het geluid van de hakselaar waar Larry ijverig een berg met takken aan het wegwerken was, mooi verdeeld. 

Straks een koud biertje, "das ist Urlaub, jah!" zoals papa placht te zeggen als hij op vakantie genoot van het ontspannen campingleven.

NB Ik heb het boek 'Tussen twee werelden! inmiddels uitgelezen. De recensie die ik er pas over las was indrukwekkender dan het boek zelf, het is niet meer dan een relaas van alle ellende die zich tijdens het lange ziekteproces van de vrouw voordeed, een Amerikaanse autobiografische roman zonder literaire ambities. 

Zwembad

Gistermiddag ging de zon tóch nog schijnen en lag het staalblauwe zwembad uitnodigend naar me te lonken, ik besloot nog een dagje te wachten, maar vandaag liet de zon zich nauwelijks zien en kwam er wéér niets van zwemmen. 

Het lijkt wel alsof de hete zomer hier vrij abrupt overgaat in het najaar. Het is hier één uur eerder donker dan bij ons en om een uur of zes wordt het kil en klam buiten.

Horni Brusnice ligt een stukje rechtsboven Praag, best dicht bij de grens met Polen. 

Langs de weg zie je hier met regelmaat heiligenbeelden, hele kunstwerken. 

Vandaag trokken we weer de wandelschoenen aan en liepen we 10 km door de bossen. Je kunt hier alle kanten op, vanuit het huis loop je zo de natuur in. 

En kijk nu eens hoe ik vanmorgen wakker werd! Ik héb al van die kleine oogjes, maar nu leken ze wel dichtgeslagen: vocht in mijn oogleden en vochtkussentjes in mijn ooghoeken én....jeuk! Om gek van te worden! Geen idee waar dit nu vandaan komt, allergie? voor wat? een dubbelzijdige muggenbeet? 

Ik heb de laatste tijd ook een soort eczeemplekken waarvoor ik een steroïdzalfje krijg. 

Huidproblemen en allergieën komen veel voor na een stamceltransplantatie, hinderlijke ongemakken. 

Ik hoop dat het niet de hele week gaat duren! 

Horni Brusnice

Dat was een héle lang busreis. Van 22.00 uur tot 7.00 uur naar Berlijn, waar ik bij een opkomend zonnetje op een busstation wachtte op mijn overstap naar Tsjechië, daarna zat ik van 8.00 tot 15.30 uur in de bus. Agnes haalde me daar met de auto op, toen waren we met een half uur bij haar thuis in Horni Brusnice en konden we aan de koffie met appeltaart, die ze voor mijn komst gebakken had met appeltjes uit de tuin. 

Ik heb uitgerekend dat ik hier door corona en de buitenlandreizen-restrictie na de transplantatie al 3 jaar niet meer geweest ben. In die tijd is de verbouwing gestaag verder gegaan en is er nu boven náást een logeerkamer ook een aparte badkamer gekomen.

Het is een groot huis met een hoop ruimte eromheen, een mooie plek, een heerlijke omgeving voor hen en voor hun hond die hier lekker vrij kan rondlopen. 

Vanmorgen hebben we twee uur gewandeld door de bossen en de heuvels, uitlopers van de Bohemen.

Het was heerlijk wandelweer. Gisteravond heeft het hier na een periode van hitte geonweerd en vandaag is het bewolkt, geen weer om het zwembad in te duiken dat hier vorig jaar is aangelegd. Dat vind ík niet zo erg, ik ben geen grage zwemmer. Ik heb mijn badpak wel meegenomen, maar ik kan me niet heugen wanneer ik die voor het laatst heb aangehad. Hopelijk is het elastiek nog niet uitgelubberd en past ie nog.

Het is vakantie, ik hoef niks, wie of wat let me om lekker een bedaagd middagdutje te gaan doen?

De dag van vertrek

Ik heb een ticket voor de Flixbus van Schiphol naar Jiçin in Tsjechië voor 22.15 uur vanavond. 

Ik heb sinds de magische pillen niet meer gebraakt en kon vanmorgen mijn rolkoffertje gaan inpakken. Daar begon de eerste stress, want toen ik via de duistere gangen van het keldercomplex in mijn bergruimte de koffer wilde pakken, wás ie er niet. In mijn overzichtelijke appartement kan een zwart koffertje zich niet zo makkelijk verstoppen, dus belde ik Marcel die op mijn aanwijzingen in Zegveld zocht: ook niets. 

Gelukkig kreeg ik een helder moment, om ruimte te sparen bij de verhuizing had ik het rolkoffertje ín de grote Costa Rica koffer gedaan en ja hoor, daar was ie dan toch in de box. 

Toen ik het boekenpakket van Marcel er in deed was ie meteen halfvol en lóódzwaar.

Ik smeerde krentenbollen voor onderweg, leegde mijn vuilnisbakken, verzamelde de hangplanten op de tafel om het de buren makkelijker te maken en zou de rest van de dag rusteloos en lijdzaam hebben moeten wachten, ware het niet dat mijn voormalige overbuurvrouw in Zegveld me gister voor haar verjaardag vandaag op de koffie had gevraagd. Ik fietste voor de derde keer deze week naar Zegveld en had een heel gezellige ochtend. 

Vanmiddag kreeg ik via de post nog een onverwacht vrrjaarscadeautje van Gea en Rika: een boekje van de vijfdaagse Heuvelrug hike, een wandelroute van 95 km over de Heuvelrug van Huizen naar Rhenen. Nog voordat ik de reis naar Tsjechië begonnen ben, zat ik al weer te bedenken wanneer ik deze route zou kunnen lopen. Enig! 

Toen ik terugkwam na een boodschapje zag ik dat ik (na ruim drie maanden!) meetel in de flat: mijn naamplaatje is eindelijk geïnstalleerd. 

Ruim op tijd was ik op Schiphol waar het onduidelijk was wáár de bus zou stoppen, er staan geen borden met Flixbus, na enig rusteloos heen en weer lopen stopte er een duidelijk herkenbare bus. 

Ik heb mijn koffertje afgegeven en zit er nu in. Het licht werd meteen na vertrek gedimd, kijken of ik slapen kan. Om kwart voor zeven is er een overstap in Berlijn. 

Welterusten! 

Gaat het morgen echt gebeuren?

Ik heb zó'n rotsvast vertrouwen in de diagnose en de werkzaamheid van de voorgeschreven middelen, dat het placebo-effect zó groot is dat het ruimschoots genoeg moet zijn om te herstellen. Het geeft me ook een plezierig gevoel straks op pad te gaan, weliswaar naar een bekende plek, maar wél het avontuur van een reis in die Flixbus. 

Ik ben al begonnen met het leegeten van mijn koelkast. Ik braadde twee kippenpoten, waarvan er één gebraden en al het vriesvak in kan en maakte een pastasaus met resten wortel, bleekselderij, paprika en trostomaten, waar ook weer twee bakjes van in het vriesvak gingen. Helaas nam ik ook afscheid van een half bosje uitgelopen radijsjes (die wél lekker waren in de aardappelsalade waar ik ze voor nodig had, maar die ik verder écht niet lekker vind). Ik boende de groentelade schoon en nu liggen er alleen nog twee glanzend gele citroenen die mijn afwezigheid wel gaan overleven. Koelkast leeg, vriesvak gevuld én een verse maaltijd op tafel. 

Zoiets onbenulligs geeft me een héél voldaan gevoel!

Arme buren. Ik heb best veel planten in mijn huis die ik deze zomer zeker twee keer in de week water moet geven én dan heb ik een heel aantal potten op het balkon die ik zelfs dágelijks water geef. De buren zullen zich er over ontfermen, ik hoop met liefde en toewijding. 

Marcel liet via de app weten een boek te hebben voor Larry in Tsjechië, ik fietste naar Zegveld om het op te halen en kijk waar ik mee terug kwam in mijn fietstas! Eén boek? Ja, in drie delen!!! Ik ben nog net niet gekapseisd met mijn fiets. 

Ga ik dat allemaal meezeulen??

          toegift, balkon bij avondrood

Collecte Mantelmeeuw

Ik ben zorg- en kookvrijwilliger in hospice de Mantelmeeuw in Woerden (áls ik tenminste niet afzeg omdat ik wéér wat mankeer!😉)

In twee geschakelde woningen wordt in huiselijke sfeer onderdak geboden aan mensen in de laatste fase van hun leven, waarbij de zorg wordt geleverd door de thuiszorg en een leger aan vrijwilligers. Het hospice is afhankelijk van giften en donaties. 

Eens in het jaar is er in Woerden en omliggende gemeenten een collecte. Ik liep steeds in Zegveld, maar kreeg nu mijn nieuwe buurtje om te lopen: mijn flat en de huizen op het schiereiland.

Wat een ontluisterende bezigheid was dat! Ik kwam een heel scala aan bordjes en stickers naast de bel tegen dat het niet de bedoeling was dat ik aan zou bellen onder het motto: 'géén gezeur aan mijn deur'.

Of de deur ging open: 'nee daar doe ik niet aan', 'ik heb geen geld in huis', of ik kreeg een paar dubbeltjes en stuivers bij huizen waar een dikke Tesla op de oprit staat. 

En hoe vind je deze van een 40+ man: "mijn moeder is daar vrijwilliger, dus je begrijpt, wij (wij?) doen al genoeg".

Nee, mijn buren lieten zich niet van hun mooiste kant zien. Moet iedereen natuurlijk lekker zelf weten, maar voor mij is de lol eraf, dit was de laatste keer dat ik met de collectebus op stap ben geweest.  

Toch weten we met zijn allen een heel bedrag bijeen te brengen, vorig jaar 15.000 euro en dus is iedere collectant er één..... maar....nee!

Vanmorgen was ik bij Geertje in Zegveld, altijd heerlijk kletsen, maar ook hier en daar de diepte in. Ik bleef een boterham mee-eten en dat is toch een stuk gezelliger dan alleen aan tafel je broodje smeren.

Op de terugweg ging ik even langs bij ons huis, Marcel bleek niet thuis. Wat als eerste opviel was het prachtige hek, hij heeft het met de hoge druk spuit onderhanden genomen en stukgewaaide scharnieren vervangen, zodat het er weer strak bijstaat.

Het project bijgebouw heeft ie ook klaar: metsel- en voegwerk gerestaureerd waar nodig, schoongespoten met de hogedruk spuit (tot helemaal bovenaan met de gigantische- ladder van de buurman, doodeng!), een nieuwe stoep, een nieuw perk en een hek voor plantenpotten geheel in zijn stijl, dus niet een lullig hekje, maar een op maat gemaakt, arbeidsintensief, tweekleurig houten kunstwerkje. 

Nu nog wachten tot de aannemer met de een half jaar geleden bestelde nieuwe voordeur op de proppen komt. 

De plantenpotten geven aan hoe hij een pad naar de tuin wil maken.

Het bordes achter was keurig schoongeveegd en de tuin lag er prachtig bij, gemaaid gras, gewiede paden, geen stapels rotzooi bij de composthoop (dat deed ik altijd), op dikte gesorteerde takken om te verbranden of te hakselen. 

Chapeau én.... douze points!

Verloren weekeinde

Ik verheugde me op een weekend vol gezelligheid, maar het liep anders! 

Zaterdagmiddag kleedde ik me in mijn zwarte, mouwloze concertjurkje (zo heet ie omdat ik hem nooit zomaar draag) met zilveren ketting, armband en oorbellen. 

Met mijn haren geborsteld en een beetje lippenstift op zag ik er feestelijk uit, klaar voor een avondje uit met Marcel naar het Concertgebouw met een borrel arrangement na afloop. Ik was nog even volkomen overdressed naar de Jumbo gelopen voor een boodschapje en toen kwam die maag opeens weer in opstand, even later zat ik op de rand van mijn bed met mijn teiltje, wéér spugen en het feestje ging niet door. 

Ik kroop in mijn bed en bleef er ook zondag nog steeds beroerd in liggen, té slap om overeind te zitten en daarmee liep ik mijn uitje met de dochters mis: een tentoonstelling in het Catherijne Convent mét lunch. 

Gea stuurde dit weekend een recensie door uit de NRC, waarin het boek Tussen twee werelden van de Amerikaanse schrijfster Suleika Jaouad wordt besproken; daarin schrijft ze over de tweedeling die er is tussen gezondheid en ziekte. Zij kreeg als 22-jarige leukemie en werd behandeld met intensieve chemotherapie en een stamcel transplantatie. 

Mijn interesse was gewekt en ik heb het boek gedownload op mijn e-reader.

Een citaat uit de recensie die ik sterk herkende:

"Een van de ergste dingen aan ziek zijn – los van de pijn en andere lichamelijk ongemakken – is het gevoel van afhankelijkheid en het verlies van controle dat daarmee gepaard gaat"

En uit het boek:

"Wie ziek is, gaat op zoek naar manieren om toch iets van controle te behouden."

Zij ging ook bloggen.

En zo lag ik dit weekend met controleverlies over míjn situatie te piekeren en me af te vragen of ik wel naar Tsjechië zal durven reizen donderdagavond....... 

Vanmorgen kwam ik in actie: ik liet bloedprikken in het UMCU, dat liet niks bijzonders zien. 

Ik stuurde een e-consult naar de hematoloog, zij wist het ook niet en vraagt een nieuwe scan aan én ik kon vanmorgen bij mijn nieuwe huisarts terecht, zorgelijke blikken.

Ze zag in mijn pijnlijke keel roodheid met blaasjes. Nu bedacht ik me dat ik in december een herpes slokdarmontsteking heb gehad, waarna ik opnieuw een half jaar antivirale middelen moest slikken, die zijn half juni weer gestopt. Het lijkt erop dat de Herpes weer bezig is. 

Nu is de werkdiagnose: Herpes infectie van keel en maag. Ik ga weer antivirale pillen innemen, medicijnen tegen de misselijkheid en zuurremmers.

En zo blíjf ik een speelbal van mijn ziekte, of ie nu zélf de kop opsteekt of dat er gekke infecties als gevolg van de transplantatie zijn. 

Het blijven ups en downs, maar ik heb nu weer goede moed. 

En nu hopen dat ik de komende dagen opknap ........

Kalm aan!

Woensdag reisde ik met de trein naar station Amsterdam-RAI. Ik had het klokje rond geslapen, maar was nog niet echt fit toen ik opstond, ook weer vaag misselijk en licht in mijn hoofd. Gelukkig had ik een plastic zak meegenomen voor het geval dat en ja hoor in de laatste 4 minuten van de treinreis ging het mis en stond ik in een hoekje van het balkon te spugen, gênant! 

Ik had gehoopt dat het met wat frisse lucht en beweging wel weer bij zou bijtrekken, maar het werd al maar erger. Lieve Cecilia en Ruth praatten me moed in en zorgden voor een nieuwe plastic zak en servetjes.

.

Ik had nog de helderheid van geest om een foto te maken van het park dat onderdeel was van de wandelroute die Ruth voor ons had uitgezet. Het plan was om onderweg een stop te maken bij de tuin van Ruth, maar het plan viel helemaal in duigen toen ik bij iedere boom die we passeerden even stil moest staan om te spugen. Wat een armoe.

Toen ik de moed opgaf en moeite had om op mijn benen te blijven staan, lag ik als een zwerver op een nat bankje in het park met mijn ogen dicht te hopen dat het over ging. Ruth en Cecilia wierpen zich op als mijn redders, ze regelden een auto van een buurvrouw en brachten me, liggend op de met vuilniszakken beschermde achterbank, naar huis. 

Wat was ik blij toen ik eenmaal in mijn eigen bed lag! 

Ik sliep 24 uur, hield me een dag rustig en nu gaat het wel weer. 

Waar dat nu elke keer vandaan komt? Het komt en gaat zonder aanwijsbare aanleiding. En nu lijk ik wel een medisch student, die lijden aan de zogenaamde kandidaatsziekte: van iedere nieuwe ziekte die ze leren, denken ze óók de symptomen te hebben. Zo heb ik nu bedacht dat ik misschien wel de ziekte van Menière heb met aanvallen van duizeligheid, oorsuizen en braken, maar daar hoort dan ook nog gehoorverlies bij. Het heeft alleen geen zin dat uit te laten zoeken, want daar kan je tóch niets aan doen. Maar een mens wil een verklaring voor zijn klachten. 

Vandaag zou oud-collega Marlies komen huiskijken en lunchen, ik had al een heel menuutje in gedachten, tot ze vanmorgen liet weten niet op tijd klaar te zullen zijn met haar werk in het ziekenhuis. Dat kwam me best goed uit, opeens geen taken en keuken-stress, maar een 'gewone' visite: kopje thee met een koekje en klaar. Het was gezellig haar te zien en bij te kletsen. 

En nu met een borreltje en een boek lekker op de bank!